De Revisor. Jaargang 31

[p. 24]

Yves Petry
Meester zkt slaaf

‘Je dacht toch niet dat dit het zoveelste spelletje op zondagnamiddag zou worden,’ zei ik.

Het klonk als een dreigement en deed de magere, bleke jongeman die ik naakt en geboeid op mijn bed had liggen, paniekerig opkijken. Hij staarde me aan alsof hij op de sporen lag vastgebonden en ik de trein was die kwam aanstormen. Hij begreep eindelijk dat er een probleem was, dat ik er een had, dat hij er een had. Je zag hem oogcontact zoeken met de machinist in mij. Maar laten we bij het begin beginnen.

Danny heette mijn bezoeker en nadat ik hem had binnengelaten, was al spoedig gebleken dat het een heel eenvoudige jongen was, een winkelbediende in een klerenzaak die niet wist en zich ook niet afvroeg waarom hij zich zo graag op zondagnamiddag door oudere heren liet bezitten en vernederen. Hij had gewoon mijn advertentie op het web gelezen en er meteen zonder veel na te denken de recreatieve mogelijkheden van ingezien. Hoe vaak hij dit deed, wilde ik weten. Bijna elke zondag dus, en nooit hadden schaamte, nieuwsgierigheid of de behoefte om zichzelf intellectueel de baas te blijven hem ertoe aangezet om een uitleg te geven aan zijn bizarre liefhebberij. Als het voorbij was, was het voorbij, had hij gezegd, en zette hij het gewoon uit zijn hoofd tot het volgende weekend. Je moest toch niet alles kunnen uitleggen, dan leefde je toch niet meer. Een hobby is een hobby. Bovendien deed hij er niemand kwaad mee. Het opwindende van dit stukje theater lag voor een groot deel juist in het bizarre ervan, vond hij, en er een uitleg aan proberen te geven zou de opwinding teniet doen. Maar waarom juist dit scenario en geen ander, vroeg ik hem. Daar moest toch een verklaring voor bestaan. Waarom zich bijvoorbeeld niet door een hond laten neuken, dat was toch nog veel ongerijmder en zou volgens zijn logica dus ook nog veel opwindender moeten zijn. Op deze ietwat geforceerde grofheid, die iets van mijn geestesgesteldheid verried, gaf hij mij slechts een matte glimlach ten antwoord en uit zijn glazige stilte meende ik te kunnen afleiden dat hij er een beetje aan begon te twijfelen of hij niet bij de verkeerde persoon had aangebeld. Maar ik achtte hem te traag van geest om toen al werkelijk onraad te kunnen ruiken.

Hij was me al op het eerste gezicht niet helemaal bevallen. Om het ijs te breken had ik ons beiden een whisky ingeschonken, maar het vlakke, ondiepe gesprek was al snel dichtgeslibd. Hier zouden geen grootse of nieuwe gedachten meer binnenvaren in de haven van de geest. ‘Zullen we er dan maar aan beginnen?’ had Danny ten slotte met hese, licht gejaagde stem gevraagd, daarmee blijk gevend van een gretigheid waarvoor hij zich, afgaande op de wat idiote uitdrukking op zijn gezicht, toch een beetje leek te generen. Net of zijn gezicht een elastisch masker was dat iemand bij het puntje van de neus had vastgepakt, uitgerokken en dan weer laten terugzwiepen. Het wekte de van verachting vervulde gedachte in me op om dit masker daadwerkelijk bij het puntje van de neus te pakken en vervolgens helemaal af te rukken. Hij was zesentwintig jaar maar zag er ouder uit en aan de kruin schemerde al een rozige schedel door de sleetse, bleekblonde vacht. ‘Kleed je maar uit.’ zei

[p. 25]

ik, mijn ergernis zo goed mogelijk verbergend, en ik ging de gebruikelijke artefacten halen in een andere kamer. Toen ik terug was, keurde ik steels zijn geslacht en stelde tot mijn opluchting vast dat tenminste dit onderdeel ermee door kon. Spoedig waren Danny's handen achter zijn rug vastgeklonken, en de enkelboeien waren door een redelijk strak aangehaalde lederen riem verbonden met de handboeien zodat Danny zijn onderbehaarde spillebenen achter zich hoog moest optrekken in de richting van zijn schriele armen. Zo lag hij daar op zijn zij op het bed. Tot overmaat van ramp bleek hij ook nog een kippenborst te hebben.

Waar ik volmaakte schittering had willen zien, waar ik het bedrieglijke wonder van het vlees nu van heel nabij had willen aanschouwen en onder handen nemen, daar lag dit skeletachtige, ouwelijke kalfje gedwee en ingesnoerd te wachten tot het spelletje begon. Hoe overbodig was het om iemand vast te binden waarvan je zeker wist dat je hem indien nodig gewoon met je blote handen in bedwang kon houden. Ik had bijna medelijden met hem maar niets kwam me in deze omstandigheden minder van pas.

Ik gaf de gebruikelijke inleiding met het strafrietje, sloeg een strenge bastoon aan en begon routineus de gemeenplaatsen uit het sadomasochistische draaiboek te debiteren. Dat mijn geestdrift voor het grootste deel geveinsd was, scheen Danny aanvankelijk niet op te vallen of deerde hem niet.

Maar op een bepaald moment vroeg ik hem terwijl mijn middelvinger diep in zijn reet stak:

‘Vind je het niet vreemd dat ik me niet heb uitgekleed?’

‘Ja...’

‘Ja, wie?!’ Ik drukte mijn vinger nog dieper.

‘Aah... Ja, meester.’

‘Dus je vindt het vreemd dat ik me niet uitkleed?!’

‘Ja, meester.’

‘En waarom zou ik me dan moeten uitkleden?’

‘Ik weet het niet...’

‘Meester!’ Ik gaf hem een klapje met het rietje op de blote billetjes, niet overdreven ruw, naar ik meende, veeleer symbolisch dan fysiek.

‘Ahahaa... Meester...’ jammerde hij. Er klonk iets van echte pijn in door.

‘Wie is hier ongehoorzaam geweest?’ Dat was een makkelijke vraag.

‘Ik, meester.’

‘Wie moet hier gestraft worden?’ Alweer zo'n makkelijke.

‘Ik, meester, ik.’

‘Moet ik me soms uitkleden om jou te straffen? Kleedt de baas zich soms uit voor zijn hond wanneer hij de hond leert wie de baas is? Is het al niet genoeg dat ik tien van mijn vingers vuil maak aan jou? Wil je er nog meer zien?’

‘Ja maar...’

‘Ja maar, wat?’

‘Aahahaha... Ik ben toch geen hond... Nee, ik ben geen hond... Laat me los.’

Kreunend en kontdraaiend probeerde hij zijn gaatje van mijn middelvinger te bevrijden. Ik liet hem begaan. Omdat dit spelletje mij niet echt wist mee te slepen, omdat ik niet goed in mijn rol zat, omdat ik eigenlijk helemaal geen spelletje wilde spelen, was ik op een wilde, ongecontroleerde manier aan het improviseren geslagen. De toon was een beetje te schril geworden, de actie te ruw. Ik wist het kluwen dat we vormden niet te laten pulseren op een bevredigend ritme van spel en tegenspel. Geestelijk zat het schots, lichamelijk zat het scheef. Maar dat had ik al op voorhand geweten, dat wilde ik alleen nog even bevestigd zien.

‘Misschien kunnen we er maar beter mee stoppen,’ bracht Danny verontwaardigd uit. ‘Nee, wacht, wacht, wacht,’ reageerde ik kalmerend.

Ik maakte me los uit mijn positie en liep naar het raam om de rolluiken te laten zakken. Hij volgde me argwanend met zijn ogen. Op het nachtkastje knipte ik een rode gloeilamp van vijfenveertig watt aan. In het gezeefde licht van dit peertje zag de situatie er beter uit. De kamer bestond alleen noe uit

[p. 26]

zachtrode oppervlakken ingebed in groengrijze schaduwen. De oneffenheden op Danny's huid waren grotendeels uitgevaagd, zijn beginnende kruinkaalheid viel niet langer op, en omdat zijn vlees en het laken waarop hij lag, nu dezelfde magische grenadinekleur hadden, vloeiden ze enigszins in elkaar over en leek zijn schamele lijfje aan volume te hebben gewonnen.

Ik deed mijn overhemd uit en ging met ontbloot bovenlijf naast hem op het bed zitten. Hij lag op zijn zij, de rug naar mij gekeerd, de polsen en enkels geboeid, armen en benen langs achteren aan mekaar vastgesjord, maar verder in het volledige, onvervreemdbare en zelfbewuste bezit van al zijn mensenrechten. Democratie is een krachtig gegeven. De eis tot wederzijdse instemming, vrijheid en gelijkwaardigheid van alle schepsels groot en klein laat zich zelfs tot in het peeshok gelden.

Natuurlijk was hij geen hond, zo bedoelde ik het ook niet, verzekerde ik hem ronkend in zijn oorschelp terwijl ik zijn haar streelde. Had hij soms liever dat ik de strenge maar rechtvaardige meester was en hij de ongehoorzame maar schuldbewuste slaaf die vatbaar was voor beterschap als hij maar op de juiste manier werd bereden en bestuurd? Ja, zo was het, ongeveer toch, knikte hij. Langs welke anonieme en theatrale omwegen het zich ook voltrok, nog steeds was hij uit op een vorm van menselijk contact, op vereniging, hoe vluchtig ook, op een of ander gemeenschappelijk groeiproces. Ik streek met het rietje zachtjes over zijn benen en beroerde er speels zijn geslacht mee. Ik ging daarmee door tot ik uit een zucht en een vleugje kippenvel meende te kunnen opmaken dat hij zich weer begon te ontspannen en helemaal klaar was voor verdere genietingen. Hij had een halve erectie, voelde ik, de kleine, perverse puistenkont. Ik hield hem het vanonder het bed opgediepte rubberen balletje voor de mond. Hij aarzelde even maar hapte toch toe. Een elastiek om het achterhoofd gespannen hield het voorwerp stevig op zijn plaats. Het was een nogal onnozel gezicht, die opgespannen lippen om dat balletje geplooid, maar nu kon hij me tenminste niet meer onderbreken of de buren om hulp roepen. Nu kon het pas echt menens worden. Het tegendeel van spel is geen ernst maar werkelijkheid.

Het rietje gooide ik aan de kant, dat hadden we niet meer nodig.

Op zijn leeftijd zou ik dergelijke spelletjes nooit hebben gespeeld. Op zijn leeftijd kende ik nog echte verlangens en zou ik spelletjes als deze als een ronduit laffe en schandalige verloochening ervan hebben beschouwd. En intussen, twintig jaar later, heb ik ook wel spelletjes leren spelen, omdat iedereen nu eenmaal speelt en er voor echte verlangens toch geen plaats is, maar nog altijd boezemen ze me een zekere tegenzin in. Als het voorbij is, is het voorbij, inderdaad, en ook ik probeer het daarna uit mijn hoofd te zetten. Maar de bitterheid die het nalaat, wordt niet uitgescheiden, die blijft in het lichaam zitten en wordt in steeds hogere concentraties opgestapeld in de lever. Mocht later ooit iemand van die lever eten, hij zou vergiftigd worden en waarschijnlijk sterven aan een overdosis tegenzin.

Ik wil mezelf zuiveren van dit gif.

Wat voor zin zou het hebben een hond vast te binden? Welk soort verlossing zou het slaan, martelen of kelen van een hond me kunnen bezorgen? Het arme beest zou zijn beul niets meer te bieden hebben dan blinde spasmes van pijn en een stompzinnige blik van angst. Hij krimpt onder je slagen, maar hij zal zich niet afvragen wie je bent en wat je bezielt om hem dit aan te doen, wat hij gedaan zou kunnen hebben om dit te verdienen, of waar jij de macht en het recht vandaan haalt om heer van zijn hel te spelen. En het heeft ook geen zin om hem die vragen in de mond te leggen, want hij is gewoon niet in staat om ze te stellen. Hij is volkomen weerloos, hij heeft geen innerlijk dat weerstand tegen het jouwe bieden kan. De razernij onder zijn vacht heeft niets te betekenen. Je ranselt alleen maar in op een niets beduidend honderd procent

[p. 27]

lichamelijk hoopje ellende. Hij zou er niets van snappen. Jij en zijn ketenen vormen in zijn ogen niets dan een blinde, onaanspreekbare calamiteit, even redeloos als zijn pijn. Alleen tussen mensen kan er iets van betekenis groeien, alleen wanneer het slachtoffer een mens is, kan hij de beul verlossen, alleen wanneer het slachtoffer begrijpt wat de beul bezielt, zal de ziel van de beul verlossing vinden.

‘We zijn alleen, Danny. Jij en ik, wij zijn op dit moment de enige mensen op de wereld. Daarom moet je me begrijpen, Danny, ik wil dat je me begrijpt. Je moet me serieus nemen.’

Mijn taalgebruik verontrustte hem klaarblijkelijk, wellicht omwille van alarmerende termen als ‘beul’, ‘slachtoffer’ of ‘martelen’. Hij deed een paar komische pogingen om zichzelf los te wrikken, hij wiebelde heen en weer op de matras en kantelde op zijn buik. Daarna probeerde hij zich op zijn andere zij te werpen, waarschijnlijk om mij te kunnen aankijken en een beter zicht te krijgen op mijn bedoeling. Je hoorde zijn door het rubberen balletje gedempte zwoegen en het droge knarsen van de boeien, voor het overige was hij geluidloos als een vis op het droge.

Hij mocht me aankijken, daar had ik niets op tegen, integendeel zelfs. Het kon de verstandhouding alleen maar ten goede komen. Ik takelde hem op zijn andere zij. Maar ik zag meteen dat het niet mee zou vallen om hem te doen begrijpen wat hij moest begrijpen. Hij had geen erectie meer. Het bange protest in zijn ogen ergerde me.

‘Je zou beter naar me luisteren,’ maande ik hem aan. ‘Je dacht toch niet dat dit het zoveelste spelletje op zondagnamiddag zou worden?’

Je zag hem oogcontact zoeken met de machinist in mij.

‘Kijk me niet zo aan,’ riep ik en hief mijn vlakke hand in een boze opwelling op. Hij probeerde zijn gezicht tegen de klap te beschermen door het af te wenden en keek me niet langer aan. Uit een scheur, diep in de aarde, klonk een verwaaide kreet om hulp me tegemoet.

‘Dit wordt ons laatste spelletje, Danny, en ik zal je uitleggen hoe en waarom. We hebben nog een tiental minuten, schat ik. Dan pas zal het middel dat ik in je whisky heb gedaan, beginnen te werken. Narcolol noemen ze het in de pretbranche, misschien heb je er al van gehoord. Lol met Narcolol. Waarschijnlijk wel. Ik wed dat jij een heel goeie klant van de pretbranche bent, jij weet ongetwijfeld meer van die feestartikelen dan ik...’

Hij schudde hevig ontkennend met het hoofd. Ik geloofde hem niet.

‘Ja ja, het zal wel. In ieder geval, je wordt er naar het schijnt niet volledig bewusteloos van. Dat vind ik goed. Het is beter dat we bewust met elkaar omgaan. Je blijft min of meer helder maar Narcolol zal ervoor zorgen dat je geen pijn voelt en je niet verzet tegen wat je overkomt. Ik weet niet hoe ik me dat soort bewustzijn precies moet voorstellen. Ik heb het zelf nog nooit uitgeprobeerd. Misschien is het wel iets hemels. Ik hoop het. Ik ben geen sadist. Ik heb niets aan je pijn of aan je angst. Jammer dat je het niet zal kunnen navertellen...’

Deze bruuske mededeling had op Danny een dramatische uitwerking, al kon hij daar in zijn positie slechts in beperkte mate uitdrukking aan geven. Maar zelfs zijn hulpeloze gekronkel en amechtige pogingen om het rubberen balletje uit te spuwen, waren me te veel. Deze keer liet ik het niet bij een bedreiging maar sloeg met mijn vlakke hand in zijn gezicht. Dat bracht hem tot bedaren.

‘Sorry Danny, maar we hebben niet veel tijd.’

Toen ik zo oud was als Danny moest men mij niet vastbinden. Toen zou ik diegene in wie ik een meester zag, gediend hebben zonder dat hij mij ergens toe moest dwingen. Ik zou dag en nacht op instructies hebben gewacht en elk bevel, ook het meest schunnige, zonder voorbehoud hebben gehoorzaamd. Ik zou hem gevolgd hebben alsof mijn lichaam op deze planeet was verdwaald en het zijne de uitweg was. Zijn grillen en wensen, zijn tegenspraken en vermoeidheid waren mijn logica geweest, mijn liefde de wiskunde van mijn ziel. Ik

[p. 28]

had niet voor slaaf gespeeld, ik zou er een zijn geweest en daarin mijn totale vervulling hebben gevonden. Ik koesterde een misschien naïef maar wel oprecht geloof in de werkelijkheid van dergelijke verhoudingen. Ik snakte ernaar. Ik was echt verdwaald. Alleen, het mocht niet zijn. Er bleken geen meesters te bestaan. Er was dan ook geen echte behoefte aan slaven. Al die gouden mannen die mij verblindden, bleken hun glans slechts aan mij te ontlenen, de schittering waarmee mijn ogen hen bekleedden, liet hen koud. Iedereen was verdwaald, niemand wilde het op zich nemen de uitweg te zijn. De enigen die zich aanboden waren mannen die voor meester wilden spelen, maar je kan geen echte slaaf zijn van een valse meester. Hun bevelen waren compleet zinloos en leidden nergens toe. Ze brulden maar wat in het donker, ze wisten niet waarheen, net zomin als ik, de gemankeerde slaaf. Dus begon ik na verloop van tijd zelf maar voor meester te spelen. Ik dacht dat het een geringer verraad jegens mijn verlangen zou betekenen om de rol aan te nemen van wat ik niet was dan om mezelf wijs te maken dat ik mijn werkelijk verlangde bestemming kon realiseren in een rollenspel.

Maar op lange termijn leidt ook een klein verraad tot groot verlies. Mijn verlangen, ooit even waarachtig als de waan dat ik bestond, raakte ingesloten in een labyrint van woorden en daden waarin het verwerd tot een monster van verdraaiingen en verwilderde leugens, van schijnbewegingen en herhalingsdwang. Ik besta nog altijd, maar dit spelletje ben ik beu. Ik ga dit monster geven wat het verdient: bloed en ingewanden, bagger en botten. Ik wil het niet langer voeden met de oneindig herhaalbare ledigheid van zondagnamiddagen maar serveer het zijn ultieme, onverteerbare maal. Het moet proeven wat voor een beest het is geworden. Het zal sterven van walging, precies wat ik wil. Laat het voelen hoe laag het is gezonken. Het zal zijn schaamte niet overleven. Laat het zijn gespeelde almacht maar botvieren op het vlees van een ander tot het erin stikt. Dat is de enige oprechte daad waartoe het nog in staat is. Het zal met zijn snuit wroeten in de dampende derrie en nergens de schoonheid vinden die het ooit zocht. Het zal zichzelf vervloeken tussen de ribben en het plasma van zijn slachtoffer. Het kraken van zijn prooi drijft de laatste muziek uit zijn oren, alleen het stomme vreten is nog te horen. Het had een verlangen moeten zijn, een niets dat iets wil worden in de handen van zijn god, laat het nu maar afdruipen, dit creatuur dat zichzelf heeft geschapen, als een bloedbesmeurde kannibaal, verdwijnen uit mijn leven met zijn maag vol geschonden taboe...

Dit was een wonder geweest: zonder dat ik hem had losgemaakt, stond Danny op uit zijn boeien, beheerst en met het gemak van iemand die zich van een stel elastiekjes ontdoet. Wijdbeens rees hij hoog op boven mijn abrupt gestokte razernij. Hij haalde het rubberen balletje uit zijn mond en wierp het achteloos voor me neer als een versmaad cadeau. De magie van het rode licht flatteerde hem, hij was gesterkt en gegroeid. Triomf zweemde in zijn mondhoeken. Hij had me begrepen. Zijn blik vol heldere hoon daalde rustig af in mijn spelonken. Hij had niets te vrezen. Hij wist wie hier de ware meester was. Ik gleed van het bed af en ging met mijn knieën in een plas van bloedhete schaamte zitten. Ik legde het hoofd op de matras als op een hakblok. Hij zette zijn voet erop en daarna plantte hij een hiel in mijn nek. Het deed geen pijn. Mijn lichaam voelde aan als een kriebelende massa partikeltjes die haar organische eenheid was verloren, je kon er los doorheen trappen. Alleen mijn gezicht vormde nog een hecht verknoopt geheel van ik-gevoelens. Ik wreef het tegen het beddengoed terwijl mijn adem het laken met vurige bekentenissen doordrenkte. En daar waar zich zelden iets roerde, deden zwellichaampjes eindelijk hun benaming eer aan. Gezicht en geslacht, dat was ik, duidelijk voelbaar, kwetsbaar en heel aanwezig, gezicht en geslacht moesten enigszins gespaard blijven, maar de rest was willoze substantie waaruit hij

[p. 29]

elke figuur mocht boetseren die hem beliefde. Zou ik het erg gevonden hebben? Zou ik wat erg gevonden hebben? Zou ik het erg hebben gevonden dat hij me nu beplaste? Welnee, integendeel, ik zou me erin hebben gewenteld en elke molecule laten wegspoelen die niet vastzat. Ik wachtte op de reinigende, toornige straal...

Maar dit waren de feiten: ik was inderdaad van het bed af gegleden, maar Danny lag er net zo stevig vastgesnoerd bij als tevoren. Zelfs in het rode schemerlicht viel op hoe rood zijn gezicht was aangelopen. De gevorkte voorhoofdsader wees op een toestand van ziedend alarm, evenals het gespannen trillen over al zijn leden dat zich hoorbaar voortplantte tot in de kettingen van zijn boeien. Zilte beekjes liepen glinsterend uit de hoeken van zijn uitpuilende ogen, slijm bubbelde onder zijn neusgaten en ook het rubberen balletje glom van het kwijl. Hij verwachtte duidelijk dat het ergste nog moest komen. Maar het ergste was al voorbij.

Hij was mijn slaaf niet. Mijn grillen en wensen, mijn tegenspraken en vermoeidheid vormden niet zijn logica. Maar daar had ik alle begrip voor. Ik was ook zijn meester niet. Ik was slechts zijn monster.

‘Voorbij is voorbij,’ grijnsde ik hem geruststellend toe. Maar hij bleef me aankijken als dat arme beest dat ik nooit zou willen martelen. Hij zag in mij niets anders dan een redeloze, onaanspreekbare calamiteit.

Ik haalde de sleuteltjes uit mijn broekzak en terwijl ik me over hem heen boog om de boeien los te maken, inspecteerde ik de schade. Forse gebitsstempels op de schouder en de nek, dat wel, en ook nog een paar stevige piranhaknuffels en knijpsporen rond zijn tepels, goed voor minstens een weekje van bonte verkleuring. Maar al met al was er geen bloed gevloeid. Democratie is een krachtig gegeven. Er was in feite niets gebeurd. Hier hoefde ik me helaas niet voor te schamen.

Nadat ik hem de vrijheid had gegeven, zwierde hij het balletje van zich af en terwijl ik het licht aanknipte, begon hij zich zo vlug als zijn verstijfde leden toelieten aan te kleden, piepend en druipend van ingehouden woede. In mijn advertenties vraag ik altijd om magere jongens, je weet maar nooit.

Ik wees hem er vriendelijk op dat hij zijn onderbroek vergat. Maar die scheen hij niet onmiddellijk te kunnen vinden en overigens best te kunnen missen. Haastig in de rest van zijn trendgevoelige outfit gewurmd, spurtte hij naar buiten.

‘Klootzak! Je hebt niet eens iets in mijn whisky gedaan!’ gilde hij vooraleer de deur achter zich dicht te slaan met een klap die de buren ongetwijfeld zou aanzetten tot venijnige speculatie.

Ik draaide het rolluik omhoog en zette het raam open. Ik zag het spichtige figuurtje nog net om de hoek van de straat verdwijnen. Die zouden we nooit meer terugzien, net of hij echt dood was. Frisse buitenlucht mengde zich door de verzadigde uitwaseming die in de kamer hing. Snel deed ik het raam weer dicht, ik wilde de gewekte sfeer nog even binnenhouden. Het was een walm die je onmogelijk in je eentje kon produceren, het was echt een geur van twee. Ik ging op het bed liggen en haalde Danny's onderbroek van onder het hoofdkussen. Het was een veel te modieus ding naar mijn smaak. Ik rook eraan. De stof bevatte nauwelijks een zweem van mensenvlees. Eigenlijk zou ik de volgende keer duidelijk moeten specifiëren: ‘Meester zkt slaaf, liefst ongewassen...’ Maar dat klinkt zo... pervers. Dat klinkt te veel naar een spelletje.

Uit de lade van het nachtkastje pakte ik een schaar.

Klootzak, zei je? Klootzak? De volgende keer krijg jij je Narcolol. Reken maar. De volgende keer hebben we echt lol.

Niet zonder gevoel oefende ik met de schaar op de onderbroek. De volgende keer zouden we echt alleen zijn, hij en ik, de volgende keer zouden we de enige mensen op de wereld zijn.

[p. 30]

◂ Gerard Polhuis
De bel, een heldere klank 2003