Het speel-schuytje met vrolyke naay-meysjes zingende en queelende de aldernieuwste gezangen

De Klagende Hollandse Maagd.

Voys: Ay schoone Nimph, &c.

HOllandse Maegd wilt uwen Thuyn onthangen,
met droevig rou gewaed!
Berst nu vry uyt met tranen op de wangen,
Beweend u droeve staet!
Uw heldre zon die zo lang heeft geschenen.
Dat Edele Oranje Bloed,
Die voor ons waegde lijf en goed,
Is nu verdweenen.

[p. 13]

 

De vlugge Faem die scheen bedeest in 't melden,

 

van zoo een droeve maer:

 

Hoe dat de dood de dapperste der helden,

 

Ons redden uyt 't gevaer!

 

Heeft weggerukt; o steunsel onser landen,

 

Hy streefde dwars door vier en stael,

 

En drong door Poorten van metael,

 

Tot 's vyands schanden.

 

Wie kan 't verlies te regt ver-evenaren,

 

Wijl God hem trok van hier,

 

Juyst nu ons land gedreygt wort met gevaren

 

't Verslindende oorlogs-vier:

 

Nu hy zijn Zwaerd op 't vinnigst' had gaen wetten,

 

Om met een moedig leeuwen hart,

 

Ons Tuyn aen alle kant benart,

 

Weer te ontsetten.

 

Klaegt en beweent Neerlanders groot en kleenen!

 

De Zuyl van land en kerk,

 

Brittanje weend u Koning is al heenen:

 

Verliet dit aerdsche perk:

 

God heeft hem ons ontijdig afgenomen,

 

Uyt 't een in 't anders Engels Rijk,

 

Daar zegenpraald hy eeuwiglijk,

 

Met alle vroomen.

 

Beweent zijn dood gy Keyzer groot van magten!

 

Den Held is hier niet meer,

 

Daer meenig Vorst en Potentaet op wagten,

 

Die leeft nu by den Heer,

 

Daer hy geniet de alderhoogste glory,

 

Zoo lang de Son zijn wagen ment,

 

Zyn lof rondom den aard-kloot rend,

 

Blijft in memory.

 

Hy volgde 't spoor van zijn doorlugte Vaderen,

 

In kloeke Oorlogs daen,

 

Geen vyand dorst ontrent zijn krijgs-magt naderen:

 

Maer ruymde hem de baen,

[p. 14]

 

Hy bloeijde in 't gekners van tromp en zwaerden,

 

O edele Vorst Oranje zon;

 

Die Koningrijken overwon,

 

O roem der aerden.

 

De bitse Nijt heeft lang op hem staen mikken,

 

met pijlen van verraed:

 

Maer dat en heeft den Held niet eens doen schrikken;

 

God was zyn toeverlaet,

 

Die hem bewaerd heeft van zyn kindze dagen,

 

Tot dat hy gaf den lesten snik,

 

Ver-ydeld yder oogenblik

 

Zijn vyands lagen.

 

Al smert het seer dat hy nu is gestorven,

 

Soo matigt u geween:

 

Troost u gemoed in 't geen hy heeft verworven

 

't Vernaemste deel alleen;

 

Leyd 't leven of en 't waerdigst voer na boven;

 

Dat word daer weer op nieuw gekroond,

 

Al wie in dat geselschap woond,

 

God eeuwig loven

 

Wilt op zijn graf dit vers ter eeren digten:

 

Hier legt in 't duyster graf,

 

Een die Gods Kerk gelijk een Fakkel ligten,

 

Wiens deugd won Kroon en Staf,

 

Hier rust het rif van 't puyk der braefste braven

 

Streed voor Gods volk als Gidion,

 

Nu wil hem God uyt 's levens Bron:

 

Voor eeuwig laven.

 

O Opperheer wilt onse Tuyn bewaken!

 

Met U alziende Oog,

 

Hy die naest u quam redden onse zaken,

 

Gy schielijk van ons toog;

 

Geeft raad en kragt ons Nederlanse Staten

 

Op dat de geen die ons bekneld,

 

Word ingeteugeld zijn geweld,

 

En ons verlaten