Roeping. Jaargang 35

[p. 237]

Jacques Schreurs
Nieuwe gedichten

De dichter

Heilige maanlichtklaarten
Over het landschap van de geest,
Vizioenen van betoverende reinheid
En nooit gedroomde geestelijke vergezichten
Worden soms plotseling overrompeld door zwarte,
Door het Beest van de nacht met spookachtige koplichten
Versierde, windsnelle treinen van dieren:

Meer dan levensgrote fantomen zijn het
Die hem als vreemdsoortige, nooit vernomen,
Vogels bevolken;
Aasgierachtige, op hoge poten staande
Somber zwijgende gezellen die zijn lot ontwrichten
In een onmenselijke geestelijke moord
Als hij ze niet leert richten naar zijn woord -
Niet kan doen knielen in gedichten.

[p. 238]

God heeft de dichters lief

God heeft de dichters lief
Als eerstgeboren zonen;
Maar waarom weet ik niet.

Soms licht van zin en wild van haar
Berokkenen zij Hem veel ongerief;
En of die God, hoe onberekenbaar
Ook Hij soms zijn mag, 't kan verschonen
Dat zij - o, ieder dichter is zijn dief -
De schoonste bloemen uit zijn lusthof roven,
Geloof ik niet.

Wat moet ik dàn geloven?
Dat God hen gaarne ziet
Omdat zij anders dan de anderen
En reeds van Henoch af
Op hunne handen naar den hemel wandelen
En op hun voeten naar hun graf?
Ik weet het niet.

Ik weet alleen dat, als God in zijn gram-
schap ooit een dichter liet verdrinken,
Zijn hoofd meteen weer boven kwam
En nog zijn lied zou klinken.

[p. 239]

Ik ben een dichter

Ik ben een dichter,
Ondanks de burger in mij die kastijdt
En als de wind soms op twee vingers fluit
Om mij;
Want als ik heerlijk door mijn schepping schrijd
Gaan kinderen lieftallig voor mij uit,
Vlechten mij maagden bloemenkransen van genaden
En steken Engelen de bazuin.

Ook als ik over stronk en wortel
[Een kleine mens, de schouder schuin]
Het ezelspad op naar mijn bergtop stijg,
Mijn paard,
Zet ik in iedere loverkroon een tortel,
En vink op iedere twijg
En geef ik alles wat ik onder de ogen krijg
Een baard;
Want ik bèn dichter.

Ik houd het met Cézanne en Braque:
Een appel, een citroen is evenzeer
Een pronkstuk uit de handen van de Heer
Als gij en ik -
En wat belet mij als de ganzeveer
Zich in mijn vingers tot een Engel wil vertakken?

[p. 240]

Rosanna

Tussen koperkleurige mannen
En trots gehoornde
In rythmische wiegelgang voortschrijdende
Witte ossen
Kwam zij, kleine bergfee,
Uit de blauwe wierookgraanbossen
Van Montepulciano, op een ezeltje rijdend
De stad binnen:
Rosanna.

Maar geen stadsproject, geen magistraat,
Geen stafmuziek blokkeerde de straat;
Geen palmenwuivende kinderschaar,
Geen enkele voet liep uit om haar. -
Alleen het van huis tot huis gespannen
Doordeweekse linnen danste aan de draad,
En uit een venster met verschoten
Ribfluwelen rode gordijnen
Riep een stem dwaas: Hosannah! -
En die stem was, geloof ik, de mijne.