De spoorwagen, vol met zedelijke liederen

De Gescheidene.

Wreed gescheiden lievelingen!

Die uw weg met tranen weekt;

Voor wier teêr gevoelig harten.

De âarde niet een roosje kweekt;

Als 't gevoel der eerste scheiding,

Uw geprangde boezem knelt,

En geen hart verligtend traantje,

Aan uw brandend oog ontsnelt,

Zet uw dan in stille nachten,

Op een eenzaam kerkhof neêr,

In 't gevoelloos rijk der dooden,

Vindt uw ziel harr kalmte weêr,

Ziet de bleeke maan verrijzen,

Als hij boven d'akkers klimt,

En in 't lange gras der graven,

In haar kwijnend schijnsel glimt:

wellust van 't gevoelig harten,

Stille bleeke kuische maan,

Gij ontlast den bangen boezem,

[p. 62]

 

Dikwerf van een teedere traan.

3.

Ach wat is de wereld ledig,

 

Voor een diep gewonden ziel,

 

Die bij 't eenzaam omme dolen,

 

Nooit een wensch te beurte viel,

 

Hoort het treurig lied der Tortel,

 

Die haar trouwe gade derft,

 

En op neergebogen wilgen,

 

Van gevoel en liefde sterft.

4.

Reine zuivre ware liefde,

 

Viudt haar loon toch schaars op aard,

 

Haar genot is in den Hemel,

 

Voor 't gevoelig hart bewaard;

 

Dààr is alles liefde en éénheid,

 

In een eindeloos verschiet,

 

Harten voor elkaâr geschapen,

 

Scheid de God der liefde niet.

 

Wreed gescheiden lievelingen!

 

Slijt ge uw dagen in geween,

 

't Stille graf zij uw vertroosting,

 

O de tijd vliegt haastig heen.