Passionate. Jaargang 2

[p. 29/M]

Het moeras van de randstad

1 Persona.

Op het zand van beloften
ben ik geboren. Eiland
van spiegelfamilies.
Zure, schuwe mensen
stonden rug aan rug gekluisterd
te wachten op wat sterven ging.
Tot onderscheid voltrok zich snel
een papieren ritueel
en angst
was de dienaar der gemeenschap.

Ver ziend naar het vasteland
vanuit plataan en populier
ben ik geworden, streng
bij gebrek aan ervaring.
Stenen leeuwen, stenen welkom.
Een archipel van mensenvrees
een steiger met puin voor water.
En de liefde kwam langzaam
laat als de winterzon -
het ogenblik, de blinde vlek.

Geen masker toont de overgaaf

door dromen overmand.

Nog woon ik op bekend terrein,

maar ken de twijfel en de haat.

[p. 30/n]

Het moeras van de randstad
2 Vindplaats.

Wat volgt is het stilstaand lawaai
De natriumgele delta
Het ritme van haar zwelgen
In zelfvoldane middelmaat.
Hier roert de glanzende modder zijn tong
Even vergenoegd
Als de honden hun kettingen
Aan de poort van de Hades.
Het is het nachtdecor van schepen
Ronkend in oranje kunstlicht.
De hitte en stilte van havenwater
Van de aangebroken nacht
Als hakken krassen over asfalt
Vlug náár het rode, rode tippelland.
Kakkerlakken en containers.
De wraak van de verworpen sfinx.
Eén groot open veld, opgespoten
Afgegraven, vlees, vuur, en faeces.
Honger, uniform en anoniem.
Een vastbakken mist van benzine en zweet.
De vrouw scheldt, de hond blaft.
In deze primitieve lucht
Is al wat niet was voorhanden
Lucht, brandbaar als methaan
Vruchtbaar als de zwarte braak
Waar d'elementen zich verenen
Waar natte zielen, al of niet
Beladen met de last van een lichaam
Aan het water zijn gaan zitten.
Waar herinneringen zonder titel
Zich doen gelden, eerst
Als rimpels aan de oppervlakte.
Het wachten is op het worden.

Late sneeuw op vroege rozen.
En wat er wel was was het pogen
Het spel dat nooit werd uitgespeeld.

[p. 31/N]

Het moeras van de randstad
3 Zonder datum.

Langs de afwezige oever
loopt een oude man, zijn lichaam
tekent de omgeving, de feiten

staan in zijn spieren geschreven.
Woorden dansen door hem heen
op zoek naar een daad van liefde.

Eén hand brengt hij aan zijn lippen
zorg-vuldig fluisterend:
‘Eerder nog dan dit

dat ik mij niet vergis
zoek ik de overtuiging
dat het is zoals het is.’

peter swanborn