Roeping. Jaargang 34

[p. 521]

Piet Boekestijn

Ik praat mijn verdriet goed

ik ken mezelf ik ben een droevig dier
dit is wat ik vanavond heb gezegd
en ter rechtvaardiging heb ik haar uitgelegd
verdriet is een hoogwaardig soort plezier

zij zei ach wat je bent nu immers hier
je hebt mij lief het leven is niet slecht
verdriet verdwijnt wanneer je het bevecht
span je meer in dat is wel dè manier

mijn liefste zei ik kijk eens in het rond
zie naar die wolken en die grijze lucht
en voel de regen met haar droeve mond

de mens heeft met de droefheid een verbond
maar sluit zijn ogen graag daarvoor en vlucht
en liegt en zegt o lachen is gezond

[p. 522]

Hier zijn je saffieren gebaren

hier zijn je saffieren gebaren
juwelen manieren van liefde
de sieraden zilveren zonlicht
in ogen van schitterend steen

twee blijlichte vogels je handen
verleidelijk sierlijk zij zweven
bedroefd zien verlangende vingers
hun zuivere vliegen genot

die glanzende zwijgende dieren
zij kiezen je hemel genieten
verliezen mijn aarde ontstijgen
mijn lichaam vermoeide muziek

maar sieraden zilveren zonlicht
die baden in blauwe rivieren
houd ik je saffieren gebaren
juwelen manieren van liefde