Raster. Jaargang 1

[p. 249]

[Oktober 1967]

Gerrit Kouwenaar | 4 gedichten

iets heel gewoons

Iets heel gewoons: regen dus, regen
dus niets op zichzelf, op achter en
over het landschap dat op zichzelf
niets is

ook de grote stad, klein in mijn verte
de kleine vlieg, groot in mijn pils
op zichzelf niets

Eerst zijn dan zien dan weer zijn: denken
en maken dienen verzwegen
en het werktuig: zo'n hand van 4 wel
levende tekens
wuift keelt en wuift
en ontaardt in het boek
en dit staat geschreven

Tussen 2 en 3 had ik lief
en ik zag een wesp en een rolls

[p. 250]

4

 

De lezer ziet niets

 

dan zijn bril, leest niets

 

dan de letters

 

en niest -

[p. 251]

privé

Zolang zittend geluid te duiden
te horen te kijken en vooral te drinken, de uren
knedend tot zeg maar
een balletje stopverf voor het lek in
het lek in/het lek
in/kortom het lek in/kortom zó
zolang zittend te worden te woorden en vooral
te drinken, dat de radio
die dove intercostale rozen
bottels betastte met mokers, stampte
met nagels, eensklaps verkavelde
tot russische ochtendgymnastiek

hurrah: die lichaam is daar
spraakles van zweetparels
santé in een taal
van bevroren alen

blind doof en onmondig
als één sekonde absente dubbele o
de ding van gedicht pruilt zijn snuit
als een hond in het hand -

[p. 252]

witter

Gepraat overal/onder het oog/over
wat zich benevelt: glas
helder herkent men de mist
met daarin
een toekomst met toebehoren
een voorkeurloos voorwerp
dus wit

in de telefooncel ziet men de zichtbare man spreken
te zacht maar hoe luidt
zoiets ongeveer ik wist
dat de verstandhouding kort was, ondanks de jaren
lange verbazing over
en weer) en hoe hij proper
papier zoekt om wat hij dwarsdoor het oor
één ogenblik zag/maar in het gehoor
toetert taal en trouwens de marge
blijkt al jaren betekend

[p. 253]

 

dus witter/zie zo

 

nu versteent het al achter glas/luidt zeer dom

 

weg vertaald: toekomende tijd wordt goed

 

koper/het was

 

bekken knapt/dag vrienden, dus wie

 

het niet meer ontvangt in het

 

moedeloos hoofdje

 

 

 

volstrekt ondoorzichtig

 

volmaakte osmose -

[p. 254]

een wintermuziek

Hij denkt: het rammelt in mijn arm
hij zegt: het rammelt in mijn arm
en inderdaad: het rammelt
in zijn arm

de ernst des levens is een geestig heer
die krimpt
en krimpend denkt zegt en krimpt
de ernst des levens is een lekkerbek
die eet en slinkt

hij ligt voltallig in het dons
met oesters zwarte kat kalkoen
hij denkt: dit kan niet eeuwig doorgaan
het rammelt in mijn arm, het krimpt
en inderdaad: hij zegt: zeg wat
is napalm -