De Revisor. Jaargang 2

[p. 28]

[Beukenootje (vervolg)]

nachtbraken.’

‘Dank u, dokter! Dank u zeer voor het goede nieuws.’

In een oogwenk puilt de kamer uit van de medepatiënten. Ze slaan Cuculowski op zijn schouders, geven hem adviezen en raden hem aan het voorzichtig aan te doen met de meisjes, en die dokter, die van die vervloekte bezettingskippen, zegt dat als er iets niet goed mocht gaan, hij hier altijd nog terecht kon. Maar de anderen, hartelijker en met minder gaten in hun longen dan die grijze kletsmeier jouwen hem uit.

Het station, brandend in de julizon, lag er verlaten bij. Het licht viel door de matglazen ruiten, een affiche toonde een bos in de Ardennen met een houthakker die net zijn bijl in een boom had geslagen, bezoekt de ardennen. Cuculowski stond voor het bord met de aankomst- en vertrektijden... Hij had er al moeten zijn, maar misschien dat mijn horloge... Hij liep het perron op. En werd verblind. Maar daar kwam al een heel korte trein aan, als een merel zonder staart, hij minderde vaart en stopte in een wolk van stoom.

Overstappen. En weer uit het raam kijken. Gelukkig was het ochtend, anders zou hij in slaap zijn gevallen. En opnieuw overstappen. Een broodje ham? Ja, graag. Wat! zes frank per stuk? Een coca-cola. Waarom niet. Nou? Nee. Ik ga naar Sint-Niklaas. Jammer, maar in elk geval kunnen we nog een paar stations samen reizen. Ik haal m'n koffer vast uit het rek. Huisjes, huisjes, kleine boerderijen, een garage, huisjes, huisjes, stoelen voor het huis, een oude vrouw op een stoel, een oude man op een stoel. Een kanarie aan een spijker, kinderen.

Sint-Niklaas

Nauwelijks had hij zijn koffer op het perron neergezet, nauwelijks had hij zijn kaartje tevoorschijn gehaald en blootgesteld aan het licht van Sint-Niklaas, of daar kwam Lineke al op hem af, roepend:

‘Dobridjinj!’ Toch aardig van haar om die Oekraïnse begroeting te leren. En ze wil de koffer dragen. Maar dat wil Cuculowski niet, want hij laat hem in het bagage-depot. Daar trekken ze al door de straten. En Cuculowski, die onopvallend een haarlok van zijn voorhoofd veegt, zegt tegen Lineke:

‘Terug in de stad... Als die toch eens balsem zou kunnen zijn voor mijn eenzaamheid...’ En Lineke knijpt alleen maar in zijn hand en zegt:

‘Je zal zien dat ze je allemaal aardig vinden.’

En tuintjes en huisjes en tuintjes en blauw-rode dwergen, gehurkt alsof ze hun behoefte doen, en een zoel briesje dat de Hollands uitziende molentjes doet draaien, en huizen en villa's en - hier is het.

Veertien min een. Plus de vader, plus de ouders van Lineke, om niet te spreken van de tantes en de kapelaan. De vader van Beukenootje heeft een kromme rug. Hoe heeft hij er zoveel kunnen maken, die slappe lul?... maar hij begroet Cuculowski opgewekt:

‘Entrez! Komt u verder... we zijn blij... beste mensen, dit is mijnheer Kukuloski, de vriend van onze Hubert, een Pool.’

En allen: ‘Bravo! Bravo!’

En ze dringen zich rond de Pool, drukken zijn beide handen en roepen door elkaar:

‘Division blindée.’

‘Braves soldats.’

‘Général Matszek.’

Intussen kust Henryk Cuculowski de hand van Lineke's moeder. En de handen van de tantes. En die zeggen tegen hun stijve mannen:

‘Nou? Hebben we 't niet gezegd? Een Pool!’

En met z'n allen begeleiden ze Cuculowski naar de tafel. De keukenmeid staat in de opening van de keukendeur en vraagt: Chocola of koffie? En ze wist telkens een traan weg met haar witte schortje. Dat moet Eugénie zijn die Hubert nog heeft gewiegd. Iedereen heeft voor koffie gekozen, want voor chocola is het te warm. En terwijl ze zaten te slurpen, terwijl ze hun mond vol propten met gebak, gevuld met god weet wat, en in gedachten met kruimels over het tafelkleed begonnen te rollen, sprak de kapelaan:

‘Bent u lang met wijlen Hubert samen geweest?’

‘Achttien maanden, eerwaarde vader,’ antwoordde Cuculowski ingetogen. En hij merkte hoe gelukkig allen waren in zijn woorden zoveel eerbied voor de soutane te horen doorklinken. ‘Achttien maanden... ja, ja... Hubert... ja, ja... en zijn godsdienstig leven? Hij was zeker een lichtend voorbeeld?’

Cuculowski glimlachte. Hij rekte zijn glimlach een tijdje, met