Passionate. Jaargang 2

[p. 33]

Dolende dwaalsporen

Sergei valt achterover de gang in. Hij had met z'n rug tegen de liftdeuren geleund. Niet verstandig. Met een knal stuitert zijn hoofd op de betonnen ondergrond. De huizen op de galerij draaien om zijn hoofd. Zwarte vlekken verschijnen voor zijn ogen. Zijn hand probeert een deurkruk te bereiken. Hij hoort iemand met kleine passen naderen. Een meisje van een jaar of vijf drentelt op hem toe. Sergei kijkt omhoog. Ze heeft lange blonde vlechten, staat met haar rug naar hem toe, hangend over de balustrade. Zachtjes zingt ze een liedje. Hij herkent de melodie. Ziet de zandbak waarin hij speelde, vroeger, een eeuwigheid geleden. Hij probeert overeind te komen maar een vlammende steek in zijn nek doet hem ineenkrimpen. Het meisje draait zich langzaam naar hem toe. Haar gestalte groeit, haar armen slingeren langs haar lichaam. De vlechten vallen van haar hoofd, de kale schedel vertoont afgrijselijke korsten van nog etterende wonden. Haar ogen vangen hem. Dode ogen. Een verschrikkelijke leegte maakt zich van hem meester. Sergei! Sergei!! Ze krijst, pakt zijn hoofd in haar handen. Haar nagels rijten zijn huid open. Haar tandenloze bek verspreidt een gore rioollucht. Gorgelend kotst ze de woorden over hem heen.

‘Sergei! Ga weg! Ga weg! Ik wil niet meer, nooit meer, hoor je! hoor je me!! Sergei!! Ga weg! Verdwijn!’ Hij kijkt haar aan. Dit is geen vrouw. Dit is geen mens. Dit is een gedrocht. Een monster. Maar die ogen. Die ogen, een glans van herkenning.

‘Maar...jij bent...’

‘NEE!! ik ben niets, ik ben nooit iemand geweest. Ik zal nooit iemand zijn, ik wil niemand zijn. Kijk naar me Sergei! Wat zie je? Zeg me wat je ziet! Zeg het me! Zeg het me!’

Sergei slaat zijn ogen op. Zweet parelt over zijn voorhoofd. Een man buigt zich over hem heen.

‘Hij is er weer, geloof ik.’ Vaag hoort hij een sirene. De man ziet er betrouwbaar uit. Zijn ogen tenminste. De rest van zijn gezicht is verborgen achter een kapje. Zeker aan de shoarma gezeten. ‘Hallo?’ Hij voelt zijn tanden niet meer. Het is alsof zijn hele kop verdoofd is. Alsof hij naast z'n lichaam ligt, niet in staat iets te voelen. Het suist in zijn hoofd. ‘Ga weg! Ga weg! Zeg het me! Zeg het me!’ Hij glijdt weg, vliegt, valt in een diepte, vindt zichzelf terug, deinend op een wolk van suikerspinnen. Verdomd! Suikerspinnen! Da's lang geleden. Vroeger, ja vroeger. Met z'n allen naar de kermis. Centen peuren uit alle hoeken en gaten van het huis. De

[p. 34]

draaimolen staat er wel maar is niet interessant. De botsauto's, daar gaat het om. Dáár, kijk, daar zijn ze. Sergei kijkt naar de kleine karretjes, die glijdend over de baan zinloze cirkels beschrijven. Eén voor één vervagen ze. Tot er nog een enkele over blijft. Het meisje. Trots kijkt ze hem aan. Wenkt hem. Hij kan niet. Wil niet. Geen zinloze cirkels. Nog niet. Draait zich weer om. Sergei kijkt in het gezicht van Stan; hij heeft een zorgelijke blik in de ogen. ‘Sergei! Sergei! kom jongen, nog even. Nog even volhouden.’

De ambulance draait het terrein op. De deuren zwaaien open. Twee mannen trekken hem met bed en al de auto uit. Rennend duwen ze het bed naar binnen.

‘Ik weet niet hoe het kwam, we liepen over de Binnenweg. Ik kwam de hoek om en plotseling lag hij eronder. Ik weet het niet.’

De steriele lucht slaat hem op de keel. Hij wil hoesten. Het gaat niet. Hij kan niet. Stikt. Ik moet weg, weg hier. Ik moet nog zoveel doen. Lijstje maken. Dat is het beste, altijd. Eerst orde op zaken stellen. Boodschappen doen. Zorg dat je iets in huis hebt. Pas dan kan je verder. Waarom liep je onder die auto? Waarom?

De schreeuw, weerzinwekkende schreeuw. ‘Nee,. Sergei, nee nog niet, niet nu, het is nog te vroeg, veel te vroeg!’ Het verkrampte gezicht van Stan vervaagt langzaam. Sergei voelt zich wegdrijven. De mensen worden stipjes. Ze zwaaien. Hij zwaait terug. Glimlacht. Is dit geluk?

Marius