Onze Taal. Jaargang 73

Gedicht voor Onze Taal

Maandelijks ruimen we een plaats in voor gedichten: speciaal voor Onze Taal geschreven poëzie over taal en over alles wat daarmee samenhangt - opvallend taalgebruik, vergeten woorden, dialect, rare grammaticale kwesties, spreekwoorden, enzovoort.

Dit keer een gedicht van Ingmar Heytze (1970). In 2001 verschenen zijn verzamelde gedichten: Alle goeds, een jaar later gevolgd door de bundel Het ging over rozen.

Moedertaal

voor T.

In mijn moeder heb ik kort gewoond
maar of daar taal was weet ik niet.
Omdat een pasgeboren baby huilt
en niet zegt: ‘nou, daar ben ik dan’
lijkt het me sterk.

Wel was het er warm en zacht.
Vandaar dat ik de eerste jaren
weigerde om iets te zeggen.
Toen het ten slotte móést,
sloeg ik de eerste woordjes over.

Ik had een halfuur zitten rommelen
met blikjes in de kast en toen
mijn moeder vroeg: ‘waar ben je
toch mee bezig?’, riep ik radeloos:
‘Ik weet niet hoe dat heet wat ik doe!’

Ingmar Heytze