De Revisor. Jaargang 36

[p. 77]

Willem Milo
Gedichten

Het veerhuis

Als op water aangelegd de bodem, breedgeschouderd dekhout
tegen de wand en vistuig bij wijze van nadruk als behang, men legt
verveeld de kaarten weg, eet wat vis, schenkt nog eens bij, is ergens

niet zichzelf, praat in splinters alsof 't aan iets ontbreekt, hoort
hoe de muziek daarop inspeelt, terwijl buiten op de droge hoogte
een rij wachters, langbenig en wit, zich warmdraait in de wind

wat er later gebeurt weet men niet, bij tijd en wijle schokken
de hoofden omlaag, roze getint, dooraderd, men houdt wat preuts
de benen tegen elkaar, zwijgend, drinkend, gekwetst, lippen

als cement, opgetuigd voor een middag, maar al te veel is weg
gesneden, wat rest zijn zware rondingen, kleverige eindjes, het is
niet veel, het is zeer weinig, men trekt zijn jas recht en gaat

achterwaarts de deur uit, men haast zich niet, men sluit
een veldweg verder vrede met zichzelf en laat als altijd
zijn das gerimpeld achter tussen witte knopen kaarsvet -

[p. 78]

Paar

Men bezoekt elkaar, al jaren, al die uren die men
zoals nu, kwijt moet, blootgelegd stukloopt, in de duizeling

kalm vloekend klaarkomt, even kromtrekt, na reiniging
zichzelf de broek aantrekt, wegloopt, zijn jas rechttrekt

nu daar buiten aan iets anders denkt, een wolkschaduw
die vertraagd de tuin uitlegt, een lege badkuip op het zuiden

een bult vermolmd hout, uithangend wit om tegenaan
te kijken, twee stoelen in het gras, stoffig en bescheten

alsof men daar iets zoekt, het laatste beetje, naarstig
uitgespreid, in een tuin die sloopt -

[p. 79]

Een geur van sneeuw

Aangestoken door een kille winterscherpte, de geur
van sneeuw uit de verte, maakt iemand ergens

een bed op voor iemand die niet meer thuiskomt
ziet men nog even hoe een vlag, halfstok, opstijft

en een losgeraakt hek door de kou overeind blijft
sneeuw daalt nu neer als wit stof, zacht valt

het geheim uit de dag; het kind in de man zucht
en wacht, en wacht, nu het loslaat, maar zacht

als een verdwaalde halve lach, het langzame
al is het maar voor even, onder het oog

van de hemel, alsnog niet een vreemde -