Oestgheest knie-werck, Op den Reghel: Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
DE redelijcke Mensch, kan licht'lijck overweghen,
Waer in de trouwe Min, en vriendtschap is gheleghen,
Die oprecht metter daedt, magh Min werden ghenomt,
Dewijlse tot de Deught, en Eere is gheneghen,
En uyt de goe Natuer, blijck'lijck te voorschijn komt;
Haer soete Vrijery, is met gheen schijn vermomt,
Maer met de suyv're Deught, die alles kan verdraghen;
Door sulcke trouwe Min, noch Jacobs Eere bromt,
Vermidts hy om Rachel, des Labans slimme laghen
Gheduldigh over quam, soo veel Jaren en Daghen,
Tot hy met vreught ghenoot, de langh-verdiende loon,
Daer hy met hert en ziel, een eerlijck wel-behaghen
Staegh toe-ghedraghen heeft, O rechte Minnaers Croon !
Sy heeft hem oock bemindt, ja was vriend'lijck en schoon,
Nochtans heeft hem de Eer, voor het onkuysch begheeren
Ten eynde toe bewaert, dus blijckt voor elck persoon.
Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
SYn Deught heeft hem bevrijdt voor gril'ge geyle lusten,
En oock syn Rachel mee, die hy liet veylich rusten,
Hy heeft niet nacht en dagh, haer aen het Oor ghelelt
Met lief-tallich ghevley, want syne Eer die blusten
Al wat maer onkuysch scheen; de Minne was ghestelt,
En stondt als een Pilaer, in 't hert van desen Helt:
Hy socht niet eens met haer, heymelijck wegh te loopen,
Sy was hem toe-ghedaen, en steedts met hem verselt,
Noch wierdt haer kuyssche Staet, van hem niet onder-kroopen:
Hy socht oock syn Lea, met gheen ghelt uyt te koopen,
Of teghen wil en danck, te trouwen met syn Bruyt;
Hy bleef ghetrou met haer, staegh op het beste hoopen,
Tot Laban op het lest, het Houwelijck besluyt:
Ha ! recht ghetrouwe Min, die uyt de Eere spruyt,
Om d'Edel witte Deught, alle Minnaers te leeren;
Syn Fama blaest hier van, noch daegh'lijcx overluyt,
Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
RAchel was eerelijck, alsoo was Jacob mede,
Dies bleven sy (soo 't scheen,) met Labans doen te vrede,
Hoe-wel 'tgroot onrecht was, voor een ghetrou Minnaer;
Hy nam alles voor lief, wat Rachels Vaders dede,
Alleen om haren't wil, op dat syn Min tot haer
Mocht blijcken metter daedt, om soo haer lijden swaer
| |
Te matighen met Re'en, en wel-gheslepe sinnen;
Hy berst niet vinnigh uyt, met yselijck ghebaer,
En bruyckt gheen Advocaet om Laban t'overwinnen;
De Deught biedt hem de handt, in 't laten en beginnen;
Hy loopt niet hallef-fol, uytsinnigh en verwoet,
Stracx na een ander toe, om hare gunst te innen,
Maer let op Deught en Eer, in alles wat hy doet.
De jonghe Tobias, volght oock de selfde voet,
Hoe-wel gheen Vaders wrock, syn Houwelijck quam weeren,
Sy gaen met Godt te raedt, die gheeft heyl en voorspoet,
Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
DE Minnaer die soo vrijdt, dat hy Godt houdt voor ooghen,
Die siet eer hy begint, niet op syn selfs vermoghen,
Maer op de Deught alleen, tot hy syn Liefste krijght;
Schoon of het grondich spijt, de Vader van de Loghen:
En Labans weyg'rich hert, dat, ja te segghen swijght;
d'Aenhouder die verwindt, alsdan syn Eere stijght
Tot aen het Blaeuw ghewulf, en blijft eeuwigh verheven:
Een Minnaer die syn ziel, aen syn Liefs zieltje rijght
Door soete vrijery, haer leven is syn leven;
Een Minnaer die soo vrijdt, die moet-men Eere gheven,
Vermidts hy op de Deught, syn Vrijen heeft ghebout;
Syn Lief wordt nimmermeer uyt syn ghemoedt verdreven;
Hy is gheen wispeltuer, die na een ander schout,
Hy volght de suyv're plicht, tot dat hy is ghetrout;
Hy vrijdt om Godes Eer, door 'tHouw'lijck te vermeeren,
Hy siet meer na de Deught, als 'tglimpend' Wester-Gout,
Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
Oestgeest-Vreught.
|
|
Auteursrechtvrij