De Revisor. Jaargang 2016

[p. 8]

Marieke Rijneveld
Een kostuumdrama

Het lint van zijn tikmachine liep steeds vast tegen het lijf van de dood, hij
vergat de manchetknopen, toonde de gaten in zijn mouwen aan kraai

die op bezoek kwam, tegenover hem ging zitten en keek naar zijn ogen die
klein als kersenpitten waren, pikte in een boterham die niet de vorm van

boterham had en hoe hij zich daar boos om maakte, net als over de
structuur van de nieuwe gastendoekjes die dunner waren en nog geen

water opnamen, wie er nu zijn handen aan had afgedroogd of zijn wangen,
kon dat niet meer ontkennen, maar kraai droogde er zijn verendek mee

af, vergat de beleefdheid van een logeergast, hij had het volume van iemand
die er al langer woonde en die wist hoe hard deuren dicht geslagen mochten

worden om boosheid scharnieren te geven. Hij ordende zijn multomappen op
verhaallijnen toen kraai nog jong was, soms pesterig kon zeggen niet te

gelukkig worden, niet te gelukkig worden, schrijvers hebben holle ruggen nodig
als wijnflessen zodat de reststoffen achterblijven bij het schenken. Kraai zei

dat alle kraaien een kostuumdrama spelen, dat het noodlot kortwieken betekent,
zijn verendek het pak van een begrafenisondernemer, rouw zijn de glanzende

[p. 9]

 

revers: zodra je de stofroller eroverheen hebt gehaald, zit er weer een nieuwe

 

laag, pas wanneer je het hebt opgegeven, zal het bij je gaan horen. Hij wilde het

 

 

 

niet horen, opende het raam en sloot kraai buiten, keek toe hoe hij driftig de

 

stopverf uit het raamkozijn lospikte, zag dat kraai nu pas begreep hoe het werkte:

 

 

 

dat het ongevraagd ringen hem net zo angstig en voor eeuwig bij zou blijven.