Passionate. Jaargang 3

[p. 26/n]

Telkens weer

Iemand verstopt zich in de jas
van groene crêpe de Chine vol
gaten die ik niet dichten kan.

Mijn armen zijn te lang na zoveel
afscheid, de stoplappen opgebruikt
als doekjes voor het bloeden.

Voorgoed is speelgoed op zolder,
de halsketting versnipperd, Winnetoe
vol ezelsoren. Ook bomen vermolmen,

alles is doorlopend onderweg.

En uit de plooien van die stof
duikt mijn krullenbol op en
hoor ik telkens weer
mijn moeders
stem:

je moet nog groeien naar jouw doden.

jana beranová

[p. 27/N]

Wederkeer

 

Tegen de lente geeft de aarde geur af.

 

De weide, op plekken bedekt met

 

opgedroogde halmen, is vol

 

verlangen. Hoogste tijd.

 

 

 

Ik tast in het biezen mandje.

 

Nee, niet uit het water opgevist.

 

Gevlochten wilgetakken waaraan ik

 

schommelde als kind. Tijdelijke kist.

 

 

 

Met gulle hand zaai ik het grijsachtige

 

zand. Stofwolken.

 

Asvlokken.

 

Stuifas.

 

 

 

Net stuifsneeuw, in het zonlicht.

 

 

 

Vader met zijn aardse aard zal wel de

 

zwaardere zijn. Jij zweeft en strijkt neer

 

als vogels op de schouders van Franciscus

 

van Assisi. Vederachtig licht.

 

 

 

Zo bezeer je je niet

 

aan de stekende strohalmen.