Raam. Jaargang 1971

[p. 39]

Anton Korteweg
Gedichten

14-18
(Voor de Zangeres zonder Naam)

Nadat hem beî zijn benen afgeschoten waren,
en bovendien zijn rechterhand verpulverd was
in strijd voor 't dierbaar Vlaand'renland, rukte de moeder
hem 't doodskleed af. Ach, delf nu voor ons beide'
een graf, zo riep zij schreiend; enk'le dagen later
juichten moeder en zoon voor eeuwig ja voor eeuwig voor
den troon van God - verheerlijkt ongetwijfeld en
bij ied're dooie mof zachtjes applaudiserend.

[p. 40]

De Filistijnse

Toen juffrouw Pankowitch
- 34 jaar en ongetrouwd -
meende te mogen opmerken
ten overstaan van haar ganse klas:
‘God bestaat niet’,
wilde kleine Klaus dat niet aanvaarden.

‘Kijk dan maar op de gang’, zei juffrouw Pankowitch
- 34 jaar en ongetrouwd -
‘dan zul je zien dat hij er echt niet is.’

Waarna kleine Klaus naar de gang ging
en God niet vermocht te ontwaren
met zijn kleine oogjes,
noch up there,
noch down there,
noch anywhere,
en ook niet helemaal aan het einde van de gang.

Reden waarom hij zei:
‘O juffrouw Pankowitch’
- 34 jaar en ongetrouwd -
‘ik heb hem lekker gezien,
hij leek mij verduiveld almachtig.’

Juffrouw Pankowitch
- 34 jaar en ongetrouwd -
geloofde het niet,
ging kijken, nauwelijks
had zij de deur geopend
of zij sloeg dood ter aarde,

met haar aangezicht voorover.

[p. 41]

Hannes, het konijn

Hurkend een eendje, liggend marm'ren leeuw
terzijde van zo'n standbeeld, maar met veel
te lange oren ridicuul zachtmoedig kijkend.

Tracht hij, in wankel evenwicht, zijn steeds
terugverend oor te wassen, lijkt hij net
z'n baas, als die, zoals dat heet, wat worstelt met de taal.

[p. 42]

Parakleet

Nu 't me eens en voorgoed onmoog'lijk is geworden
de medemens, die zogezegde evennaaste
te troosten als weleer - in 't huidig tijdsgewricht
pikt hij geen brood meer voor het hart, laat staan
verwijzing naar Gods Ondoorgrond'lijk Raadsbesluit
hetwelk wij zien maar niet vermogen te doorgronden -

tracht ik, kortademig, al wie beladen en belast is,
met zieke grappen op te beuren - eind'loos onze smart.