De Revisor. Jaargang 1

[p. 36]

R.A. Basart

Mijn oudtante

Zoals zich in het voorjaar soms
nog één bruin appeltje
verbeten vasthoudt aan de tak
die bijna weer in bloei staat

zo hangt zij aan het leven.
Kogelvrij door crême en rouge
maar met het vaag vermoeden dat
de dood loert door het sleutelgat.

Scrifta manent

Slijt. Bederf. Wees niet bestand
tegen de tijd (het zand stroomt gierend door de loper)
maar strik de uren in een vers:
de dichter is een stroper.

Stof tot stof

Ouder worden is steeds minder
komen en steeds minder gaan.
Maar ga ik heen dan kom 'k terug, want
vóór ik hier kwam was ik daar.

Deze rups was ooit een vlinder,
deze eend was ooit een zwaan:
straks zie ik op mijn eigen rug - dood
knoopt de eindjes aan elkaar.