Passionate. Jaargang 3

[p. 64/f]

Ten slotte

Ik zag de Fat Boys voor het eerst in het clipprogramma Music Box van Super Channel. Drie ontzettend dikke zwarte mannen in bajeskleding sprongen trampolines op en af en buitelden door het beeld. Ze hadden het grootste plezier, en de muziek was al net zo zorgeloos - vette jaren zeventig beats, schaamteloze dameskoortjes [in die tijd helemaal uit], en humoristische raps van de drie heren.

Ik haalde hun LP The Fat Boys Are Back bij de platenbieb. Hier hoorde ik voor het eerst de talenten van Darren Robinson, de human beatbox van het gezelschap. Met zijn mond en zijn keel wist hij allerlei percussiegeluiden te maken. Schrapen, klakken, hijgen, ik weet niet wat hij allemaal deed maar het paste naadloos in de muziek.

De teksten van de raps kenmerkten zich door een positieve benadering van de eigen individualiteit, en ze pleitten voor het ongeremd genieten van de genoegens van het leven. ‘So let the foods gather, my teeth won't chatter/ eat anything on a soulful platter/ and I'll get fatter and just get better/ but don't follow me if I climb a ladder.’

Dat de teksten een getrouwe afspiegeling waren van hun levensstijl, begreep ik uit artikelen over de Fat Boys. Darren Robinson alleen al bracht ruim 200 kilo op de weegschaal. Het trio, zo las ik, heette aanvankelijk Disco 3. Toen ze een talentenjacht in Brooklyn hadden gewonnen kregen ze een platencontract aangeboden. Tijdens een tournee door Europa waren de rekeningen van hun roomservice dermate hoog, dat hun getergde promotor hen de naam ‘Fat Boys’ gaf.

Niet lang na mijn kennismaking met de Fat Boys hoorde ik op de radio de Skinny Boys, in vele opzichten een tegenpool. Het werd gedraaid door mijn favoriete DJ John Peel, dus ditmaal was mijn enthousiasme wat meer verantwoord. Rip The Cut, heette het nummer, en ik was weg van de uitgeklede sound, met zuigende scratches en een loeiharde bas. Ik was verkocht voor de rap.

Dè rapgroep in opkomst was toen Public Enemy, een radicaal gezelschap uit New York. Ik kocht hun eerste twee LPs, waarop loeiende sirenes en een hoop noise gepaard gingen met kwade teksten over de racistische [media-] terreur in de VS. Wat een power, dacht ik in typische PE-terminologie. De enige dissonant, de militaristische poses op de hoezen, nam ik maar op de koop toe.

Wel schrok ik toen ik de autobiografie van Malcolm X las. Hoe kon een man die zo in en in fout was de held zijn van Public Enemy en vele andere rapgroepen? Maar het deksel ging pas goed open bij de derde Public Enemy LP, Fear of a Black Planet. Misschien waren ze overmoedig geworden door

[p. 65/F]

het succes, ik weet het niet. Maar ineens doken er tekenen van racisme, antisemitisme en homohaat op in de teksten. Ik borg mijn PE T-shirt diep weg in mijn kast en zocht naar nieuwe namen.

Even verleidelijk bijna was de muziek van N.W.A., de Los Angeles-variant van Public Enemy, en de groep van Eazy-E en Ice Cube. Het bendeleven in het ghetto Compton werd door N.W.A. breed uitgemeten, in woord en in daad. Dit is de groep die ooit een kritische tv-interviewster een kaakfractuur bezorgde.

Ice Cube ging al snel solo en ik viel toch weer voor die muziek; nergens anders vond je zo'n energie, zulke messcherpe produkties en een volmaakte vorm van minimalisme. Ice Cube nam afstand van zijn verleden en sprak wijze woorden in interviews. Nee, hij deed niet aan geweldsverheerlijking in zijn teksten, hij wilde enkel een getrouw beeld van het leven op straat geven. Iedere geloofwaardigheid verdween echter toen zijn derde plaat uitkwam. Eén nummer handelde over het aftuigen van Koreanen, om nog maar te zwijgen over de verhandeling over Cube's andersgeaarde medemens. Op dat moment hadden de twee beste rapacts voor mij afgedaan, en slechts een incidentele plaat kon nadien nog iets van die [muzikale] opwinding terughalen.

Gedurende de laatste jaren brak de ene rel na de andere uit rond de groten van de rap. Inmiddels is Public Enemy ontbonden, opgebrand na alle zelf-opgeroepen controverses. Eazy-E is vorig jaar overleden aan aids. Ice Cube is gevlucht naar Hollywood en maakt nu standaard misdaadfilms. N.W.A., of wat ervan over is, teert op oude roem. En Snoop Doggy Dogg, de enige echte nieuwe rapster van de laatste tijd, staat terecht op verdenking van moord.

Ondertussen ging het niet goed met de Fat Boys. Zij pasten niet in de nieuwe rapcultuur - veel te braaf. Ze hadden nog eenmaal een hit, een remake van The Twist samen met Chubby Checker. Daarna hoorde ik niets meer van ze. Totdat ik onlangs het overlijdensbericht las in de krant. Darren Robinson, de human beatbox, werd onwel toen hij thuis voor een stel vrienden zijn kunsten stond voor te dragen. Hij viel plotseling neer, en mond-op-mond beademing mocht niet meer baten. Darren Robinson werd 28 jaar.

‘Take advantage of the music that you hear
it's the human beat box, the man of the year.’

erik brus