‘Nee, je moet wel aan je schijf van vijf komen.’ Zij weer: ‘O, maar ik eet veel fruit, hoor.’ Ik: ‘Ja, dat weet ik, dat jij veel fruit eet, daar ben je dol op.’ ‘Maar een light crackertje met Slankie smeerkaas vind ik ook heel lekker.’ Ik vulde aan, mijn blik gericht op de lege asbak: ‘Voedzaam ook.’ ‘55 calorieën,’ wist zij weer.
Ik herinner me de etentjes van vroeger: hoe we verhalen verzonnen, hoe ze bij mij haar hart uitstortte, hoe ze mij om raad vroeg. Bijvoorbeeld toen ze verliefd was geworden op een collega, die getrouwd was en een kind had. Ze vermoedde dat hij ook voor haar voelde. Ze gingen namelijk iedere dag samen pauzeren en op een keer vertelde hij dat hij van haar had gedroomd, dat zij tijdens een dienstreis zijn hotelkamer indook en hem besprong. Niet helemaal ontoevallig: een week na deze ontboezeming zouden ze met een team van de Japanse electronica-gigant F. vertrekken voor een beurs in Frankfurt.
‘Wat zal ik doen?’
‘Je wilt dit doorzetten?’
‘Richard, ik ben stapeldol op die man.’
‘Als je daar heel zeker van bent, moet je de strijd aangaan en doorzetten.’
‘Maar hij is getrouwd. Alleen niet gelukkig, zegt hijzelf.’
‘Als je iets echt wil, moet je daarvoor niet terugdeinzen.’
Kortom, we verzonnen een feilloos plan, als twee warlords die een belegeringsstrategie uitstippelden.
Uiteindelijk zou de week in Frankfurt zonder toenaderingspogingen verlopen. Dat was namelijk een onuitgesproken afspraak: samen namen Yanaah en ik heel serieus de mogelijkheden door, kwamen tot een plan, zij reageerde enthousiast en gespannen en uiteindelijk gebeurde er niets. Vele scenario's hadden we zo opgesteld in Griekse, Spaanse, Italiaanse, Caraïbische, Mexicaanse restaurants en ieder verschalkingsplan bleef ongebruikt.
Tot dat Spaans etentje inclusief optreden van Paco Peña dat Yanaah mij aanbood voor mijn verjaardag. De collega van Yanaah had haar gezegd dat zijn vrouw voor een week of twee naar het ziekenhuis moest voor een baarmoederoperatie. Konden we dit gegeven gebruiken voor een geniale verleidingsmanouvre? Dat konden we. Yanaah moest hem aanbieden bij haar te komen eten, omdat ze zich zorgen maakte over hem: kreeg hij wel genoeg te eten nu zijn vrouw er niet was. Als ze hem eenmaal bij haar in huis had, moest zij het zelf wel verder kunnen uitspelen. Bijvoorbeeld met de oude massagetruc.
En wat gebeurde: Yanaah hield zich niet aan de onuitgesproken afspraak, volgde mijn wijze raad, bedacht in restaurant El Faro Andaluz, op. Met het bekende resultaat.
Inmiddels was het tijd om op te krassen. Yanaah stond erop mij naar huis te rijden. Ze had namelijk sinds kort haar rijbewijs. Iets wat haar nog steeds verbaasde. Mij ook trouwens. Die autorit was wel lachen. Ze kan namelijk slecht zien in het donker. Lef heeft ze wel, die Yanaah. Het scheelde weinig of we hadden Ricks auto in de zachte berm van de Bosdreef achter moeten laten. Toch, na twee bijna-aanrijdingen, reden we mijn straat in. Voor we afscheid namen, voor ik de auto uitstapte, keek ze me poeslief aan met haar prachtogen.
Auteursrechtelijk beschermd