De Revisor. Jaargang 21

[p. 23]

Jacob Groot
Absolute Even Maar Dagboekpags. meudon

D: Intelligenza nova (VN, case-study?),
verl.=verv. → cf. perf. utt., Certeau FM;
uitw. exemplification Goodman WoW, Borges:
Beatriz querida, Beatriz perdida para
siempre, soy yo, vlak voor viz. k

Eeuwig zonde, slordig namelijk verdomme, begon ochtend, verstopte wasbakafvoer na dagenlang traag dalen van troebel water van sluiter ontdaan, ontdekte klevend aan de haarbal een langgerekt gestreept huidachtig weefsel, glanzend als schubben, middenin dit hoofd startte meteen de veer of vleugel naslaapwaanzin suizende propellerwerk (er was alleen beweging, geen vaste vorm, hoe het was kon bedacht, in de droom droom je), bekende verwarring op hol, begeleid door hoorbaar gemurmel als ik heb toch geen rolmops, wie kan een rolmops hebben, waarbij nagegaan wie er de afgelopen weken, hoe lang al de verstopping, zonder een oplossing aangereikt, onophoudelijk voorovergebogen boven het aanhangsel, inmiddels denkbeeldig al dus benoemd van rat tot en met natuur haar meest bewonderenswaardige metamorfosevorm (van slib tot vis), steeds gedwongen weer na te gaan of er deze weken misschien iemand misselijk, waarvan men tekens, wanneer het diep in de nacht plaatsvond, geneigd kon zijn uit te wissen, geheugen wrochtte niets, of de uitwissing moest, het eraanvoorafgaande incluis, volstrekt zijn geweest, terwijl zij, van nature, toch een spoor nalaat, ofschoon nooit, voorzover geweten, in de gestalte van een rolmopsachtige, eigenlijk steevast gedaanteloos, een nawee gelijk, achterafse huivering, bevestigd door messcherpe reconstructies, geneeskrachtig betrouwbaar, dit lag omgekeerd, een schijnbaar bewijs of teken bewerkstelligde onthutsing, je werd bijkans misselijk, wat juist uitzonderlijk lang, nu vastgesteld, niet het geval geweest, hield daarom grondige schoonmaak en besloot onder een hemel die zon inhield

[p. 24]

nochtans verborg bij te komen middels een fietstocht, lang graag, ver liefst diep, in het vruchtlicht veldflank, lekkend van goud, vertel nou maar (aldus) schoot hij, tegen het negende uur van een opklarend etmaal, een tunneltje door de voorstad P. in, satellietair zelfbewust, de velden in geen wegen, hij zou een trein nemen in V., dit steenjuk viel nauwelijks af te schudden, zijn hoofd tolde nog, de slaapsteeds stille straat laatochtendlijk tussen de vlakbij ruisende spitsaders door, er trad een glimp van rust, een zweem van orde in, daar liep inderdaad op het trottoir links van de weg voor hem uit het voorgeschreven meisje (schoolmeisje, tas, warm, jas om haar heupen geknoopt), verderop klonk het markt, er ontstond tekening leek, hij bekeek het meisje, op de rug nog, terwijl hij zijn fiets (racezeegroen, rugzak, kapot rood jasje, geen gezicht?) de straat, vals plat, op zeulde, monsterend, zonder reden het zeulen te onderbreken, een afslag naar links naderde, zonneschijn sloeg neer, oogwenk hitte, hij ging marktwaarts, hij versmaadde het meisje dat schoolmeisje was en voorgoed want zo'n doorsnee achterkant dat deed hem niets op weg naar het diepere dat, aan het eind van de straat, na de markt, langs stations, via ritten, onder nauwelijks dezelfde hemel meer, in een hoogvlakte opengeschroeid, smaragd van de dag dan, zou uitmonden, die hij nu, de zon straalde aan, als het ware aangetrokken tegemoet trad, zodat hij, onverschillig haast, het meisje als voorbij bijna fietste, al keek hij, ‘terwijl’, en nu begint het, dit moment, het meisje de hoek omslaat, gewoontegetrouw onverwachts om, om haar van opzij, met een kleine pauze, al bijna afscheidsachtig, meteen daarna half van voren te kunnen zien, waarop ik zie dat het meisje de hoek omslaat, en in haar omslaan, haar hoofd nauwelijks gedraaid, opslaand de ogen, in een onzichtbare kwartslag van de pupillen mij aankijkt of, onherhaalbare sequentie van oogwenken, in de kleine afscheidsachtige pauze, net als ik haar maar een nuance daarvoor, heb waargenomen, tussen twee waarnemingen door, zoals ik fietste, waarover zij, haar hoofd in elk geval inmiddels vrijwel teruggedraaid (hebbende), met in haar irissen het beeld niet weggewist nog, dat door middel van de zachte schooldagachtige systematiek van haar reflexen voorzien wordt van een reactie in de vorm van een in wezen uitsluitend met de ogen gegeven glimlach, nu door mijn hele ogen heen flitsende, die inhoudt dat haar ogenpaar, en

[p. 25]

daarmee haar gehele schoolmeisjeslichaam, vooruitspringt, wat mij op mijn beurt, nu volledig zonder meer omgebogen op mijn zadel, de zekerheid (geborgenheid, totale) geeft dat zij mij, terwijl ik haar zag zoals ze was, zonder haar aan te zien gezien heb, zonder mij aan te zien (zoals ik was) zag, en wij elkaar dus zonder het te weten hebben bekeken, of elkaar zonder elkaar te bekijken op vrijwel hetzelfde moment hebben gezien, waarna zij (nogmaals) (het is voorbij, na afloop) de hoek omslaat, ik inzie, met machteloos terugwerkende kracht, dat het gezien is, wat niet gebeurd is (het is voorbij, na afloop), en ik, het is inmiddels duidelijk, wat ik nog nooit gezien heb, omdat ik ontbrak, nooit meer zal zien, nu al mis, moet, herhaling verlang nee verlenging eis, fiets fietst verder, kan zo snel niet remmen, vlak voor de markt keer om, spurt (afdalinkje) naar dezelfde hoek en kijk ‘haar’ straat in: niemand.

Het is half twaalf.

Ontbrekende, zegt hij weer, waar ben je.

Half twaalf, je hebt haar weer gezien, zij jou weer, dit is het geheim: dat je de pijn, schaamte, eerbied opbrengt: dit zo te laten. Zijn.

Hij doet het niet. Hij fietst haar wijk plat, doorkruist haar lichaam opgelost spoorloos. De zon begint onbarmhartig te schijnen, tegelijk opent het blauw zijn blauwste, in een zuigkracht, bijna tastbare, huidzalf, ontfermster over de wijk, waardoor hij wordt opgenomen en de gesprekken die hij achter de heggen hoort, op de balkons en door de ramen de geluiden worden van de genade des daags (ik zag de afzonderlijke bladeren van de geïsoleerde plataan, tegen elkaar slaande; ik zag, door een opening tussen onbereikbaar ver van elkaar slaande bladeren de verschoten, brandende neon van een Noordafrikaanse kruidenierswinkel; ik rook het fruit in zijn rijpdom), alsof langzaam maar zeker ontbladert het raadsel van dit daagse en in het hart van de in de snede van de roos, overal bruisend, haar afwezigheid jeukt. Gat ja dat ze is godin godver in de opengesperde lucht vanwege de hitte nu hij fluistert: dit is de geschiedenis van de enige liefde die duren zal, want die voor vlees dat zich niet aan zal raken laten en, onaanraakbaar, openvouwt tot het kielzog, roosvorm, van het inzicht dat het nu begint. Opnieuw.

P., Rue de V., na t. tweede
links, ± 11.50 DI vanaf b. halte?,
school?