Het speel-schuytje met vrolyke naay-meysjes zingende en queelende de aldernieuwste gezangen
(1751)–Anoniem Het speel-schuytje met vrolyke naay-meysjes zingende en queelende de aldernieuwste gezangen–
AuteursrechtvrijStem: Harders ons is Gebooren.
WOnderlijk zijn de werken,
Groot is de Liefdens kragt,
Ik ging lestmael ter Kerken,
Het was op een Kers Nagt,
Ik vond een Kavelier,
Die aen zijn Juffrouw fier,
Ontrent den Middernagt,
Dus deed zijn droeve klagt.
Al was het nog zo kouwe,
Al sneeuden 't nog zo zeer,
Dat spel moest ik aenschouwen,
Dogt ik van dese Heer,
Ik hoorden zijnen zank,
Ik lag agter een bank,
Om te hooren met vermaek,
De uytkomst van de saek.
Hy speelde heen en weder,
Al voor zijn schoon Godin,
| |
[pagina 68]
| |
Had ik nu Cupidoos veder,
Ik vloog haer Kamer in,
Dat zey hy menigmael,
Al met een droeve tael,
Dan met een zoet gesmeek,
't Scheen dat zijn hert bezweek.
Hoe kunt gy dus vast slapen,
Wilt dog zo wreed niet zijn,
Dat ik hier stae te waken;
Verwonnen door de pijn,
Ten lesten ach monkeur,
Siet uwen Serviteur,
Die haest van Liefde sterft,
Terwijl dat hy u derft.
Wilt eens uyt venster kijke,
Ik bid doet mijn die eer:
Wilt mijn dood vonnis strijken,
Ik vraeg na niemand meer,
Hy heeft zo lank gesmaekt,
Haer hert dat wierd geraekt,
Want ik hoorden haer stem,
En dit zey zy tot hem.
Mijn hert ey wilt vertrekken,
Wat staet gy hier en maekt,
Papa die mogt ontwekken,
Mama niet vast en slaept,
En ook mijn Kamenier,
En slaept niet veer van hier,
Dus bid ik retireert,
En niet meer lammenteert.
Ag! ag! mijn soete Engel,
Wilt gy mijn leevens ent,
Soo zal ik gaen volbrengen,
U wreed commandement,
Ey werp u neusdoek neer,
Dat ik die embrasseer,
| |
[pagina 69]
| |
En laet het zijn een strop,
Om my te hangen op.
En agt gy niet een ziere,
Al mijn bedroefde smart,
Soo sal ik dees Rapiere,
Gaen steken door mijn hert,
Doen riep zy even zeer,
Og doet dat nimmermeer,
Sweer mijn getrouwigheyd,
Ik sal doen als 't is geseyt.
Eer sal de Zee verdrogen,
Eer sterf de God der min,
Eer ik ontrouw sal tonen,
Aen u mijn schoon Godin
'k Was liever gants verplet,
Gekapt van lid tot lid,
Ja levendig verbrand,
Als niet te zijn konstand.
Als zy de woorde hoorde,
Die haren minnaer sprak,
Liet zy haer met een koorde,
Al soetjes dalen af,
't Was in de Maneschijn,
Sy was in 't wit Satijn,
Schoonder als de dageraed,
Wanneer die eerst op gaet.
Den Ridder viel ter aerde,
Hy kust haer schoone hand,
Een koets al met ses Paerden,
Die stond daer in gespant,
Hy heeft niet lang verlet,
Hy heeft 'er in geset,
Doen dogt ik seer bedrukt,
Og had ik ook 't geluk
Maer niemand en ontwaekte,
Zy wierde niet verraen,
| |
[pagina 70]
| |
De Liefde die zy smaekten,
Dat liet ik my voorstaen,
Dit is also geschied,
Ik maek 'er af dit Lied,
Want dit gelooft het vry,
Ik doe der af nog by.
|
|