|
| |
| |
| |
Andrew Winnick
Donald Trump en de federale overheid
De Amerikaanse president Donald Trump en Republikeinse Congresleden hebben een aantal voorstellen gedaan voor ingrijpende hervormingen. Deze betreffen de gezondheidszorg en de ziektekostenverzekering, de belastingen, het schuldenplafond, en de wet ter bescherming van de consument, de zogeheten Dodd-Frank Law. Wat is de betekenis van deze voorstellen?
Waarmee moeten we beginnen? Dit is zo'n uitgebreid thema. We hebben allemaal de uitvoerige, gedetailleerde artikelen gelezen over de vele specifieke gevolgen van de betreffende voorstellen voor bijzondere programma's en groepen in de samenleving. Dit hoeft hier niet te worden herhaald. Ik zal veeleer uitgaan van een breder perspectief, en nagaan hoe de voorstellen op de verschillende terreinen onderling samenhangen. Ik zou willen dat we inzien dat deze op elkaar inwerkende gevolgen meer zijn dan ongeplande toevalligheden, en deel uitmaken van een overkoepelende ideologische visie op (a) het beperken van de rol van de federale overheid, hoe schadelijk dit ook moge zijn voor specifieke groepen of klassen van Amerikanen; en (b) het verschuiven van inkomen en vermogen van gezinnen uit de midden- en lagere groepen naar de rijksten onder ons.
Laat ons beginnen met de gezondheidszorg, om ons daarna te richten op de voorgestelde ‘belastinghervorming’ en de voorstellen voor het besteden van de federale begroting, om vervolgens het probleem van het schuldenplafond te bekijken. We eindigen met een korte bespreking van de voorgestelde veranderingen in de Dodd-Frank wet.
| |
Gezondheidszorg en ziektekostenverzekering
Eerst en vooral, het centrale economische punt van de Affordable Care Act (de wet op de betaalbare gezondheidszorg ofwel Obamacare) was dat deze
| |
| |
volledig zou worden betaald uit de opbrengst van nieuwe, speciaal daarvoor ingestelde belastingen, waaronder een belasting van 3,8% op de opbrengsten van investeringen van gezinnen met een inkomen hoger dan 250.000 dollar, en daar bovenop een belasting van 0,9% die moest dienen voor de uitbreiding van de Medicaid (gezondheidszorg voor de armsten), te betalen door diezelfde rijke gezinnen. Er werden bovendien belastingen opgelegd aan de ziektekostenverzekeraars, de producenten van medische goederen en de uitbaters van zonnebanken. De wezenlijke, belangrijkste bedoeling van de huidige voorstellen voor hervorming van de gezondheidszorg, zowel in het congres als de senaat, is al deze belastingen onverwijld af te schaffen. Dit zou een enorme winst opleveren voor de rijken en de betrokken firma's, ten bedrage van ongeveer 60 miljard per jaar. Deze belastingverlagingen zijn het belangrijkste doel van Trump en de Republikeinen. Maar dit verlies aan federaal inkomen bezorgt hen vervolgens bovendien de politieke dekking, en een excuus, om een verlaging te eisen van de federale uitgaven aan de gezondheidszorg - zowel van de Medicaid als van wat nu wordt uitgegeven voor Obamacare. Deze verlagingen hebben tot doel de rol van de federale regering te beperken, zonder te kijken naar de gevolgen voor het welzijn van gezinnen (ongeveer 22 miljoen mensen zouden hun ziektekostenverzekering verliezen), of voor het Amerikaanse systeem van gezondheidszorg als zodanig.
Voor de Republikeinen moet dit verminderen van diensten en steun in dollars zelfs groter zijn dan de federale inkomsten die verloren zijn gegaan door deze belastingverlagingen - ze willen namelijk mordicus bewijzen dat deze inspanningen om de Obamacare ‘te hervormen en in te trekken’ ook de nationale schuld zullen verminderen; dit wil zeggen dat ze zo de federale uitgaven in het algemeen zullen verminderen. Indien dit betekent dat miljoenen burgers hun ziektekostenverzekering zullen verliezen, dat burgers hogere premies moeten betalen, dat de ziekenhuizen en andere zorgver-strekkers hun prijzen zullen moeten verhogen om de onkosten te dekken van mensen zonder ziektekostenverzekering, het zij zo - omdat de motivatie hier is dat het verminderen van de uitgaven voor de gezondheidszorg zowel de belastingverlagingen voor de rijken moeten betalen als de uitgaven in het algemeen terugbrengen. De jongste versie van het Republikeinse plan, zoals het nu (in juni 2017) op tafel ligt, zou over een periode van 10 jaar de inkomsten uit belastingen met 570 miljard dollar verminderen, maar de uitgaven voor de gezondheidszorg door de federale regering met 900 miljard dollar. Dit zou dan volgens het niet-partijgebonden Congressional Budget Office resulteren in netto ‘bezuinigingen’ en een potentiële vermindering van de staatsschuld met 321 miljard dollar. Om het ongezouten te zeggen: ze stellen voor om veel dieper te snijden in de uitgaven voor de federale ge- | |
| |
zondheidszorg dan nodig om enkel de daling van inkomsten uit belastingen te compenseren. Men zou kunnen argumenteren dat deze honderden miljarden dollars uit extra bezuinigingen nogal willekeurig zijn, tot men beseft dat het overkoepelend streefdoel is de federale regering uit te kleden, zonder om te zien naar het welzijn van de mensen die erdoor worden getroffen.
De Republikeinen zijn echter doodsbang dat deze bezuinigingen zullen leiden tot een electorale catastrofe, vooral onder de oudere kiezers die Medicaid of Obamacare nodig hebben. Daarom worden bijna alle gevolgen van deze bezuinigingen in de gezondheidszorg uitgesteld tot later, niet alleen tot na de verkiezingen voor het Congres in 2018, maar ook tot na de presidentsverkiezingen in 2020 - dit betekent dat de feitelijke bezuinigingen op de uitgaven aan de gezondheidszorg en de ziektekostenverzekering niet zullen ingaan vóór januari 2021. Maar de belastingverlagingen voor de rijken en de ondernemingen worden onmiddellijk ingevoerd, dat wil zeggen voor het lopende belastingjaar 2017. Als gevolg daarvan zullen de federale inkomsten al vroeg in 2018 sterk teruglopen. Dit betekent dat het federale deficit zal stijgen (iets waar de Republikeinen in theorie tegen zijn) en/of dat de federale regering ‘verplicht zal zijn’ om de algemene uitgaven op andere terreinen te verminderen, vooral tijdens de komende drie federale belastingjaren, totdat de verlagingen in de uitgaven voor de gezondheidszorg ingaan. (Uiteraard zullen ze zich daarna verzetten tegen alle inspanningen om deze andere verlagingen terug te draaien, als ze eenmaal zijn ingesteld.)
Tegelijkertijd hebben Trump en de Republikeinen echter nog een probleem, omdat ze van plan zijn de uitgaven voor de Nationale Defensie en het Leger te verhogen met 50 tot 65 miljard dollar; en de uitgaven voor Homeland Security en de Diensten voor Oudstrijders met nog eens 10 tot 25 miljard (een totaal van 60 tot 90 miljard), zelfs wanneer ze met dit verlies aan inkomsten worden geconfronteerd. De gevolgen zijn duidelijk en vanzelfsprekend: ofwel zullen alle uitgaven voor niet-militaire en niet aan de gezondheidszorg verbonden onderwerpen drastisch en onmiddellijk ‘moeten’ worden verminderd en/of er zal een substantiële toename komen van de nationale schuld, tot het effect van de bezuinigingen op de federale uitgaven aan de gezondheidszorg vanaf 2021 begint te werken. Dit is één van de belangrijkste redenen waarom sommige conservatieven en libertarians woedend zijn en eisen dat de bezuinigingen in de gezondheidszorg vroeger beginnen, op hetzelfde moment dat de belastingen worden verminderd. Gematigde Republikeinen willen de belastingen onmiddellijk verlaagd zien, maar ze zijn inderdaad bang voor de politieke weerslag die zelfs het vooruitzicht op de omvang van deze bezuinigingen zou hebben, en daarom willen ze de gevolgen daarvan uitstellen.
| |
| |
| |
De voorstellen voor de hervorming van de federale belastingen
En om het begrotingsprobleem nog erger te maken stellen zowel Trump als Paul Ryan grote veranderingen in de belastingvoet voor (bovenop de afschaffing van de belastingen voor de Obamacare). Zij stellen voor de belastingvoet voor de rijkste gezinnen te laten dalen van 39,6%M tot 35%, en er zouden slechts drie belastingschijven overblijven: 10%M, 25% en 35%. De Alternatieve Minimum Belasting die alleen geldt voor de zeer rijke gezinnen met de hoogste inkomens die grote belastingvoordelen genieten, zou worden afgeschaft. De Grondbelasting van de rijkste families zou worden afgeschaft. Voor de ondernemingen zou de basis belastingvoet van 35% worden verminderd tot een cijfer tussen 15 en 25%. De belasting op de buitenlandse winsten van de ondernemingen zou worden afgeschaft (indien en wanneer dat geld naar de Verenigde Staten zou komen). De enige maatregel die is voorgesteld om gezinnen met een lager inkomen te helpen is een bescheiden verhoging van het standaard aftrekbaar bedrag, die hun belastingvoet op 0% zou bevriezen tot ze 24.000 of meer dollar verdienen, afhankelijk van de grootte van het gezin. Het gecombineerde effect van al deze belastingverminderingen zou zijn dat de inkomsten van de federale regering met honderden miljarden dollars teruglopen.
Om dit verlies aan inkomsten te compenseren stellen ze voor slechts één ontsnappingsroute te blokkeren, namelijk degene die men heeft wanneer men de belastingen voor de staat en de gemeente heeft betaald (State and Local Income Taxes, salt). Tot nu toe zijn er geen verdere maatregelen voorzien tegen ontsnappingsroutes die gewoonlijk alleen worden gebruikt door mensen met de hoogste inkomens. Vandaag zorgen deze ontsnappingsmechanismen ervoor dat de meeste ondernemingen niet alleen geen 35% betalen, maar slechts ongeveer 10 tot 15%, en velen van hen betalen helemaal geen belasting over hun ondernemingsinkomsten. Om de belastinghervormingen neutraal te maken (dat wil zeggen dat de veranderingen van de belastingvoet niet leiden tot verlies aan inkomsten voor de regering) zouden al deze ontsnappingsroutes massaal moeten worden geblokkeerd, maar er liggen in het geheel geen voorstellen van Trump of de Republikeinse leiders van het congres op tafel om dit inderdaad te doen.
Oorspronkelijk hadden Trump en sommige conservatieven een Border Adjustment Tax (belasting op de aanpassing aan de grens) voorgesteld, een extra belasting van 20% op ingevoerde goederen en geen belasting op uitgevoerde goederen, een manier om de import te ontmoedigen en de export aan te moedigen, en om de inkomsten te verhogen. Een dergelijke belasting zou inderdaad voor zo'n 20 miljard inkomsten per jaar hebben gezorgd. Men besefte echter al heel snel dat deze belasting in de meeste gevallen zou worden betaald door de Amerikaanse consument, niet door buitenlandse
| |
| |
firma's die naar de Verenigde Staten exporteren, of door Amerikaanse firma's die onderdelen importeren voor goederen die ze in de Verenigde Staten produceren, extra kosten die dan op de consumenten zouden worden afgewenteld. Het resultaat is dat er bijna niet meer over deze belasting wordt gesproken.
Hoe kan men dan een massale toename van het deficit vermijden, wanneer al deze belastingverminderingen zouden worden toegepast, bovenop de afschaffing van de belastingen voor de Obamacare? Trump en de Republikeinen hebben hierop twee antwoorden: (1) meer druk om uitgaven door de regering op alle terreinen te verminderen, behalve voor de Nationale Defensie ofwel het Leger, de Homeland Security en de Diensten voor Oudstrijders en (2), hun bewering dat deze belastingverminderingen en de afschaffing van ‘lastige’ regeringsmaatregelen zouden resulteren in een economische groei die zo groot (ze zou meer dan verdubbelen van minder dan 2 tot meer dan 4%) en zo snel zou zijn dat het tot een winst van ongeveer 3 triljoen dollar zou leiden. Maar vrijwel geen enkele econoom gelooft dat dit zal gebeuren. En het is belangrijk op te merken dat het hun uitdrukkelijke bedoeling is de belastingverminderingen onmiddellijk te implementeren, jaren voordat de bezuinigingen op de uitgaven voor de gezondheidszorg volgens plan zullen beginnen. Nogmaals, ze willen de politieke voordelen van de belastinghervormingen effect laten sorteren vóór de verkiezingen voor het Congres van november 2018 en de presidentsverkiezingen van november 2020.
| |
De voorstellen voor het besteden van de federale begroting
Het is op de eerste plaats essentieel een onderscheid te maken tussen de federale begroting voor het lopende fiscale jaar van 2017, dat afloopt op 30 september 2017, en de voorgestelde begroting voor het federale fiscale jaar 2018 dat begint op 1 oktober 2017. (De naam van het fiscale jaar wordt bepaald door het jaar waarin het eindigt.) De huidige begroting is al een voldongen feit, omdat zij een paar weken geleden werd aanvaard en ondertekend (na ongeveer 7 maanden in het huidige fiscale jaar) om een onmiddellijke stillegging van de regering te vermijden, iets wat de Republikeinen niet konden laten gebeuren. De huidige begroting voorziet een verhoging van 15 miljard dollar voor uitgaven voor het leger en nog eens 1,5 miljard meer dan vorig jaar voor ‘de beveiliging van de grens’ (Border Security). Al de rest bleef min of meer hetzelfde als in de begroting van 2016.
De bezuinigingen in de gezondheidszorg en de eerder beschreven belastingverlagingen zullen leiden tot lagere inkomsten voor het huidige (kalender) belastingjaar 2017. Dit verklaart gedeeltelijk waarom de Repu- | |
| |
blikeinen voelen dat ze in de komende begroting dringend omvangrijke bezuinigingen moeten doorvoeren in regeringsuitgaven.
Wat de voorgestelde begroting voor het komende fiscale jaar 2018 betreft, van oktober 2017 tot september 2018, hebben we twee concurrerende modellen: het model van Trump en dat van Paul Ryan in het Huis van Afgevaardigden. Ze lijken erg op elkaar, maar we moeten onze aandacht vooral richten op het plan van Ryan. Allebei voorzien ze belangrijke en zo spoedig mogelijk te door te voeren verhogingen in de uitgaven voor de Nationale Defensie en het Leger, de Oudstrijders en Homeland Security, die tussen 60 en 90 miljard dollar bedragen, terwijl het Huis van Afgevaardigden zelfs nog grotere verhogingen voorstelt voor het leger dan Trump. Beiden stelden ze relatief kleine veranderingen voor in de Sociale Zekerheid en Medicare (de medische ouderenzorg). In het geval van de Sociale Zekerheid stellen ze strengere eisen voor de uitkeringen aan gehandicapten onder 65 jaar, en in het geval van Medicare voorzien ze een paar beperkingen in het percentage van aanpassingen aan de inflatie. Maar het gecombineerde effect van hun begrotingsvoorstellen vereist massale bezuinigingen in bijna alle andere sectoren, indien een dramatische verhoging van het deficit moet worden vermeden.
Indien men bezuinigingen in de Sociale Zekerheid en Medicare uitsluit en verhogingen voorstelt voor uitgaven aan de Nationale Defensie en het Leger en de programma's voor de Oudstrijders en Homeland Security en indien men ruimte maakt voor de betaling van interest op de nationale schuld, dan blijft er slechts 31% over van de totale begroting en bijna de helft (46%) van die 31% gaat naar Medicaid (medische zorg voor de armsten) en daaraan gelinkte gezondheidsprogramma's. Indien men dus bezuinigingen in Medicaid voor de volgende twee tot drie fiscale jaren uitsluit, dan blijft er minder dan 18% van de begrotingsuitgaven over om alle bezuinigingen op te vangen.
Het is belangrijk te begrijpen dat federale uitgaven in twee delen worden opgesplitst, die welke verplicht zijn, dat wil zeggen dat ze door de huidige wetgeving worden vereist, en die welke facultatief zijn, dat wil zeggen die elk jaar door middel van wetgeving worden bepaald. De verplichte sector bestaat uit de Sociale Zekerheid, Medicare, Medicaid en de andere programma's waar mensen ‘recht op hebben’, zoals werkloosheidsuitkeringen, voedselsubsidies (voedselbonnen, nu snap), woonsubsidies, sommige subsidies aan de landbouw enzovoort, plus de interest op de staatsschuld. Dat komt totaal op meer dan 69% van alle federale uitgaven, die vandaag gepland zijn voor een bedrag van ongeveer 3,5 triljoen dollar. De facultatieve programma's komen neer op de overige 31%. Maar veruit het grootste facultatieve programma is voor de Nationale Defensie en het Leger, dat goed is voor
| |
| |
50% van de facultatieve uitgaven (en ongeveer 16% van alle uitgaven). Indien men ook nog Homeland Security en de Diensten voor Oudstrijders uit de potentiële facultatieve bezuinigingen licht, blijft er minder dan 15% van het totale budget beschikbaar om alle bezuinigingen te absorberen die moeten worden doorgevoerd om de verminderde inkomsten van al de voorgestelde belastingverlagingen op te vangen.
Dit is dan wat Trump en Ryan de rechtvaardiging bezorgt om draconische bezuinigingen voor te stellen in alles wat overblijft, daarbij inbegrepen de Environmental Protection Agency (departement van milieubescherming), de ministeries van Buitenlandse Zaken, Arbeid, Woningen en Stadsontwikkeling, Vervoer, Opvoeding (waaronder de studieleningen) en, nog meer, het ministerie van Justitie, en dan hebben we het nog niet eens over de Nationale Instituten voor Gezondheid, Wetenschap, de Menswetenschappen en de nationale media (Corporation for Public Broadcasting). Sommige van deze bezuinigingen zullen onder de verplichte uitgaven vallen en zullen daarom afzonderlijke wetgeving vereisen, maar de meeste zijn facultatief en kunnen worden doorgevoerd als deel van een normaal budgettair proces.
De enige manier om de belastingverminderingen die Trump en de Republikeinen voorstellen door te voeren en te vermijden dat sommige van deze programma's, of allemaal, zullen worden wegbezuinigd - is het financieren van het deficit en de nationale schuld te verhogen met zo'n honderden miljarden dollars. Dat leidt ons naar het volgende onderwerp: het schuldplafond.
| |
Het schuldplafond
De Verenigde Staten is slechts één van de drie hoogontwikkelde industriële naties met een wettelijk vastgelegd nationaal schuldplafond. De anderen zijn Denemarken en Polen (en Denemarken zorgt ervoor dat het schuldplafond hoog boven de nationale schuld blijft). Wanneer de federale regering van de Verenigde Staten besluit meer uit te geven dan zij aan belastinginkomsten ontvangt is het resultaat een deficit. Normaal wordt dit deficit gedekt door de verkoop van staatsobligaties. Dat is heel voorspelbaar. Het geheel van alle openstaande obligaties van de Amerikaanse regering is de nationale schuld. Het schuldplafond, dat door een wet van het Huis van Afgevaardigden werd vastgelegd, bedraagt tegenwoordig 19,9 triljoen dollar. De nationale schuld bereikte dit plafond een paar maanden geleden. Vandaag bedraagt ons bnp 19 triljoen dollar, met het gevolg dat de huidige schuld 103% van het bnp bedraagt.
Andere Amerikaanse regeringsinstellingen beschikken echter over 5,5 triljoen dollar, en nog eens 2,5 triljoen wordt beheerd door de Federale Reserve. De overige 11,9 triljoen worden niet beheerd door de regering. Dat
| |
| |
komt neer op 65% van het bnp en is dus het belangrijkste cijfer. Daarvan zijn er 6,3 triljoen in handen van buitenlandse regeringen (dat is 53% van het bedrag dat niet in handen is van de regering van de vs. Op dit moment zijn de twee belangrijkste bezitters van deze schuld China en Japan, die elk ongeveer 1,1 triljoen bezitten; Japan bezit iets meer dan China). Dat betekent dat elk van hen ongeveer 9,2% bezit van het bedrag dat buiten het bezit van de regering van de vs valt, of 5,5% van de totale nationale schuld.
Wanneer de nationale schuld van de vs het plafond bereikt kan de directeur van de federale bank een paar maanden lang fondsen herschikken tussen de verschillende agentschappen en rekeningen, en zo vermijden dat hij moet gaan lenen. Dat is wat hij nu doet. Maar als eenmaal alle opties zijn opgebruikt is er een enorm probleem. Volgens de federale bank zullen alle opties ergens in augustus zijn opgebruikt.*
Het is belangrijk op te merken dat veel van deze obligaties tot rijping komen in slechts 90 dagen, of 6 maanden, of een jaar. De langste duren 10 jaar. Wanneer een obligatie tot rijping gekomen is moet de directeur van de federale bank de houder van de obligatie terugbetalen, of de obligatie verbeuren. Normaal gebeurt dit door de schuld eenvoudig te verschuiven; dit wil zeggen dat de federale bank gewoon een andere obligatie verkoopt (dat wil zeggen: van een andere eigenaar van een obligatie leent) om het geld te krijgen waarmee de gerijpte obligatie kan worden afgekocht. Wanneer het schuldplafond de federale bank echter verhindert dit te doen, kan de eigenaar van de gerijpte obligatie niet worden afbetaald en blijft de Amerikaanse regering in gebreke en begint de economie van de hele wereld in te storten - omdat ondernemingen, banken, verzekeringsmaatschappijen, pensioenfondsen overal ter wereld, andere nationale regeringen en de regeringen van onze deelstaten allemaal Amerikaanse obligaties bezitten. Dan wordt de waarde van al deze obligaties verdacht, wellicht zelfs onbepaald, met als gevolg een wereldwijde economische chaos. De grondwet van de Verenigde Staten eist dat de regering ‘het volle vertrouwen en krediet’ van de Verenigde Staten en zijn schulden in stand houdt. Toelaten dat de Verenigde Staten in gebreke blijft kan worden beschouwd als verraad: het is in elk geval een schending van de grondwet. Jammer genoeg lijkt het alsof een aantal Republikeinse leden van het Congres dit niet begrijpt of het zich niet aantrekt, en in het verleden heeft het al eens slechts een paar uur gescheeld vóór ze ons in gebreke lieten gaan. Dit resulteerde in een neergang van de kredietwaarde van de Verenigde Staten, gevolgd door een verhoging van de interestvoeten die we voor deze obligaties moeten betalen.
Het Congres zal ten laatste één van de volgende weken* dit probleem moeten aanpakken. Een aantal Republikeinen dreigt opnieuw met het weigeren van het verhogen van het schuldplafond, tenzij het Congres en de pre- | |
| |
sident akkoord gaan met het verminderen van bepaalde regeringsuitgaven, met het verlagen van bepaalde belastingen, of het aanvaarden hun versie van de hervorming van de gezondheidszorg. Zoals we het beschreven is de kans groot dat al deze debatten zullen vereisen dat we meer geld lenen en de druk op de schatkist verhogen. Dit soort ‘spel van de angsthaas’ wordt ook een Fiscale Klip genoemd - en we staan nu aan de rand van zo'n afgrond. We zullen dit jaar zien hoe dicht we tot aan de rand van de afgrond worden geduwd, of er misschien zelfs in tuimelen.
Nog een laatste opmerking over het wetgevend proces. Volgens de procedures die nu in de Senaat gangbaar zijn kunnen facturen die worden beschouwd als ‘pogingen om het begroting in evenwicht te brengen’ door een eenvoudige meerderheid van 51% worden goedgekeurd. Alle andere wetgevende maatregelen kunnen worden onderworpen aan filibuster manoeuvres (uitstel en obstructie) en vereisen 60% van de stemmen om ontvankelijk verklaard en ter stemming voorgelegd te worden. De Republikeinen begrijpen dat geen van de wetsvoorstellen die hierboven werden besproken, dat wil zeggen de wetsvoorstellen over gezondheidszorg en ziektekosten-verzekering, uitgaven en belastinghervormingen een kans hebben om de acht Democratische stemmen te verkrijgen die nodig zijn. Dus hebben ze besloten al deze voorstellen te beschouwen als ‘pogingen om de begroting in evenwicht te brengen’. Maar dergelijke wetsvoorstellen kunnen enkel één voor één worden behandeld. Dus kunnen ze niet beginnen aan hun wetsvoorstellen over belastingen of uitgaven, vóór ze klaar zijn met het voorstel over de gezondheidszorg. Vandaar het gevoel van urgentie en zelfs paniek bij de leiding van de Republikeinen om over dat voorstel onmiddellijk te laten beslissen. Ze zullen wellicht zelfs gedwongen zijn dit opzij te schuiven, indien ze de vereiste 50 stemmen niet halen (de Vicepresident kan een doorslaggevende stem uitbrengen), zodat ze kunnen overgaan naar de wetsvoorstellen over uitgaven en belastingen, om op tijd te zijn voor het begin van het fiscale jaar 2018. Of ze geheel of gedeeltelijk in deze pogingen slagen valt nog af te wachten.
| |
De voorgestelde veranderingen in Dodd-Frank
Eerst is het wezenlijk te begrijpen dat de Dodd-Frank Wet over de Hervorming van Wall Street en de Bescherming van de Consument (2011), zoals de volledige naam luidt, twee kerndoelstellingen en delen bevat. De eerste is een reeks reguleringen ter voorkoming van een nieuwe wereldwijde financiële crash als gevolg van onverantwoorde, men kan zelfs beweren criminele, spelletjes gespeeld door de belangrijkste banken (dit na de Grote Recessie van 2007-2008). Deze reguleringen voorzien vier zaken:
| |
| |
1 dat de banken, vooral ‘de banken die te groot zijn om ze ten onder te laten gaan’, veel grotere reserves moeten bezitten dan tot nog toe het geval geweest is;
2 dat alle banken, de middelgrote en lokale gemeenschapsbanken en de kredietinstellingen (credit unions) inbegrepen, elk trimester een ‘stress test’ uitvoeren en daarover berichten om te zien hoe ze zich onder verschillende omstandigheden zouden gedragen;
3 dat de banken, op zijn minst in beperkte mate, de commerciële bankoperaties (het opnemen van deposito's en het verlenen van leningen) scheiden van hun inspanningen om te investeren en dat ze regelmatig berichten over op zijn minst een substantieel gedeelte van deze investeringsactiviteiten.
4 dat ‘de banken die te groot zijn om ze ten onder te laten gaan’ noodscenario's opstellen over de manier waarop ze op een ordelijke wijze zouden worden opgeheven, indien ze inderdaad opnieuw aan de rand van een instorting zouden staan.
De banken voelen er niets voor om ook maar één of al deze reguleringen te aanvaarden, en Trump en de Republikeinse leden van het Congres stellen voor ze allemaal drastisch af te zwakken of zelfs af te schaffen.
De tweede doelstelling en het tweede deel van de Dodd-Frank Wet was de oprichting van het Federaal Bureau voor de financiële Bescherming van de Consument (Federal Consumer Financial Protection Bureau - cfpb), dat grotendeels was ontworpen door Elisabeth Warren en dat onder haar tijdelijke leiderschap was begonnen. Zoals de naam aanduidt is er voor de eerste keer een federaal agentschap dat de klachten van consumenten over financiële instellingen in behandeling neemt, onderzoek begint naar financiële instellingen waarvan wordt vermoed dat ze zich verkeerd gedragen (en dit gaat ook over grote agentschappen anders dan banken, zoals agentschappen die berichten over de kredietwaardigheid, firma's die schulden opvorderen, vastgoedmakelaars en programma's voor leningen aan studenten) en boetes kan opleggen of andere strafmaatregelen kan treffen wanneer het stuit op oneerlijke praktijken of misdaden. Het wordt beheerd als een arm van het federale reservesysteem en krijgt zijn begroting uit de eigen fondsen van de federale regering (en door betoelagingen van het Congres) en wordt geleid door een directeur die wordt aangesteld door de president, na goedkeuring door de Senaat. Trump en de Republikeinse Congresleden verzetten zich tegen de structuur, de macht en de handelingen van het cfpb. De meesten zouden het helemaal willen afschaffen, maar als dat niet lukt zouden ze zijn
| |
| |
begroting willen laten afhangen van de toelagen van het Congres, de leiding in handen willen geven van een commissie van vijf mensen met vertegenwoordiging van beide partijen, en de bevoegdheid om te onderzoeken en afspraken te maken drastisch willen beperken. De meeste consumentengroepen zouden de structuur van het bureau intact willen houden en zijn rol en macht willen uitbreiden, omdat in feite de resultaten die het heeft geboekt in het opsporen en stoppen van unfaire en onwettelijke financiële praktijken die de consumenten geschaad hebben tot nog toe uitstekend zijn geweest.
* Deze tekst werd geschreven in mei en juni 2017. Bent u benieuwd hoe de zaak evolueert? Raadpleegt u dan komende januari de nieuwe website van Streven! Andrew Winnick zal daar kort op de recente ontwikkelingen ingaan.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd