Een treffelijck Tamboers-Liedt, nae gelegentheydt van den Oorlogh.
Op de Voys: Wel op, wel op, ick gae ter Jacht.
Dob, dobbe, dob. slaet de Tamboer,
Wie lustigh is die stuer het roer
Schenck haer kruyt en kogels fijn,
Die voor haer als peeper zijn.
Dob, dobbe, dob, is mijn geluyt,
Roep ick voor d'Oranjen spruyt:
Met haer Schippers, Krijghs-luy goet,
Godt verleen haer doch voor-spoet.
Dob, dobbe, dob, ick slae mijn pas:
d'Vlagh van boven waeyt nu ras;
Bleu en Blanjen, Prins Oranjen,
Nu te vechten is geen pijn,
Want wy hier om vrolijck zijn.
Men kaets de Ballen over 't velt,
Meenigh die 't niet na vertelt:
Treft soo meenigh Jongh-man koen
's Morgens vroegh als na den noen.
Sa, sa, Lief-hebbers van ons Landt;
Maeckt klaer 't Geschut aen alle kant,
't Kruyt en is geen gecken mee,
't Liet sijn Meester noyt in vree.
Wy zijn verdeelt aen alle kant,
En sien oock niet als roock en brandt;
't Js van schieten ende slaen,
Die hier door 't Canon vergaen.
Daer hoort men niet dan groot geluyt,
't Bloet loopt de spie-gaten uyt,
Die nochtans eerst leven fijn,
En hier haest gestorven zijn.
| |
De glasen dreunden in ons wandt,
Doe 't Canon stondt in de brandt
Toont sijn kracht aen alle kant,
Op het landt en buyten strandt.
O Godt en Heer doch neder siet,
Redt u kinders uyt 't verdriet,
Heer toont u weldadigheyt,
Heelt weer dat geslagen leydt.
Den Oorlogh die het al verslindt;
Den Krijghsman dit van herten mindt:
Wie dit Hoentje plucken sal.
Een yder mach het vry gelooven,
De blanckste billen leggen boven.
|
|
Auteursrechtvrij