Parmentier. Jaargang 19

[p. 77]

Juliana Spahr
Deze band van iedereen met longen
Vertaald door Bart De Block

30 november, 2002

Geliefden, 's morgens worden we in het donker wakker en zien we hoopvol hoe het licht wordt.

Elke morgen wachten we luisterend in ons bed op de papegaaien en hun gebabbel.

Geliefden, de bomen strekken hun takken uit over ons dak, over ons bed, dus wees u ervan bewust dat wanneer ik spreek over de papegaaien, dat ik dan spreek over liefde en hun groene kleuren, liefde en hun kreten, liefde en de onrust die ze brengen in de kalmte van de ochtend, de onrust van wakker worden.

Wanneer ik spreek van de papegaaien spreek ik van alles waar we bij wakker worden deze morgen, de Dow die wankelt maar toch eindigt in een positieve stemming gisteren, Missiecontrole, het stilstaande railwagentje in de ruimte, George Harrissons' buitenmaatse testament, Hare Krishna's, de stad Man, de stad Danane en het Front voor Recht en Vrede en het Ivoriaanse Volksfront voor het Grote Westen, dakloosheid en mislukte staatsgrepen, weinig sporen bij de bomaanslag in Kenia.

Vandaag spreek ik nog steeds van de veertien doden in Kenia begin deze week, sommigen uit vrije wil en sommigen door andermans' wil, terwijl ik spreek van de papegaaien.

En terwijl ik spreek van de papegaaien spreek ik van het weer hier vandaag, de lichte bries en de deken dat ik over mij heen trek deze morgen in de subtropen en verder spreek ik ook over Oost-Afrika, zij die voor ondervraging worden vastgehouden, poreuze grenzen, de gemakkelijke beschikbaarheid van valse paspoorten.

Ik spreek van lange kustlijnen en het lichaam van Alexandre Dumas bedekt met blauw doek met de woorden ‘één voor allen, allen voor één’.

Ik spreek van de kleinkinderen van zwarte Haïtiaanse slaven en wat Frans zijn betekent.

[p. 78]

Ik spreek van wereldwijde jihad, radicale geestelijken, gigantische planeten, Jupiter, sterrengas en sterrenstof, zwaartekrachtstoename, dynamica van vluchtige stoffen, protoplanetaire evolutie, de niet te stoppen globale verspreiding van AIDS.

Wanneer ik spreek van de papegaaien spreek ik van het koppel tamme parkieten vrijgelaten ergens in 1986 of 1987 die nu met minstens dertig zijn.

Ik spreek van hoe ze hun dag beginnen bij zonsopgang en op boomtophoogte zuidwaarts vliegen om te rusten in de bomen vlakbij ons bed, geliefden, waar ze ongeveer een uur blijven zitten om te eten, veren glad te strijken en sociaal gedrag te vertonen voor ze verder trekken om fruit te zoeken en zaden van wilde pruimelaar, kerstbessen, papaja, aardbeiguave en andere struiken en bomen die, zoals zij, zoals wij, hier van elders gebracht werden.

Ik spreek van onze komende ochtend, alledaags met alle nieuws, met zijn uur van eten, veren gladstrijken en ingehouden sociaal gedrag, voordat we ons wenden tot onze aparte computers en hun wijde connecties en de waarschijnlijk uurlijkse temperatuurschommelingen tussen 26 en 27 graden die de hele dag zullen voorkomen met windstoten van 19,3 km/u aan het begin van de dag en van 12,8 km/u aan het einde van de dag.

Wanneer ik spreek van het groen van de papegaaien spreek ik van jou's en mij's, geliefden, en onze nesten op de bodem van de krater die ooit Léa'hi heette, nu Diamantkop en ik spreek van hen die proberen ons te laten denken dat ze samen met ons nestelen, Mariah Carey, Jermaine Dupri, Jimmy Jam en Terry Lewis, Jay-Z, Cam'ron, Justin Timberlake, Nick Carter, Rod Stewart en Shania Twain.

En ik spreek van het gefladder van papegaaienvleugels als ze over de boom die over ons bed reikt vliegen en het hulpeloze gefladder van onze vleugels in onze gedachten, onze vleugels die fladderen terwijl we op onze rug in bed liggen 's nachts, niet in staat ons om of weg te draaien hiervan, van de driepotige stoel met een politiek deel, een militair deel en een ontwikkelingsdeel, die 's nachts in ons bed is binnengedrongen en ons slapeloos neergedrukt houdt, zoals de papegaaien zijn binnengedrongen in deze habitat ver weg van hun origine omdat iemand hen vrijliet, iemand liet hen vrij, en ze vliegen van de ene plaats naar de andere, met veel kabaal, om ons te herinneren aan onze ochtend en we verwelkomen dit zelfs, vast op onze rug in bed liggend, met fladderende vleugels, we verwelkomen elke afleiding van de delen van de driepotige stoel.

[p. 79]

1 december, 2002

Geliefden, jullie's huiden is een grens die jullie's afzondert van de rest van jullie's.

Wanneer ik spreek van huid, spreek ik van het grootste orgaan.

Ik spreek van de scheidingen die deze wereld afbakenen en de scheidingen die ons afbakenen, geliefden, zelfs als we ervan houden onze huiden tegen elkaar te drukken 's nachts.

Wanneer ik spreek van huid spreek ik van kaarsen aansteken om te herinneren aan AIDS en van de geschiedenis van aanvallen in Kenia.

Ik spreek van toxische dampen vrijgekomen uit de plastieken vloer in een brandende discotheek in Caracas.

Ik spreek van de zevenenveertig doden in Caracas.

En ik spreek van de vier doden in Palestina.

En van de drie doden in Israël.

Ik spreek van de doden op andere plaatsen in de wereld over wie niet gerapporteerd wordt.

Ik spreek van grenzen en verbindingen, locale en globale factoren, vlindervleugels en orkanen.

Ik spreek van een van zijn koers afgeweken Ethiopisch lijnvliegtuig, Amerikaanse aanvallen op Irakese luchtafweerposten en waarschuwingen om Jemen niet te bezoeken.

Hier, waar onze afzonderlijke huiden gepolijst zijn met zoet geurende zeep en het warme, schone water van onze douche, zitten we in onze kamer 's ochtends en de geluiden van vogels zijn buiten ons raam en de zon schijnt.

Wanneer ik spreek van jullie's huiden, spreek ik van krantenkoppen in het buitenland en andere krantenkoppen hier.

[p. 80]

Ik spreek van hoe het plots lijkt alsof de wereld een soort spel is, een spel waarbij troepen massaal op een platte wereldkaart worden gezet en waarvan men, als men lang genoeg naar het speelbord kijkt, de patronen kan zien zelfs al is men niet in staat ze te voorkomen.

Ik spreek van de herinnering aan de vier drijvende ijsbergen voor de kust van Argentinië en de dertigduizend dode zalmen in de Klamath-rivier dit jaar.

Ik spreek van hoe ik onze nadruk op scheidingen niet kan begrijpen en hoe deze scheidingen niets en alles te maken hebben met de momenten waarop we ons verbonden en gescheiden voelen van elkaar.

Ik spreek van de intieme relatie tussen zalmen en mensen, tussen mensen en ijsbergen, tussen ijsbergen en zalmen, en hoe dit pas het begin is van de circulaire lijst.

Ik spreek van de momenten dat we niet begrijpen waarom we moeten gescheiden blijven of verbonden alleen op de meest banale manieren.

Ik spreek van waarom onze huid ons grootste orgaan is en hoe hij ons insluit.

Ik spreek van het behoud van een uitgebalanceerde inwendige omgeving, schokdempers, temperatuurregelaars, isolatoren, voelers, gladmakers, beschermingen en grepen, en lichaamsgeur.

Ik spreek van de Pew^* studie over anti-Amerikanisme en de drie C's van de IRA - Columbia, Castlereagh en Stormont Castle - en ik spreek van de onbevestigde doden in Irak na het bombardement van een raffinaderij in Basrah.

Wanneer ik spreek van huid spreek ik van een kalme dag voor de troepen die elk van ons aanzet om tegen elkaar aan te kruipen.

Wanneer ik spreek van huid spreek ik van de menigten die allemaal samen komen om elkaar met verschillende bedoelingen te ontmoeten.

Wanneer ik spreek van huid spreek ik van al de beweging in de wereld op dit moment en al de nieuwe grenzen van dit moment die gemaakt worden

* Kort voor Pew Research Center, een onafhankelijk Amerikaans studiebureau.

[p. 81]

door al de beweging in de wereld op dit moment en dan gebroken door al de beweging in de wereld op dit moment.

Maar wanneer ik spreek van huid, spreek ik niet van de arbitraire kleurconnotaties die al dit tegen elkaar aankruipen voor ons nog moeilijker hebben gemaakt.

Geliefden, jullie huiden hebben alle kleuren, zijn zacht en gerimpeld, sproeterig en roodachtig, vol imperfecties en zacht.

Onze wereld is klein, ingesloten in 1,4 tot 2 vierkante meter oppervlakte.

Toch is het de hele wereld die ieder van ons heeft en dus keren we er allemaal naar terug, naar het zacht maken ervan en het exfoliëren ervan en naar de hydratatie die we erop aanbrengen.

[p. 82]

13 januari, 2003

Geliefden, ik ben dagenlang niet in staat geweest om te schrijven.

Ik heb gewoon gekeken.

Dagen geleden heeft Noord-Korea zijn reactors voor nucleaire wapens geopend.

Dagen geleden werden troepen in verschillende posities gebracht. Verzameld aan verschillende grenzen.

Ik reisde rond de Oostkust van het Amerikaanse continent terwijl ik hoopte dat het nooit zou beginnen maar tegelijk zag dat het begon.

We spraken er niet over.

We spraken aan de telefoon vanuit verschillende plaatsen en we spraken met zachte stem en spraken van eenzaamheid en alleen zijn en slaapproblemen en de kou van onze bedden 's nachts en daarna namen we verder onze dagen door en noemden in detail alle dagdagelijkse problemen - zoekgeraakte nietmachines, te snel rijdende auto's, eindeloze sneeuw, moeilijkheden om verse groenten te vinden in de buurt - zonder dat we erover spraken.

We spraken niet over de ontplooiing op 24 december van vijfentwintigduizend soldaten, matrozen, piloten en mariniers in de Golfregio.

We spreken niet over het laden van M1 Abrams tanks, Apache artilleriehelikopters en ander materieel op twee roll-on roll-off schepen, de Mendonca en de Gilliland, in Savannah, Georgia.

We spreken niet over de Seay geladen met Patriot antiraketgeschut en met voertuigen op wielen in Fort Bliss, Texas.

We spreken niet over de Constellation in de Perzische Golf en de Harry S. Truman in de Middellandse Zee met elk veertig gevechtsvliegtuigen aan boord, waaronder F/A-18 Hornets en F-14 Tomcats en ongeveer veertig andere vliegtuigen.

We spreken niet over het ziekenhuisschip Comfort dat vertrokken is van Baltimore naar Diego Garcia en wacht op orders.

[p. 83]

En vandaag ben ik terug bij jullie's, geliefden, en nog steeds spreken we niet over de uitzending gisteren van tweeënzestigduizend soldaten, matrozen, piloten en mariniers naar de Golfregio inclusief zeventienduizend vijfhonderd mariniers en piloten, mecaniciens en bijkomende oorlogsvliegtuigen, gevechtsingenieurs, logistieke steun en laadpersoneel.

Wat we enkele weken geleden als een gerucht vernamen is een opsomming geworden in het dagelijks nieuws.

Een eindeloos voltanken en wegglijden uit de haven 's nachts.

We spreken er niet over maar in plaats daarvan drukken we ons tegen elkaar aan, genietend van het plezier weer samen te zijn.

[p. 84]

16 maart, 2003

De laatste paar dagen zag ik spreeuwen materiaal verzamelen voor hun nesten.

Gisteren zag ik er één een grote kluit gedroogd gras optillen en wegdragen.

En daarna zag ik een andere worstelen met een groot stuk servet aan de kant van de weg.

Wat een optimisme, geliefden, wat een optimisme.

Gisteren gingen we naar het strand niet uit optimisme maar als ontkenning en we spraken over de vogels rondom ons en hun onophoudelijk zingen van kleine liedjes, sommige hiervan lelijk in onze oren en sommige mooi.

We praatten gewoon omdat we konden.

Omdat we deze tijd samen konden doorbrengen in de zon en omdat we wisten dat dat iets was wat ertoe deed, maar terwijl we spraken over vogelzang spraken we ook over Bush' topontmoeting zondag met de leiders van Brittannië, Spanje en Portugal in de Azoren, en de voorspelling dat er minder dan 1 procent kans was om oorlog te vermijden.

Wanneer we spraken van vogels en hun priëlen en hun nestgewoonten spraken we ook van de Israëlische legerbulldozer die Rachel Corrie overreed, de mysterieuze griep die opdook in Hong Kong en tegen de ochtend in andere delen van Azië verspreid was, de terugkeer van Elizabeth Smart en de dood van Zoran Djindjic.

We leunden achterover terwijl we spraken, we leunden achterover en het zand dat onze armen en benen bedekte staat bekend voor een zachtheid kenmerkend voor de eilanden en de golven waren een zachte één tot drie voet hoog en een zachte bries waaide door de ijzerhoutbomen en we waren omgeven door grachten, stromen en stukken moerasland, die als woonplaats dienen voor bedreigde watervogelsoorten.

Er zijn andere soorten schoonheid op de aardbol, maar deze soort schoonheid wordt volledig gerealiseerd hier.

Deze soort schoonheid kan onmogelijk mooier, gedetailleerder, rijker of perfecter worden.

[p. 85]

Maar het strand waarop we achteroverleunden wordt bezet door het Amerikaanse leger, dus elk woord dat we spraken was gevormd door andere woorden, elk moment van schoonheid bezet.

We zagen de vliegtuigen van de nabij gelegen luchtmachtbasis overvliegen terwijl we spraken van vogels en hun priëlen en hun nestgewoonten en we spraken tegelijk ook over rolling start en shock and awe en tweehonderdvijfentwintigduizend Amerikaanse strijdkrachten en nog eens negentigduizend onderweg en vijfentwintigduizend Britse strijdkrachten en duizend gevechtsen ondersteunende vliegtuigen van de luchtmacht, de zeemacht en het marinierscorps in de regio.

En omdat de vliegtuigen overvlogen toen we spraken van de kreten van vogels was elk van onze woorden een pijnlijk gekrijs dat ook betekende AH-64 Apache aanvalshelikopter, UH-60 Black Hawk troepenhelikopter, M2A3 Bradley gevechtsvoertuig, M1 A1 Abrams oorlogstank, F/A-16 Hornet gevechts- en bombardementsvliegtuig, AV-8B Harrier gevechtsjet, AH-1W Super Cobra aanvalshelikopter en dat binnenkort ook andere dingen zou betekenen, de namen van dingen die nog op komst waren, de B-2 stealth bommenwerpers van Whiteman Air Force Basis, de B-52 bombardementsvliegtuigen die nu in Brittannië zijn.

Uit: Juliana Spahr, This Connection of Everyone with Lungs. University of California Press, Berkeley, Los Angeles, Londen, 2005