Ruimte. Jaargang 1

[p. 75]

Twee gedichten van Theodor Däubler

I. - Madona uit Zwabenland

'k Geloof in God, en zijn gena door alle eeuwen.
Maria, Moedermaagd, aan u ook hangt mijn hart.
Gij zijt in mij een droom, een vat vol donkere weeën:
deemoedig leg ik voor u neer mijn angst, mijn smart.

De dauwvool over 't koren, Maagd Maria, is uw sluiër.
De blonde velden zijn uw zonnegouden haar.
De liefde van mijn moeder is uw Kersnachtjubel,
mijn onschuld, lieve Moeder, is uw hoogaltaar.

Een veld te noentijd, Maagd Maria, is uw voorhoofd.
Uw oog is mijn verstand dat alle wens doorgrondt.
Een vlerkende arend is de boog boven uw ogen:
ik luister naar de roep van moeder uit uw mond.

De boeren, Maagd Maria, in het dal zijn Zwaben.
Zoet joedelt in uw keel hun moedertaal.
Het Lentewoud is onze vroomste offerande,
een dorp viel uit uw halssnoer als een glinsterend kraal.

Een bolwerk om ons land zijn, Maagd Maria, uwe handen,
Uw hart is de verdelging van mijn zware schuld.
Uw schouders zijn der Jurabergen steile wanden,
Want uwe goedheid waait mij ver van vreemden aan.

Wen ik zielsvermorzeld in het dal om zonden boete,
God liefheb en mijn evennaaste als nooit voorheen,
dan voel ik, Maagd Maria, uwe heilige voeten,
en groet u, ik heb u lief, Maria Moedermaagd.

[p. 76]

II. - Sneeuw

Nu komt de sneeuw, een zwerm van zilvere bijen,
en zet zich stom op elk verwelkte blad.
En ook de maan wil langer niet verrijen,
zij hangt met open vlerken over de besterde stad.

De eerste sneeuw begroeten kinderogen.
Gauw zullen nu de kleuters ingesluimerd zijn.
De jongsten dromen al bij 't milde zogen,
En wat hun aanwaait, glimlacht zoet en rein.

Soms vlokt een ster, uit kanten hemeltransen
boven hoge bedden, neer, heel zacht en traag,
dan andere sterren, 't worden heuse kransen,
van zulke dingen droomt de dreumes graag.

Een stokoud besje, zilverwit van haren,
zit vlijtig bij haar spinrok nog, en spint.
Zij spint zich blind, kan niets ontwaren:
de maan is weg. Of 't sneeuwen nu begint?

Langs schitterramen en lantaarnen razen
de zilvermuggen in een wilde jacht.
Stem van de waard klinkt boven rinkelende glazen.
De eerste slede heeft de laatste klant gebracht.

Het wordt een warreldans van donkere drommen.
En koele slaap legt vrede over 't gemoed.
Plots klaart een lach op stroeve dromersmommen:
de dolle schimmen hebben uitgewoed.

Nooit kan de maan door deze sluier blikken,
De zilverbloesems vallen veel te dicht.
Wie koorts bekroop blijft wakker zitten knikken,
't sneeuwt op zijn lijf en 't sneeuwt op zijn gezicht.

[p. 77]

 

De sneeuw, de sneeuw, er vallen koude spinnen

 

op 'n tachtiger zijn kruin en witte baard,

 

op 't ziekenbed wordt sneeuw het blanke linnen,

 

de kranke zit te schudden in zijn ijstabbaard.

 

 

 

Nu sluimert diepe goedheid in de rimpels

 

van 't gelaat: de grijsaard is verstard;

 

ook dromen die ontkrachten worden strakke wimpels.

 

Nu vriest het al. De sneeuw wordt langzaam hard.

 

 

 

Vertaling van Wies MOENS, Maart 1920.

Theodor Däubler is niet enkel de dichter, maar ook de theoreticus (Der neue Standpunkt) van het Ekspressionisme, in Duitschland. De vertaalde gedichten zijn uit ‘Das Sternenkind’. (Insel-Verslag, Leipzig.)