|
| |
| |
| |
Aenspraeck, tot de waen-wijse Berispers.
WAt hoor ick als ghesnaps? wat is hier weer te morren,
Ist noch niet al gedaen met dit ghestadigh knorren?
Wat schorter, isser yets dat qualijck is gedaen?
Wie ist averechts ons feylen dus wijst aen?
Zijt ghy 't wanschapen Guyl, berisper van ons allen?
Die nimmer beter doet, bestaet ghy weer te mallen?
Komt voort, verwaenden schim, bespotter van elck een,
Schuylt nergens in een hoeck, ghy weet wie dat ick meen.
Eer-rover, elcx verdriet, hooghmoedigh twisten-maker,
Die van 't beginsel af zijt Redens-konst-versaker,
Die yeder een belacht, en Redenaers bespot,
Die elck neemt op u tongh, maer zijt een waren Zot:
| |
| |
Sulckx zijt ghy op de baen, om yeder 't zijn te segghen,
Ghy Buffel als ghy zijt, wilt hier u broeck by legghen;
Sult ghy ons Sparens Bron, die yeder een verheught,
Vergiftight Hels ghespoock, bespotten in haer Ieught?
Gelooft dat niet ghy Grijn, wy sullen u beletten,
En met ons Redens-rijm manhaftigh teghen setten,
Ick, een die minst van al, sal met mijn Pluymen slaen,
Dat ghy vergeten sult ons weder aen te gaen;
Wat segh ick, 't is gefaelt, ghy doet ghelijck de Zotten
Onwetend' van de Kunst, berispen en bespotten
De rechte Redenaers: Indien ghy beter weet
Komt toont 'et metter daedt, en dat met herten-leet.
Ons Sparens Vreughden-Bron met konst te saem ghestrenghelt,
En als een water-stroom met Rijmpjes soet doormenghelt,
En ebben gints en weer, met Nymphjes aen de Vliet,
Op Luyt, Cyther, en Fleuyt speelt elck sijn vreughden-Liedt,
| |
| |
Met soetheydt, sonder schimp, verwachtende malkander,
Door de Musijck vereent, verlustight den Inlander;
Ach! die de Kunst veracht en selfs niet beter doet,
Is Momus in der daet, een eervergeten bloet.
Ey Nymphjes van ons Bron, ick bid u, wilt niet krijten,
Noch onse hevigheydt of korsel hooft verwijten,
Den yver tuyght my sulckx te spreken voor 't gemeen:
Want 't geen nu is geschiedt, dat lagh my op de le'en.
Weest vrolijck en verheught, wilt doch de droefheyt myen,
Voor my, ick ben gerust, en laet dien Grijn betyen,
Hy doe het geen hy kan, hy ist alsoo gewent,
Sijn Sporen aen sijn voet die worden afgement.
Vaert wel dan, jonge Ieught, in uwe frisse Iaren,
Doet even als ick doe, ghy sult wel haest bedaren:
Die onse Sparens Bron in't minst of meeste laeckt,
Denckt so: 't is een wijs Man, die 't alderbeste maeckt.
Denckt en swijght.
|
|
Auteursrechtvrij