Studia Neerlandica. Jaargang 1971

[p. V]

[Nummer 5]

De maen by Endymion.

De zuster van de zon

Liet op Endymion

Haer minnende oogen dalen,

't Was nacht toen zy hem zagh;

Maer heur gezicht schoot stralen

Trots Febus over dagh.

Men hoorde mensch noch dier,

Geloei van koe noch stier,

Gerucht in velt noch kolken.

Het weer was zonder wint,

De hemel zonder wolken,

Diane mingézint.

De Herder, onbewust

Van alles, sliep gerust

In Latmus wilde bosschen.

Zy hielt haer zilvre kar

En hagelwitte rossen

Recht op hem aen van verr’.

Haer eeuwigh bleek gelaet

Wert roozigh inkarnaet

In 't nadrend nederryden.

Diones dwerg schoot straf;

Latones telg most lyden;

Zy steeg ten wagen af.

De bloemen aen den top

Des berregs, loken op.

De tydt scheen te verjongen.

De nachtegael hief aen.

Het wout kreeg duizent tongen,

't Geboomt veel groener blaên.

Terwyl quam Febe by

Den Slaper, dien ze bly

Toelichtte met haer glanssen.

't Gaet wel, zei zy, my leit

Aen lucht noch starretranssen:

Hier slaept myn zaligheit.

Nu scheen 't eens of 't haer speet,

Dat Jupiter dus wreet

Endymion dorst boeien

Met vaek; dan was 't weêr: neen,

Laet hier vry mankop groeien,

Het slapen sterkt de leên.

Dat ik naer myn geval

Nu eens een zoentje stal,

Wat was' er aen bedreven!

Maer zoo hy wakker wort!

'k Zal 't dubbel wedergeven:

Wie doet hem dan te kort?

Zy nam hem in haer' arm.

De middernacht was warm,

En queekte lusje op lusje.

De koude Maen wert heet.

De herder kreeg een kusje,

Hy klaegde van geen leet.

Daer hadt ge 'tSaterdom

Zien nadren van rontom

Uit ruigte en wildernissen.

't Geil vier brandde onbegrenst.

't Is lichtelyk te gissen

Wat dit gebroetsel wenscht.

Zy schoven 't dicht gewas

Wat open: elk mikt rasch

En scharp. loopt, geitevoeten:

De blakende godin

Zal hier haer' lust wel boeten,

Zy heeft in u geen' zin.

De zoete minnares

En wakkre jagtgodes,

Verloor zich met verblyen

In minsliefkozery.

Laet maegden ook eens vryen;

De vryery is vry.

In 't ende most ze heen.

Zy liet haer lief alleen,

En voer, doch traeg, van d'aerde.

Ik weet geen minnaers ziel

Die blydelyker paerde

Daer 't scheiden harder viel.

(Mengeldichten 1716, ub A'dam 295F22)