Tweede Deel van Sparens Vreugden-Bron

Vytstortende Soo Nieuwe als Singens-waerdighe Deuntjens

Hoe is't, ô gheestigh Meysjen, dat wanhoop van de Min,

Voyse: 't Daeghde uyt den Oosten.

HOe is't, ô gheestigh Meysjen, dat wanhoop van de Min,
Dat wanhoop van de Liefde my marteldt in den zin?
Daer ick u noyt wil laten, noyt wil laten.

Daer ick u noyt wil laten; maer lieven tot mijn Graf,

Om door gestadigheden u Min te smeecken af,
V soete gonst te wachten, gonst te wachten.

V soete gonst te wachten is my de hooghste vreught,

Is 't voedtsel van mijn leven, en d'ader van mijn Ieught:
Waerom wilt ghy dan vlieden, ghy dan vlieden?

Waerom wilt ghy dan vlieden die u noyt en versaeckt?

Die niet als u ghenoeghen, uw' lieve lusten haeckt,
Die eenigh hem doen rusten rusten, hem doen rusten.

[p. 212]

 

Die eenigh hem doen rusten, zijn gonst en lieflijckhe'en,

 

Die dert'len in u ooghen en duysendt vyerighe'en

 

My stralen in het Herte, in het Herte.

 

My stralen in het Herte, u ooghen 't Minne-vyer:

 

Hoe is het, geestigh meysje, hoe is het aerdigh Dier,

 

Dat ghy my dan wilt laten, dan wilt laten?

     Castra qui se vincit.