De rhynsburger leister: zingende 38 nieuwe en 13 weinig bekende zoo menuetten, airs, herders als minne-zangen; teedere en aardige vryagien; lenthe- zoomer- en morgen-zangen

Minne-klagt.

Stem: Kom, kom, kom, myn Schoonste op der Aarden.

1.

ACh! ach! ach! myn Lief, myn Ziel, myn Leeven;

Ach! ach! ach! myn Harderin.

Wilt gy my voor altoos gaan begeeven.

Waarom, ô! wreede Maagd, ontvlugt gy toch myn Min?

'k Bid u, myn Schoone, slaat uwe lieve Oogen

Op my met gunst en met vriendelykheid;

Hebt met myn Kwelling toch meededoogen,

'k Heb u myn Min tot een Offer geweid.

2.

Wist gy, hoe myn Hart, myn Ziel en Zinnen,

[p. 105]

 

Nooit dan met opregte Trouw,

 

Altyd tragten uwe Gunst te winnen,

 

Ik weet gewis gy zoud niet vlieden, schoone Vrouw.

 

Kund gy myn vlugten, daar ik u myn Liefde

 

Aanbied uit een onderdanig gemoed,

 

Dat gy door uwe Volmaaktheeden griefde

 

En dat nooit Ontrouw nog List heeft gevoed!

 

3.

 

Hoord dan toch eens na myn droeve Klagten;

 

Hebt meêdoogen met myn pyn,

 

Die 'k alleen door u moet zien verzagten.

 

Ach! was uw' Weêrmin dan myn beste Medicyn.

 

Zoo zou ik vrolyk en vergenoegt Leeven,

 

Zoo zag ik eens myn verlangen bekroond,

 

Om my met u in den Echt te begeeven:

 

Ik weet myn Min regtvaardig wierd beloond.

 

4.

 

Die my kwetssten kan my weêr geneezen.

 

Die my toebragt myne Wond

[p. 106]

 

Kan weêr tot Heelmeesteresze weezen;

 

Bood zy my maar een Kusje van haar lieve Mond.

 

'k Hoop op haar Gunst, met droefheid en smarte,

 

'k Wensch om haar Min, maar het is al om niet;

 

Zy blyft te streng, te onbuigzaam van Harte,

 

Nogthans omhels ik myn eigen verdriet.

 

5.

 

Wie kan die Bekoorlykheeden derven,

 

Die gy na Lyf en Ziel bezit;

 

En die 'k lang gewenscht heb te verwerven,

 

Niet door een snoode lust, maar met een Deugdzaam wit.

 

Zaagt gy myn Boezems-gesteldheid van binnen,

 

Zeeker gy vond 'er niet in dan het geen

 

Voegd en behoord tot standvastig Beminnen;

 

Leen dan slegts uw' Ooren eens aan myn Gebeên.

 

6.

 

Ach! myn Lief, myn Waarde, wilt niet lyden

 

Dat ik om uwe Min verkwyn;

 

Ei! wilt myn Byzyn niet langer myden

[p. 107]

 

En wilt my, ô Schoone, toch zoo straf niet meer zyn.

 

Maar hoe ik Klaag het kan my niet baaten,

 

't Is of haar Hart van Steen is gemaakt.

 

Evenwel zal ik haar nimmer verlaaten.

 

'k Sterf of zie haar door Weêrmin geraakt.