Passionate. Jaargang 2

[p. 17]

Berichten van de leusderheide
oftewel: het le pel. doet c-nab.

Wanneer de ronkende viertonner ons in de primitieve levensomstandigheden van het bivak kiepert en de gure wind ongenadig door onze gevechtskleding blaast, beseffen we met een pijnlijke helderheid dat ontsnappen vanaf deze fantasieloze open plek op de hei niet meer mogelijk is, en dat wij onherroepelijk gedoemd zijn de nieuwe hoofdrolspelers te zijn in het grijsgespeelde toneelstuk van het C-NAB bivak. We weten het, we hebben de verhalen gehoord en we voelen het al aankomen, als een onweersbui hangt de dreiging in de lucht: twee dagen lang zullen we onophoudelijk, ongeacht de stand van de wijzers op de klok, het bos ingestuurd worden met opdrachten om de aanwezigheid van vijandelijke troepen te verkennen en te observeren, en die, mocht dat noodzakelijk zijn, door middel van daadkrachtig optreden, buiten gevecht te stellen. Nu leek dat uitschakelen mij een tamelijk hachelijke onderneming met de rode mondingsstop om de loop van onze uzi's en oefenmunitie in de magazijnen. Ik had echter het vage vermoeden dat het niet de juiste tijd en plaats was om daarover mijn kritische licht te laten schijnen. Ik zweeg derhalve en hield, net als alle anderen, mijn war-face in een bloeddorstige plooi. Ik wilde het spel niet bederven, want het ging er tenslotte om dat het spel van een nagebootste oorlogssituatie als het ware over de werkelijkheid van de buitengewoon saaie vrede heengelegd werd. En omdat we wisten dat van ons verlangd werd ook onvoorwaardelijk in die nieuwe werkelijkheid te gaan geloven, kozen we maar eieren voor ons geld, dat leek ons wel zo wijs. Over eieren overigens meer zo meteen.

Onze vijand was niets meer en niets minder dan de Groene Unie. Jawel, een mogendheid die, zoals iedereen weet, een buitengewoon moeilijk te bestrijden krijgsmacht bezit. Dat laatste schuilt hem vooral in het feit dat die krijgsmacht volstrekt non-existent is en louter voortspruit uit de hersenspinsels van onprettig gestoorde kaderleden (suczeven!).

Net als alle anderen deed ik mijn stinkende best (lees dit letterlijk, reken maar dat je niet geheel okselfris meer bent na drie afmattende dagen waarin je de parka ononderbroken hooggesloten om je lijf gedragen hebt) en volgde alle verstrekte opdrachten zonder morren op. Maar onze voorbeeldige instelling kon niet verhinderen dat er enig schipbreuk geleden werd.

Zo had ik als klasseoudste een bijzonder zware worsteling met de inspecties - ik leek goddomme Jakob wel die het gevecht met de engel aanging en streed als een tijger maar tenslotte ook, net als ik, ten onder moest gaan.

Daarnaast hadden sommigen van ons frustrerend veel moeite met het graven van schuttersputten. Boosaardig spontaan stortten ze als een bouwval ineen, juist op het moment dat er van de gedane monnikenarbeid genoten meende te kunnen worden. Die tegenvaller werd echter ruimschoots gecompenseerd toen we na het zandscheppen bij terugkomst zagen dat een rijdend snackloket zich meester had gemaakt van het bivakterrein. De gammele automobiel, die wij overigens eerst voor een fata morgana hielden, verspreidde de aangename baklucht van in vette olie spetterende kroketten en frikadellen en bediende daarmee de op knakken staande soldaten, op precies het juiste moment, met een niet mis te verstane mentale opkikker.

[p. 18]

Na de slopende, afmattende werkdagen werden wij, hondsvermoeide manschappen, helaas niet beloond met een comfortabele of toereikende nachtrust. Het slapen in het bivak draaide uit op een beproeving van enige omvang. 's Nachts, wanneer het verlossende woord gegeven was dat wij ons ter ruste mochten begeven, wrongen we ons op een of andere manier naar binnen in een zeiknatte puptent, rommelden daar wat met onze spullen en probeerden vervolgens wat slaap mee te grissen. Met de draagtas van je veldmasker om je middel en de uzi naast je in de slaapzak was dat geen lichte opgave. Godallemachtig, wat werd onze liefde voor het leger tijdens die kille nachten op de proef gesteld. Maar ja, en hier spreek ik echt namens iedereen, wanneer we op zulke momenten dachten aan onze missie, niets minder dan het het hoge doel van de verdediging van volk en vaderland, kwamen alle ongemakjes en frustratietjes ons ineens zo onbeduidend en klein voor, dat het niet in ons hoofd opkwam om ons te beklagen over de minder comfortabele levensomstandigheden. De persoonlijke probleempjes werden bij het besef van het Hoge Doel, de bescherming van Bea's grondgebied, waarmee wij ons persoonlijk belast hadden, ineens ver naar de achtergrond gedrongen en in een zware slagschaduw gesteld die resoluut elke vorm van kleinzerigheid uitbande. En wat dan nog, we waren toch zeker geen chocoladewijven, nou dan.

We besloten het bivak in stijl met de blaartrekkende opdracht een lange mars te lopen en aansluitend een verkenningspatrouille naar ons bivak te maken. Bij elkaar was de tocht niet langer dan 12 kilometer, maar voor ons gevoel kwam de afstand meer in de buurt van een heuse marathon. Gelukkig werden de verkenners zo nu en dan via de radio gecorrigeerd met hulpvaardige mededelingen als ‘ongeveer 180 graden de andere kant op. En wel nu! Eikels!’ Uiteraard werd onze pis niet lauw van dit soort opmerkingen, om het maar eens uit te drukken in het ernstig gemankeerde A.B.N. dat de kaderleden de godganse dag bezigen (overigens, naar aanleiding hiervan: Hoe vaak per week zou een gemiddelde sergeant van zichzelf over zijn nek gaan? 5×? 50×? 500×? Over het antwoord tast ik in het duister, maar het zijn wel van die dingen die ik me af en toe ernstig afvraag). Maar toegegeven, zonder deze aanwijzingen zouden we een uitdaging hebben, misschien zelfs wel een probleem dat enige naam mocht hebben. Maar ach, lekker belangrijk allemaal, dacht ik. Ik hield de zondige opwelling echter, met moeite, binnensmonds.

Tijdens de laatste kilometers van de verkenning was de moeilijkheid niet zozeer om bij vijandelijke dreiging door de hoeven te gaan als wel om, bij het teken verder te gaan, weer op de hoeven te komen. Steenstuk als iedereen was, heb ik mensen buitengewoon vreemde capriolen zien uithalen om, na het in de dekking liggen of knielen, de rechtstandige houding weer aan te nemen.

Na een korte schermutseling met de vijand - twee grinnikende sergeants die rotjes afstaken - die wij in ons voordeel beslisten met het leegschieten van onze geweren, waren we bijna thuis. Dat dachten we, ware het niet dat we argeloos het bivak van een compleet ander peloton binnenstapten! Als een verzameling manke, oude mannen bereikten we 10 minuten later, eindelijk, ons eigen bivak, waar we door de mutanten op soep getrakteerd werden. Slapen deden we vervolgens in een razendsnel ingericht schuilbivak rondom.

[p. 19]

Tijdens die nacht, op die plaats in de hei, ging de stilte nog lang op in het aandoenlijke klapperen van soldatengebitten. Ik was er zelf bij, dus ik kan het weten.

Afgemat, uitgeput en, sommigen, flink doorgedraaid, bereikten we de finish. Het schrijnende gebrek aan slaap, de kou, het vocht dat overal in gekropen was en de blaren, als eieren zo groot onder onze poten, eisten hun tol. Het bivak had bijzonder veel van ons incasseringsvermogen gevergd, maar overleefd hadden we het allemaal.

Godverdomme, wat was ik voldaan toen we de volgende ochtend terugreden naar de kazerne en ik in de hoek van de viertonner een sjekkie rookte. Wat een barre ellende had ik achter de rug. Alles in mijn lichaam deed pijn, maar intens gelukkig was ik wel, dat mag ik u alvast verklappen. Verder zeg ik niets.

Sld. Ensering