Passionate. Jaargang 6

[p. 74]

Ballade van de laatste reis

(voor A.)

Zacht zegt ze:
na deze reis weet ik
of ik hem volg naar Vuurland,
of hoe het ook mag heten.
Zwijgend verder ingepakt
totdat ze

de slaapzakken ineengeritst

donzen gondel

waarin we lijf aan lijf

stijgend dalend

in teder evenwicht

Licht nahijgend van het dromerig
klaarkomen staat ze op en zegt:
bijna toch nog iets vergeten.

Vraagt ze:
je bedoelt dat iedereen
met mij wanneer en waar hij wil?
Vrij kamperen, legt hij uit,
geen grens aan plaats
of tijd

zo was het spel - jij vroeg niet

wat je vroeg, ik zei niet

wat ik zei - zo de regel

En hij (haar voordeur op het nachtslot,
de derde slaapzak ergens achterin,
een schaduw in haar ogen)
de uitgewoonde straat uitrijdt
richting noorderzon.

[p. 75]

3 (aankomst)

 

Ze spelt de krant:

 

zonsopgang, smalle landtong,

 

man in duikerpak zet aktentas

 

op strand, op 50 m. uit de kust

 

een persicoop, een vage foto

 

als bewijs

 

 

 

ik wilde vragen en vroeg niet,

 

nam de krant en vertaalde

 

het weerbericht

 

 

 

Terzijde van het voorspelde

 

stormgebied, ver landinwaarts

 

aan een drukbevaren fjord

 

zoeken ze, elkanders vreemdeling,

 

beschutting voor de kleine tent.

Ze fluistert:
wat moeten al die schepen?
Zoeklichten spoken over de lage
oevers van de fjord, roerdompen
reageren met gedempt
gesnater

met deze vaarweg binnengaats

mijdt de zeeman, las ik je voor,

de Jammerbocht die niet voor niets

zo gruwelijk geheten

De derde slaapzak (bijna vergeten)
uitgerold ademt ze:
hoor je het hijgen van de wind,
de zware stappen in het water?

[p. 76]

5 (opdracht)

 

Ze decodeert:

 

ga met het ochtendrood,

 

voorbij de overbloei aan stokrozen,

 

volg de windveren aan de hemel,

 

zoek het molenrijke eiland

 

waar eb noch vloed

 

 

 

de slaapzakken strak opgerold

 

waarin die nacht

 

tot bloedens toe

 

lijf gezocht naar lijf

 

en niet gevonden

 

 

 

De blauwdruk van het eindtraject

 

op haar gesloten schoot

 

wijst zij de weg.

Haar ogen groot:
stampend worstelt het schip
tussen druipende muren van zee,
dieper en dieper bukt ze haar
met schitterend zout bespat
gezicht

diep in zijn keel staken de wetten

tegen beter weten, kronkelde

een slang van walging

Hun wanhoop waait aan flarden
op de voortrazende boeggolf.
Als hij haar ontluisterde mond
schoon wil likken fluistert ze:
hij kan ons zien, hij kan ons zien.

[p. 77]

7 (tussenspel)

 

Opgelucht:

 

de kust is veilig, geen koplamp

 

opdoemend in de aangolvende

 

mist, noch in de spiegel taal

 

of onheilsteken, tot midden voor

 

de brede poort

 

 

 

lieve luxe wilde je opeens,

 

warme douches en een restaurant,

 

dat ik je aanraakte -

 

hoezo eiland, eb of vloed,

 

wij waren koningskinderen

 

 

 

Achter een stortgordijn van regen

 

verdampt het visioen: terug!

 

elk nieuw begin is moord.

Het eiland:
slechts van het vaste land gescheiden
door een diepe trog,
geheime wijkplaats
voor onderzeese schaduwen, on-
geïdentificeerd

vanaf het smalle strand

zag ik zonneboot

roerloos afgemeerd

in roodkoperen licht,

zag ik je blootsvoets

de zee inlopen

stap voor stap

onherroepelijk

(Schipper mag ik overvaren)

[p. 78]

9 (naspel)

 

Hij droomt:

 

dat hij droomt dat alles slechts

 

een droom, dat hij het tere wonder

 

van haar slaaplauwe tepels

 

aan zijn wimpers terug

 

kan dromen

 

 

 

dat ik niet sliep

 

dat zonder enig omhaal

 

je mij het wachtwoord in de mond

 

kon leggen, dat ik mijn rol

 

 

 

Dat ze dus ieder ogenblik

 

de tent kan openslaan, hem wakker

 

kussen en zeggen: vriendje,

 

heb je naar gedroomd?

Er staat gezegd:
Dit tussen ons zal altijd zijn
ook als het niet meer is,
en
altijd mag je in mij komen
ook als ik ooit met wie dan
waar dan ook ter wereld -
had hij gedacht.

Al die tijd stond er gezwegen:
wat tussen de lakens is gezegd
is niet gezegd, jammer, nergens
kun je er iets voor kopen -
had zij gedacht.

[p. 79]

11 (teken)

 

Reiziger, sta even stil

 

op deze kale hoogte aan de kust -

 

zie de molen tegen de winterlucht

 

diagonaal gekruisigd

 

nachtzwart geteerd

 

aftakelend decorstuk:

 

dode zee met zonsondergang

 

 

 

soms komt een ijsvogeltje

 

staalblauw en oranje

 

fladderen om zijn houten kop,

 

rust wat uit

 

op een van zijn gekluisterde wieken,

 

wet de felle snavel

 

aan een van zijn verroeste spijkers.

Klaas de Wit