De Revisor. Jaargang 2

[p. 23]

[Beukenootje (vervolg)]

gesteven lakens had gehoord... toen pas hoorde ik haar ritssluiting.

- En jij was al helemaal naakt?

- Ja. Ze liep snel de kamer door en...

- Wacht even. Wacht even... - Beukenootje hijgde - praat niet zo vlug... en vertel me alles.

- Wat heb je? Ik vertel je alles in volgorde... Toen ik bij haar kwam, lag ze met haar rug naar me toe. Helemaal in elkaar gerold, de knieën tegen haar kin.

- Moest je haar met geweld nemen?

- ...

- Zeg op, moest je haar met geweld nemen?

- ...

- Heeft ze gescheeuwd?

- Dat weet ik niet meer.

- En... ging het gemakkelijk...? Hij maakte de zin niet af. Hij rochelde alsof... Cuculowski sprong zijn bed uit en deed het licht aan. Beukenootje zat rechtop, met alleen zijn pyamajasje aan, en hield zijn handpalmen gekruist tegen zijn keel gedrukt. Zijn ogen puilden uit de holtes en smeekten om hulp. Opeens begon het te borrelen in zijn keel en gutste het bloed tussen zijn vingers door.

De Pool sprong naar de deur toe, maar bleef staan. Hij belde. Keerde met een sprong terug naar Beukenootje. Het bloed stroomde, nog steeds onder gerochel, over zijn gezicht. Cuculowski wilde hem overeind helpen tegen zijn kussen, maar de Vlaming viel slap in zijn armen neer. Maar lager, onderaan de ingevallen buik, stak tussen het dikke bloed de knoest nog steeds omhoog... Daar had die Lineke van jou nog heel wat plezier aan kunnen beleven!...

En daar snelden de verpleegsters al toe en voerden Beukenootje weg. Marike, slaperig, en die andere, de kwezel met de ogen van een vaars. Cuculowski bleef bij het bed staan en keek naar het doordrenkte laken. En hij voelde plotseling hoe zijn knieën trilden. En hoe zijn vuisten zich balden. En hoe zijn keel droog en rauw werd.

Hij dronk uit de kraan. En keek opnieuw naar het laken. Het bloed had er zich over verspreid. Was het dik? Van Beukenootjes tafeltje pakte hij de radiogids. Daar scheurde hij een blad uit, maakte er een prop van en veegde ermee over het bloed. Heen en weer. En wierp het gekleurde papier snel weg: er kwam iemand aan.

vertaling Paul Beers en Pszisko Jacobs

Over Marian Pankowski

Marian Pankowski is Revisor-lezers niet onbekend: in de eerste jaargang publiceerden wij enkele hoofdstukken uit zijn roman Matuga komt. Na deze introduktie van een belangrijk en in ons land nagenoeg onbekend schrijver, presenteren wij nu in twee afleveringen een komplete vertaling van de novelle Beukenootje, die tot het beste van Pankowski's werk gerekend moet worden.

Pankowski werd in 1919 in Sanok (Poolse Karpaten) geboren. Na in 1938/39 als dichter te zijn gedebuteerd, wordt hij in de oorlog wegens deelname aan de verzetsbeweging door de Gestapo gevangen genomen. Van 1942-1945 verblijft hij in gevangenissen en concentratiekampen. Na de bevrijding begeeft hij zich naar België en zet zijn studie in de Poolse filologie aan de Universiteit van Brussel voort. Na een onderbreking tussen 1947-1949, waarin hij in het universiteitssanatorium te Eupen verblijft, voltooit hij zijn studie in 1950, en wordt aangesteld als lector, later gevolgd door zijn benoeming tot hoogleraar in de Poolse taal- en letterkunde. De novelle Beukenootje, in 1959 kort na Matuga geschreven, werd in 1962 onder de titel Bukenocie bij de Oficyna Poetow te Londen gepubliceerd. In 1974 werd hij tezamen met andere rond 1960 geschreven verhalen in Franse vertaling opgenomen in de bundel Tout près de l'oeil, Editions L'Age d'Homme, Lausanne. Bij dezelfde uitgever verscheen in 1972 deel I van zijn verzameld toneelwerk, binnenkort gevolgd door deel II.