trouwe vrienden, liefdevolle familie en alles onder controle behalve de gevoelens voor de man van wie ze had gehoopt dat hij ooit haar wederhelft zou worden.
Thomas houdt haar hand vast en ontwijkt haar blik. Loek wil hier geen tijd aan verspillen. Een scène trappen is ook geen optie aangezien ze nog steeds aan hun ‘bijzondere’ erkertafeltje zitten.
En bijzonder is het, zoals altijd. Dat heeft zij weer, op zich happy met de gang van zaken, een man voor een à twee keer in de week, kwaliteitsseks, eigen vrienden, sporten, veel bellen, weekendjes weg, elkaar steunen bij verplichte nummers als recepties, huwelijken en bedrijfsfeestjes... en nu komt hij hiermee.
‘Als ik het goed begrijp, ben ik de meest bijzondere vrouw die je de afgelopen jaren hebt ontmoet. Je hebt het hartstikke leuk met mij, wilt me ook niet kwijt, maar wel een andere omgangsvorm omdat je niet verliefd op me bent.’
Ze heeft haar hand inmiddels teruggetrokken en probeert zin te maken voor de ongetwijfeld heerlijke kreeft en truffelravioli die voor haar staat.
Thomas haalt zijn schouders op. ‘Het spijt me werkelijk. Ik vind je echt top...’
Ze wuift hem tot stilte. ‘Oké, oké, skip de intro, dat stuk kennen we al.’
‘Alles klopt, mijn vrienden verklaren me ook voor gek dat ik niet hoteldebotel van je ben, maar het lukt gewoon niet, ik heb het echt geprobeerd.’ Hij pauzeert even. ‘Ik wil mezelf verliezen in een vrouw. En bij jou weet ik altijd de weg.’
Ondanks zichzelf moet Loek hier enorm om lachen. ‘Ben ik nog ergens goed voor!’
‘Zo bedoel ik het niet.’
‘Dat weet ik ook wel, ik waardeer je oprechtheid én ik vind het zwaar kut, maar gevoelens kun je niet forceren. Het is wel goed zo.’
Het is natuurlijk helemaal niet goed, maar ze zal hem haar tranen in deze openbare gelegenheid besparen. Eenmaal thuis barst ze wel in huilen uit en vloekt ze haar hele etage op A-locatie bij elkaar. Vooral van dat verliefdheids-verhaal wordt ze giftig. Haar eigen ervaring staat er namelijk haaks tegenover. Haar verliefdheden, haar passievolle, calorieverzengende, allesomvattende relaties hebben haar alleen maar ellende gebracht. Ze weet als geen ander hoe het voelt om zich in een ander te verliezen. Zij is namelijk al ettelijke keren de weg helemaal kwijtgeraakt. Zo erg dat ze er regelmatig hevig gewichtsverlies, zware depressies, een ego van nul en de adressen van diverse therapeuten aan heeft overgehouden.
De ogen nog dik van de opgedroogde tranen probeert ze door de telefoon een graantje medelijden te krijgen van Aleida. Het wil echter niet zo vlotten.
‘Ik kan niet zeggen dat ik verbaasd ben. Iedereen zag het, alleen jij was blind.’
‘Waarom was de seks dan zo goed? Waarom deed 'ie dan zo aardig? Hij belde altijd, hij verdient een Oscar voor de rol van steun en toeverlaat!’
‘Het is nou eenmaal een leuke vent. Maar niet jouw vent. Klaar, afknijpen, next.’
Fijn zo'n beste vriendin.
‘Maakt niet uit. Ik heb er wat op bedacht.’
Aleida weet niet of ze het wil horen. Als ze een uur later aan de koffieverkeerd zitten in Wildschut heeft ze geen keus. Loek komt verdacht berekenend over. Ze praat over Thomas alsof hij een bedrijfsplan is.
‘Kijk. Ik ben eenenveertig, de tijd begint te dringen. Ik kan natuurlijk bij een
Auteursrechtelijk beschermd
