Randstad 11-12

[p. 192]

Emmett Williams
Het uiterste gedicht (eerste versie)

(zoals uitgevoerd door Robert Filliou en Emmett Williams tijdens de tentoonstelling Het vandaag van morgen in het Museum-paleis Saint-vaast, Arras 20 maart, 1964)

no more hotdogs
geen ware geliefden meer
no more wives
geen maisoogsten meer
no more bellybuttons
geen olifanten meer
no more tomorrows
geen gezoute boter meer
no more stupidity
geen lampen van aladin meer
no more feelings of guilt
geen witte hulken meer
no more children
geen sirenen meer
no more ontological critics
geen zeldzame klassieken van deze eeuw meer
no more good intentions
geen ontstoffelijking meer
no more jealousy
geen witte kat-batterijen meer
no more knocking at the door
geen voorlopige lijsten meer
no more gin and tonic
geen lippen meer
no more money
geen kosmische deelname meer
no more personal appearances
geen kalkoenen meer

[p. 193]

 

no more hot baths

 

geen wandelingen meer

 

no more holes in my shoes

 

geen kameraden meer

 

no more todays

 

geen groene planten meer

 

no more lack of money

 

geen geliefden van gelijke druk meer

 

no more toothaches

 

geen evolutie meer

 

no more birds

 

geen zwarte vierde-dan banden meer

 

no more letters to write

 

geen vandaag meer

 

no more harpsichords

 

geen gesmeerde boterhammen meer

 

no more czechoslovakian beer

 

geen schommelende boten meer

 

no more earle brown

 

geen familie albums meer

 

no more big toes

 

geen infanterie-soldaten meer

 

no more carbon copies

 

geen kikkers meer

 

no more revolutions in art

 

geen verstikking van de wortels meer

 

no more yellow roses

 

geen morgen meer

 

no more prison bars

 

geen communicatie technieken meer

 

no more marijuana

 

geen wasvrouwen-hart meer

 

no more bedroom slippers

 

geen gekookte kastanjes meer

 

no more snoring

 

geen bloeiende muren meer

 

no more bodhidharma

 

geen medewerking meer

 

no more bad dreams

 

geen lagere erotiek meer

[p. 194]

 

no more sugarbeets

 

geen nescafé meer

 

no more thelonious monk

 

geen visvergunningen meer

 

no more prayers

 

geen oud linnen meer

 

no more answers

 

geen bloeiende mimosa meer

 

no more inspiration

 

geen schors-entingen meer

 

no more limited editions

 

geen algemene semantiek meer

 

no more turtleneck sweaters

 

geen vergoten bloed meer

 

no more cats

 

geen staaldraden meer

 

no more dishwashing

 

geen tederheid meer

 

no more foghorns

 

geen paranormale verschijnselen meer

 

no more laughter

 

geen vulvas als notenkrakers meer

 

no more apples

 

geen rode gordijnen meer

 

no more signal toothpaste

 

geen zonnebloemen meer

 

no more loving

 

geen blokken aan het been meer

 

no more can openers

 

geen onfeilbare zekerheid meer

 

no more armpits

 

geen exquise bewegelijke billen meer

 

no more greek islands

 

geen open ramen meer

 

no more questions

 

geen cadeautjes meer

 

no more cooperation

 

geen slaapwagons meer

 

no more afterthoughts

 

geen mayonnaise meer

[p. 195]

 

no more underwear to wash

 

geen overschrijden van de problematiek van de kunst meer

 

no more hard-ons

 

geen zuilen meer

 

i have just eaten the last french-fried potato

 

hij zegt: ik heb net de laatste patat frite opgegeten.

 

i wonder who, way back in the dawn of history, ate the first french-

 

fried potato?

 

hij zegt: ik vraag me af wie, in de nacht der tijden, de eerste patate

 

frite heeft gegeten.

Arthur Køpcke, Denemarken: Music While You Work, uitvoering tijdens het flux-festival in de Kurzaal te Scheveningen, vrijdag 13 november 1964. ‘Een gevoelige en beheerste vertoning, rijk aan contrasten.’ (nrc).
Foto Egbert Munks.