Septentrion. Jaargang 24

[p. 11]

Joost Zwagerman

... Viel jij voor mij, voor het kijvend
prinsenkind, en werd ik de kater in jouw karkas,
werd jij minnend mij? Zo en meer nog
vreeën wij ons naar eeneiigheid; dat we,
godbetert, een springtouw wilden zijn,
om onszelve in te spinnen. Hupte ik prinsheerlijk
de charlatan met kauwgom in de bek,
baarde jij oefening, verlichting, onthechting,
Boeddha met de januskop, vruchtvleesmuze, touwladder.

En laat Wittgenstein maar prop in de mond,
als gladde groene zeep zo metafysisch niet te vatten
was ik geil op je. Niet in je slaap dat je praatte,
klaarwakker en te komen en draai en sprak en schreeuwde je.

Uit ‘De ziekte van jij’ (1988).

...Succombais-tu à moi, au chamailleur enfant
princier, étais-je ainsi devenu le matou dans ta carcasse,
amoureuse devenais-tu moi? Ainsi et plus encore
nous nous baisions vers l'uniovularité; qu'ainsi,
plût au ciel, nous voulions être une corde à sauter,
pour filer notre cocon. Sautillais-je prince seigneur,
charlatan le cachou en bec, toi
tu remettais sur le métier exercice, illumination, détachement,
Bouddha à la tête de Janus, muse de pulpe, échelle de corde.

Et que Wittgenstein garde le bâillon en bouche,
comme un savon vert si métaphysiquement insaisissable
lubrique je te désirais. Non dans le sommeil que tu bavardasses,
tout éveil étais-tu de jouir et tournant tu parlais et criais.

Traduit du néerlandais par Frans de Haes.

[p. 12]

Joost Zwagerman

... Wist jij van liedjes en van mij
dat ik de jouwe was en dat ik jou niet was
maar wilde zijn als jij: altijd zijn, de jarenlange
liefdesmatinee, het lief te hebben eeuwigheidscliché.

Nu je weg en van een ander bent
ben jij alle namen die je van mijn zingen kent,
verwend als eerste en mijn laatste zin mijn
slotsignaal mijn opgetekend tekentje mijn alles
en mijn allemaal mijn zoentjesbacchanaal mijn favoriete
godsbeeld en mijn heiligschennend hemelwijf mijn
allerlaatste adem mijn doodgaan en mijn wegzijn
mijn opgedolven graf mijn sexskelet en aanvalaarde
mijn meisjesprins mijn vrouwelijkheid mijn
kringloopbiotoop mijn filosofisch handboek
van het wezenschone sterven mijn neukstertje
mijn ideaalheidsideaal mijn liefjestaal mijn
religiegrote sidderaal mijn visje mijn beestje
mijn plantenrijk en hemelslijk mijn godgelijk
zo grote geilheidssjeik mijn harem en mijn
alle vrouwenogen in mijn ogen en het meest nog
mijn gedichtenmeisje voor wie ik door de
kermistent van woorden woordeloos bezwijk.

Uit ‘De ziekte van jij’ (1988).

[p. 13]

 

... Savais-tu par les chansons et par moi

 

que j'étais à toi et que je n'étais pas toi

 

mais voulais être comme toi: être toujours, l'inter-minable

 

matinée d'amour, cliché d'éternité à aimer.

 

 

 

A présent que tu es partie et à un autre,

 

tu es tous les noms que de mes chants tu sais,

 

gâtée comme ma première et dernière phrase mon

 

signal de la fin mon petit signe consigné mon tout

 

mon toutes et tous mon orgie de bisous mon image

 

divine favorite et ma blasphémante céleste femelle mon

 

tout dernier souffle mon partir et mon mourir

 

ma tombe exhumée mon squelette de sexe ma terre d'assaut

 

mon prince-fille ma féminité mon

 

biotope cyclique mon manuel philosophique

 

pour une mort belle comme le jour ma petite baiseuse

 

mon idéal d'idéalité ma langue d'affectivité mon

 

gymnote grandeur religion mon petit poisson ma bestiole

 

mon royaume résineux ma boue des cieux semblable à dieu

 

si grand sheik de lubricité mon harem et mes

 

tous les yeux de femmes dans mes yeux et par-dessus tout

 

ma fille à poèmes pour qui en travers

 

de la baraque foraine des mots sans un mot je m'effondre.

 

 

 

Traduit du néerlandais par Frans de Haes.