[Risk (vervolg)]
Of ik bij hem langs wou komen. Ik zei kom maar bij mij. Nee dat kon niet, want ze zochten hem. Ik er weer heen, nu naar een adres in de Albert Cuyp. Ik ging een trap op en belde aan op het nummer dat hij mij had opgegeven. Ik moest nogal even wachten voordat de deur openging. Een vrouw die ik niet kende deed open en liet me binnen. De deur ging zorgvuldig op slot en Riks dook op uit het achterhuis, dat ongelijkvloers lag met het voorhuis. Het zag er allemaal goed doortimmerd en geverfd uit. Een glazen wand scheidde de vertrekken. Een stuk of vier kinderen, die in de voorkamer speelden, en die ik niet kende, werden de straat op gestuurd. De vrouw, blond, een jaar of 35, mollig, klein, met een vermoeid gezicht. Ze deed telkens haar hand voor haar gezicht, want haar gebit was in reparatie zei ze. Het was duidelijk dat ze de huidige vrouw van Riks was, zeker nadat hij mij trots de woning had laten zien, mij de gelegenheid gevend voor een analyse van de verdeling van de beschikbare slaapplaatsen.
Hij hield een verhaal, zeer omstandig en zeer ongeloofwaardig, waarvan het wèl aannemelijke slot was dat ze hem zochten wegens diefstal van camera's. Hij had er niks mee te maken, maar in die tijd werkte hij bij de expeditie van een importeur van camera's. Mijn vraag of die gestolen camera's van het zelfde merk waren als die van zijn importeur beantwoordde hij bevestigend. Hij was nu ondergedoken en hield zich al een half jaar schuil.
Het was duidelijk, dat er spanningen in huis waren, hoe kan het ook anders als je man een half jaar lang de hele godganselijke dag in huis zit, alleen 's avonds als het slecht weer is even heen, de straat op.
Hij had een bedrijf opgezet van zandvervoer, met drie vrachtwagens, alles zonder vergunning, en vroeg of ik op me wou nemen de uitbetaling van lonen te regelen en de incassering van de vervoersprijs en zo, omdat hij zelf zich moeilijk kon vertonen.
Ik heb dat geweigerd. Ik heb hem uitgescholden omdat hij als een mol onder de grond zat om arrestatie te voorkomen. Als zichzelf aangaf kreeg hij misschien een half jaar of hoogstens een jaar, dat is toch beter dan dat je eerst jezelf een half jaar of een jaar geeft en dan later van de rechter hetzelfde nog eens krijgt.
Ik bood hem aan om met hem naar de politie te gaan. Die vrouw viel mij bij en het was duidelijk dat hij aarzelde. Teneen slotte zei hij dat hij erover zou nadenken.
Later belde hij me op, dat hij niet wou. Zichzelf de vrijheid ontnemen kon hij niet.
Anderhalf jaar later zat ik midden in de affaire van de schroot-fraude. Ik moet daar iets meer van zeggen, want de meesten weten dat niet zo meer. In 1957 beweerde een Haagse schroothandelaar dat er fraude gepleegd was ten nadele van het vereveningsfonds voor ingevoerd schroot in de Europese Kolen en Staal Gemeenschap. Dat fonds betaalde sedert 1953 aan schroothandelaren het prijsverschil tussen het dure invoerschroot en het goedkope gemeenschapsschroot. Dat fonds
Auteursrechtelijk beschermd