De Revisor. Jaargang 33

[p. 40]

Neeltje Maria Min
Een vrouw vertolken

Als Ilja Pfeijffer belt om te vragen of ik aan dit project mee wil doen zeg ik onmiddellijk: ‘Ja, maar alleen met Thé Lau.’ Gewend als ik ben aan het stagneren of doodbloeden van plannetjes doe ik heel lang niets. Ik ga daar een beetje een lied schrijven dat op de plank blijft liggen. Als met tussenpozen van maanden Annelie enkele keren heeft gebeld met de boodschap dat het vermoedelijk allemaal doorgaat en er ook een officieelachtig schrijven is gekomen, besluit ik maar eens voorzichtig te beginnen. Ik schrijf het refrein:

op de platte stenenbrug in alkmaar
daar ben jij aan mij verschenen
eerst zag ik je haar
toen je rug
toen je benen
je waaierend haar
je kaarsrechte rug
je adembenemende benen

Een afspraak in juni 2005 om over een en ander te praten wordt door Thé afgezegd, wegens familieomstandigheden. Een maand later beland ik zelf in familieomstandigheden: mijn man wordt ziek. Ziekenhuisopnamen, chemokuren, verpleging, mijn hoofd staat niet meer naar liedjes. Hoe zieker Mauk wordt, hoe meer ik hoop dat het hele project niet doorgaat.

Thé Lau sr., kroeg- en straatvriend, belt af en toe. Als Mauk de telefoon niet meer kan vasthouden komt er een ansichtkaart. Geschreven door jonge Thé, gedicteerd door de oude, voorgelezen door mij.

Er gaat een kaart terug die ik voor Mauk moet schrijven.

Eind maart 2006 overlijdt Mauk. 24 mei gaat het geplande etentje met Allard en Annelie van vorig jaar door. We praten over Mauk, over heel veel andere dingen en nauwelijks over het project. Ik geef Thé het refrein en de belofte zo snel mogelijk de rest van de tekst op te sturen.

[p. 41]

Op 8 september laat Allard mij weten dat Thé en ik nog samen op de foto moeten. Waar en wanneer in godsnaam, vraag ik me af.
Op 10 september komen we elkaar tegen bij het verzorgingstehuis. Zijn vader is ziek, mijn moeder jarig. Vandaar.
Foto gemaakt door zwager, met toestel van nichtje.

Het moet nog geschreven worden.

Ik begin en weet niet hoe ik er een eind aan moet maken. Het worden vier coupletten; Thé vindt de helft genoeg. 13 Juni krijg ik een cd te horen met 'n eerste versie. Als ik het refrein hoor kan ik me niet meer herinneren welk stom riedeltje ikzelf daarvoor in mijn hoofd had. Na drie keer luisteren verbeeld ik me dat dit precies de muziek was die mij voor ogen/oren stond. Van de vrijheid woorden te verwijderen, te vervangen of te herhalen, is beperkt gebruik gemaakt. In ons gesprek hierover kom ik erachter dat Thé meent een vrouw te moeten vertolken. Mijn bedoeling was dat de fietser een man/jongen was en haar, rug en benen derhalve toebehoorden aan een vrouw/meisje. ‘Mannen letten niet op een kaarsrechte rug,’ is Thés commentaar. Hij mocht veel veranderen maar dit niet. Je moet er maar aan wennen, laat ik hem nogal autoritair weten in een brief die ik 20 juni verstuur.

Half juli komt de brief - waarin de oorspronkelijke tekst met de goedgekeurde en de veranderde veranderingen - weer terug; ik schijn me vergist te hebben in het huisnummer.

Omdat ik mijn kleindochter te logeren heb en het te warm is om welke handeling dan ook te verrichten, blijft alle post nog even op het bureau liggen.

Het is het laatste weekend van juli. Mijn logé is vertrokken. Het weer zal omslaan. In het verzorgingstehuis waar mijn moeder en de ouders van Thé op dezelfde gang wonen, overlijdt mevrouw Lau. Antje Lau-Bogtman had in haar jonge jaren een kaarsrechte rug. Zij torende boven alle verkeer uit.

Halverwege augustus steek ik de teruggekomen brief in een nieuwe enveloppe, vergezeld van mijn condoleances.

Thé vindt hem als hij terugkomt van vakantie.