Poëziekrant. Jaargang 3

[p. 6]

Frans Deschoemaeker
(Wij overleven moeizaam)

Loslippig ben je in dit vroeg ontwaken: kleurloos licht
om kantgordijn, een sloppenwijk gestold in koffiedik
op matte ruiten. Wij overleven moeizaam, zeg je.
Achter belten stikt in zijn egelstelling
de stad, dode vissen glijden aan zijn spiegelbeeld voorbij.

Bronzen vrijheidshelden zinken in zandsteen
en mos. Voorgoed. Een glazen stofwolk
sloopt de oude wallen -

en onuitwisbaar ets ik in mijn morgenoog
die aanblik: over water drijft een rode bal
weg van de oever, er pruilt een kind met zwanemond.

Doch tussen flatgebinten van beton: een uitzicht
op de stroom, op dieper blauw

waar ik je later kus, loslippig. Hoogtij voert
een hooglied van dé zee op onze kusten

en ik, ik ben een stormvogel
voorbij de bakens van je woorden.
Ik plant een vuurbloem in je borst.

(Uit de cyclus: De Zeven Breekbare Gedichten)