De Revisor. Jaargang 21

[p. 6]

Maria van Daalen
Mijn vader, mijn taal

1

Het glashuis van de zee spoelt langs je wenkbrauw,
het glashuis van de zee dat zich stuk sloeg:
ronde stenen, met twee handen te tillen

bedekken je ogen met glinsteringen. Grijze
ongepolijste rots, dat zijn je beenderen
en ik roep je, ik geef naam aan deze

grond waar je bent en je verbergt.
‘Hij zong en verdween in de regels
van het doodsbleke spel dat vernoemen

doorgeeft’ - 's nachts troon je in mijn droom
omdat je stem in mijn bloedbaan nestelt,
omdat mijn lichaam ons naar de aarde draagt.

[p. 7]

2

Hoe de zalm tegen de waterval staat,
fluistert de naam van de negende golf,
telt desperaat in de druppels tot één.

Omhoog naar de engten van Falloch
waar de hemel verdwijnt in een spleet van de rots
als mijn lichaam wringt en het schurende denken

oplost - ik sla het wild van mij af,
bloedspuug je namen en vind niet
waarom het in golven mijn lichaam verlaat.

Dat ik jou ben en jij mij, enzovoorts
bruisen de vinnen, dodelijk vast-
geklemd tussen maken en denderen.