Poëziekrant. Jaargang 2

In oktober.

Hij drinkt de schemer met de wijn
en proeft verleden.

In zijn stroeve hand
het ongebroken brood. En starogend,

ploegend in de akkers van de tijd,
trekt hij gordijnen en legenden om zich
en om de smalle verte heen.

Zijn schreeuw is ijl: een spreeuw
die in de avond naar de aarde aarzelt.

Windstille holte. Boterstolp
waaronder kaf en koren. Bussels hout
voor schoorsteenmantel wijn en schimmenspel.

Aan wuivend grasland hooi herinnering,
zo troost hem zijn gesperde zintuig in oktober.

Het regent. Paarden stampen in de stallen
tegen houten schotten. Luizen huizen
in windstille holten roest en ranzig erf.

Meer en meer houdt hij van water,
water dat in zich geen toekomst bergt
maar water is. En rust.

Spiegel is. Spiegel van het leven
aan gene zijde van dit leven.
Hoog bermgras en halmen, zijn hoofd geprangd
in dichtgroeiende oevers,
het paard roestbruin ginds aan de overkant:

wereld die zich dichtplooit
op stilte en gestolde rust. Zodat geen rimpeling

FRANS DESCHOEMAEKER

(Poëzieprijs Georges Leroy)