De Stem. Jaargang 2

[p. 577]

Oriëntering
door Wies Moens

Zeg niet: ‘Je hebt mij nu minder lief’.
Je weet nog niet eens
hoéik je liefheb.

Dit alles is nog maar een begin,
dit is nog maar het eerste groen dat opspringt;
daarachter branden mijn oogsten hun goud.
- O Ruth,
over de onafzienbare graanvelden
wekt uw lied
de roep der koekoeks uit het hout!

Ik moet je nog liefhebben in mijn schraal land,
in mijn beminde land: de Kempen.
Als ik je 's avonds te slapen leg
met de geur der dennebossen in je haar,
als ik heibloemen zal zetten overal
het ganse huis vol,
als ik de wilde honigraat breek op je vesperbrood.

Ik moet je nog liefhebben langs de reien te Brugge.
(Zag je het Heilig Bloed al dragen langs de straten?
Neen, je zag mij nog nooit bidden!)
Onder de bomen op Sint Michiels
weet ik de plaatsen waar ik je ogen moet zoenen,
in het heilige schrijn Brugge
zal het mirakel van onze liefde bloeien
aan het bloed van God!

[p. 578]

 

Ik kan je niet meenemen op hoge bergen.

 

Ik kan je niet al de schatten van de wereld laten zien.

 

Ik ben een slecht geograaf.

 

En niet zo rijk

 

als de artiest uit Ibsen's ‘Als wij doden ontwaken’,

 

dat ik je leven kan bouwen op deze belofte.

 

 

 

Maar ik roep mijn land op voor jou:

 

de Schelde en de duinen,

 

de hoeven in meibloei

 

en de berg die muziek speelt.

 

Dit wil ik met je beleven:

 

wij zullen luisteren

 

naar het gedokker der hooiwagens

 

's avonds over de landweg,

 

het knallen der zwepen

 

de late vreugdeschoten voor het feest.

 

 

 

Misschien zal ik ook een hond voor je kopen,

 

een grote hond,

 

een die je met zijn goede, trouwe ogen overal aanstaart,

 

een die zich laat roepen en strelen

 

wanneer je eenzaam bent,

 

en waartegen je kan praten in je eenzaamheid.

 

 

 

Maar neen,

 

ik wil niet dat je eenzaam bent,

 

ik wil niet

 

dat je ooit alleen zou zijn.

 

Ik wil

 

dat door je eenzaamheid

 

altijd de zoelte van mijn liefde speelt,

 

iets van mij

 

dat altijd in de lucht om je aanwezig is

 

en dat je ziel bedrukt maakt van geluk!

[p. 579]

 

Je weet nog niet eens

 

hoe ik nu dag aan dag speur op je gelaat

 

naar de trekken van mijn kind,

 

hoe ik zijn lichaampje boetseer,

 

zijn handen vol genaden,

 

zijn voeten licht

 

en de aureool om zijn hoofd.

 

 

 

Want ik moet

 

al de vlinders wakker roepen

 

in je sluimerend vlees!