't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

Op Temocleas Verkrachtingh.

Stemme: Amintas quam in rouw.

O Geylheyts snoode daet,
Waer kon oyt quader quaet,
Een suyvre ziel bestrijden,
Als dese maeght bestreen,
Van u, o Andromeen,
Most eer verplettingh lijden.

[p. 28]

 

2 Temoclea leed schant,

 

Soo drae u snoode hant,

 

Haer eerbaerheyt quam pletten,

 

Haer kuysheyt verloor:

 

Doch niet-te-min verkoor,

 

Vrouw Vestas suyvre Wetten.

 

 

 

3 Haer eerbaerheyt bleef heel,

 

Vermits in geene deel,

 

Haer hert dees snoodtheyt wrochte,

 

Haer eer hebt ghy verkracht,

 

Doch maeckt haer meer geacht,

 

Mits sy ‘t u dier verkochte.

 

4 O snoode Andromeen,

 

Die kuysheyt niet alleen,

 

Socht van dees Maeght te rooven:

 

Maer loert noch op’er schat,

 

Dies sy een moet weer vat,

 

Om u de ziel t’ontrooven.

 

5 Doen ghy u snoode lust,

[p. 29]

 

Had aen dees Maecht geblust,

 

En had haer eer genomen.

 

Soo loert ghy noch op ‘t goet:

 

Waer over ghy u bloedt,

 

Deed’ op de straten stromen.

     Lust baert wijsheyt.