Raam. Jaargang 1971

[p. 7]

Leo Herberghs
Gedichten

dorp

kromgetrokken de kerk, de oever
slikkend van gier,
geen landschap, of onvoorstelbaar
vol boeren, gedrochten, slaapschuwe
martelaren. de lucht is van onder
aangebrand. de luwte
was verleden jaar in de takken
nog helder

steekspel uit schaakspelen, de vlinders
vallen op paarden.
de aarde wordt weggebracht naar het westen
geen sterveling in het zwerk
zelfs geen geblaf
van mensen

[p. 8]

ouder

de herfst is een steelsgewijs rimpelende
en veel beregenende
in het land is een lopende koning
de wind en geen weerzien

en hartig en drinkbaar is niet meer
het lachen, de vogels zijn hoorbaar
ontkomen, de stenen
hebben hun ogen gesloten

het denken valt stil en het lichtere
schittert. op paarden, de roestige
rijden de zeldzame kinderen
zwaaiend met zwaarden

[p. 9]

water

het water gaat over in rots
het oude blinkbare en winterlichte
wordt onsplijtbaar en toegewend de
onveranderlijke
stilstand.
de wieg wordt van grafs donkerte
stapelend overbrugd.
ik voel het harde mij overrompelen
maar schreeuw nog een lied
door de spleten
en het gebergte
ruist nog, verborgen,
met lichtbellen, onderaards en gelukkig
nog ergens op weg naar toe
nog geen einde
nog niet zwichtend