[Op reis naar het geluk (vervolg)]
ze. Maar jij bent zijn kind. Misschien gaat hij zich later wel voor je interesseren, wat nu nog te wensen over laat, zoals dat heet. Ze lacht vrolijk Hoewel het wel begrijpelijk is, want als hij zijn zin had gekregen dan was jij er nu niet. Ik heb al twee kinderen, heeft hij gezegd, als je van me houdt dan hou je rekening met mijn gezin en mijn beroep en laat je het weghalen. Nee, heeft ze gezegd, steeds weer nee. En nu ben je er. Dat is mijn verdienste, kun je zeggen. Niet veel als je bedenkt wat andere mensen presteren, maar voor jou kan het toch veel betekenen. We moeten papa er nog meer aan wennen dat jij er bent. En dan gaat hij vanzelf van je houden, dat zul je zien, wat ik je zeg! Hij houdt toch ook van zijn andere kinderen. Hij is geen onmens, maar hij heeft maatschappelijke verplichtingen, zoals hij zegt. Pauze Papa heeft het niet gemakkelijk. Dat zegt hij steeds weer, dat hij het zo moeilijk heeft. Grote mensen hebben nu eenmaal ook hun problemen, dat kun je overal lezen. Als hij geen rekening met anderen hoefde te houden, zegt hij, als het allemaal zo zou gaan als hij wilde, dan zou ik zelfs bij hem in kunnen trekken, of tenminste in de buurt komen wonen, dan kon hij ons vaker zien. Maar hij heeft nou eenmaal een kantoor en een gezin, dat pleit tegen ons, dat moeten we toch inzien. En ik zie het ook in, daar kan hij gerust op zijn.
Pauze
Dat kan hij zich niet permitteren, zoveel vrijheid, hij kan geen normaal bestaan hebben als ieder ander, maar hij moet een spelletje spelen of zo, alsof hij nergens een barst om geeft. Ze lacht vrolijk Elisabeth Taylor die neemt alle kinderen bij zich waar ze zin in heeft en Richard Burton heeft daar niks op tegen. Maar jouw papa is nou eenmaal Richard Burton niet, dat kun je niet vergelijken. Ze lacht vrolijk Iemand in zijn positie moet oppassen, en hoe, anders verdient hij niks meer. Dat gaat heel vlug! En als de mensen zeggen: Kijk hem eens en moet je zien wat voor leven die leidt, dan is alles gelijk voorbij. Maar hij zal het wel rooien.
Pauze
Wij zouden nu ook vooruit moeten komen, daar zijn trucs voor, die ik niet ken. Papa kent ze wel, maar die zegt niks, omdat hij zo weinig tijd heeft.
Je hebt gedaan wat je kon, zeggen alle mensen aan wie ik het vertel, en dat moet jij ook leren als je groter bent.
‘Als jij zo nodig een kind moet krijgen van die getrouwde smeerlap’ heeft jouw opa gezegd, mijn papa, ‘dan kun je het van mij overal ter wereld krijgen, maar niet in Trostberg’.
Voor de mensen in de buurt. Smeerlap, heeft hij gezegd, en mijn papa kent hem niet eens, jouw papa. Dat was gemeen. Dat moest ik jou eigenlijk niet vertellen. Maar vergeten.
Pauze
Ideaal is de oplossing niet, dat kan iedereen zien die ogen in zijn hoofd heeft. Maar jij bent er, dat is het. En anders was je er niet.
Pauze
In Trostberg kan je geen ongehuwd kind hebben, dat is duidelijk. Je moet maar niet boos zijn op je opa en oma, want ik kan het wel begrijpen.
München is beter, maar alleen omdat niemand je daar kent. Dat is het voordeel. Dan hoef je je ook niet te schamen, omdat niemand je herkent. Ze lacht vrolijk
Een bevrijding.
Lange pauze
Als de bevrijding nou eens verder ging, dat zou beter zijn. Dan zou je opkijken wat mama wel zou kunnen als ze geholpen werd. Want het is niet gemakkelijk, als je de weg niet weet. Dat is het nadeel van Trostberg, hoewel het een mooie streek is, mijn geboortestreek, wat niet iedereen kan zeggen die je ernaar vraagt.
Auteursrechtelijk beschermd