Roeping. Jaargang 4

[p. 53]

't Gesprek met Rafael.

VI.

Ik herinner mij, gezegd te hebben in de vochtige schaduw van de voornacht: gij ontwijkt Hem?

Hij echter houdt aan met zacht gemoed: Hij is 'n stille wachter aan 't geheim van m'n hart: en van Zijn duizend gedachten is er ééne zeer zeker op mij: aan 't geheim van m'n hart op geduldige waakstond.

Ik heb tot mij zelf gezegd: gij ontwijkt Hem? O, in ons allen is vrees en begeerte voor Hem: wacht Hij niet maanden lang op 't woord, dat wij ons overgeven aan Hem? en toch in de nacht, begerig, richt mijn gestalte zich op naar de plaats waar zij Zijn aangezicht vermoedt, reist zij heen in de hoop Hem aan te zien.

Rafaël zegt: ‘Voor 't Eén en 't Zelfde te vreezen en te begeren, dat is 't leed der ziel: in God is rust en onrust.’

VII.

Ik heb zo véél lief: ik denk aan zovéél bij 't muziek van één enkele stem achter 't venster: hoe schoon was dat éne gebaar, en hoe onvergetelik de woorden, wanneer de wijze spreekt met diepe zachtmoedigheid, wanneer hij ons in de zuivere, koele kamer toespreekt, mild en verheven!

Toen heb ik dan ook gezegd: ik ontwijk God. Want Hij vervoert mij uit de gezelschappen: en in de onthoudingen der schone aarde zal ik niet ontkomen aan de verveling: terugreizend zou ik mij verlossen van de begeerte, en herbezitten gaan de geledingen der schone dingen en gedaanten: dit zou mijn schande zijn, en voor Hem 'n oneer.

‘God is 'n streng geheim, zegt Rafaël, in 't gezelschap der aarde openbaart Hij zich niet: toch is Hij aanwezig op de bloeiende bodem der aarde. Dit wel te weten, is hoogste wijsheid.’

VIII.

Nu echter Heer, onder de tred breken de eerste ijslaagjes: licht en tevreden langs de bevrozen paden gaan wij in de geurloze ochtend: in de koelte ben ik verlaten met U: en ik ontwijk U niet: ik sla acht op Uw raadgeving: ik spoed mij naar 't eenvoudige van Uw wezen: en onderweg geloof ik aan de glorieuze vondst van m'n vreugden, wanneer ik in U zal zijn aangekomen.

Rafaël zegt: ‘Onze God is 'n gloeiende kim, die zich verdiept in verten en ochtend. En nader Hem aantreden, kunt gij niet: want tussen u en Hem altoos de lichtende verten en den ochtend. Toch stelt Hij niet teleur, die Hem aantreden.’

[p. 54]

IX.

Gij dan derhalve: wanneer deze langdurige aantreding achter uw goddelike wegvlucht al reeds mijn vreugden is: 't schouwen in de wijkende ruimten, waartoe uw heenvaart was: o wát zal 't zijn, wanneer Gij mij níét meer ontvlucht: nu loop ik achter U aan.

Ik verontrust mij niet over 't geheim, waarin uw groot Wezen vertoeft: ik roem uw onduidelikheid: ik luister naar uw zwijgen: ik zal zeer ver van U af zijn, als ik meen, van U iets volmaakt te kennen.

Rafaël zegt: ‘Herinner U Gods onduidelikheid: zij is 't teken van Zijn grootheid.’

M. MOLENAAR. M.S.C.