Parmentier. Jaargang 13

[p. 54]

Eva Cox

Eden

Ik ben een meisje
met een buik zacht als boter
en heupen als beurse suikermeloenen.

's Ochtends rol ik door het natte gras
tot elk plekje van mijn lichaam glinstert.

Ik dep me droog met pauwenveren.

Soms laat ik de rivier mijn haren wassen.
Ik kniel neer, buig voorover
en bestudeer oeverzand en plantenwortels
terwijl het water takjes en zaden uit mijn krullen spoelt.

Ik laat een tornado mijn haren drogen.

Ik draag mijn huid
als een met de hand genaaid zijden korset.
Ik draag mijn oorlelletjes
als melkglazen oorbelletjes.
Zolen van eelt zitten met de purperen
linten van mijn aders aan mijn voeten geknoopt

Ik eet: kleuren.
Ze spatten kapot tussen mijn tanden
en rollen over mijn kin en keel.

Ik staar naar de zwellende wolken
tot de koperen dolk ze openrijt.
Kleurloos bloed regent in mijn open mond.

's Avonds lik ik het zout van me af.
Mijn tong flitst kristallen
van tussen mijn vingers en tenen.

maar iedere nacht
wanneer de insecten komen
lig ik halfwakker en droom
van een tong
die de zilte driehoek
tussen mijn schouderbladen
schoon
likt

De hier afgedrukte gedichten zijn een voorpublicatie van de bundel Pritt.stift.lippe van Eva Cox, die in september 2004 verschijnt bij uitgeverij Holland in de reeks De Windroos.

[p. 55]

 

Hoe haar omhult

 

dat gladgespannen vel

 

zijn lijf plots plompe

 

dodde naast haar huid

 

een vinger langs haar graat

 

en traag de aders

 

vertakte nerfjes

 

lelielijf

 

kijk

 

hoe in zijn ene hand

 

een hel van glas

 

getepelde kelk en

 

in de andere

 

de zware ijlte

 

van haar hoofd

 

 

 

onder het melkvel van haar ogen

 

het openwolken van

 

haar blik

 

 

 

ademend als maanziek water

 

het strakke zeildoek van

 

haar buik

 

 

 

dan de handen van de nacht

 

wiegen het laken

 

en hijsen het langzaam

 

van het bed

 

en in deze korf

 

deze mand die hen draagt

 

als een hand

 

als wit zand

 

waait zij als tuimelkruid

 

op hem

 

toe

[p. 56]

Indringster 2

Zij groeit dat het kraakt, staat met haar rug
tegen de lamp gedrukt, de neus tussen zijn
platen. Zijn kamer een krimpende doos.
Knie tegen kuitvlees stamelt hij achteruit
zijn stoel in. Voelt dra haar adem in zijn
kraag, twee handen daar maar. Hij
schuchtert wat haar naast een oor, blikt
schuin omlaag. Door wimperwaas haar
heupen zachte cadans. Rood benagelde
hand op zijn dij spreidt zij hem wijd. Kijk
mij. Tolt zij haar rug, slangendans der
wervels. Danst zij bleek vlammend over
muren, ruist zij haar schaduw naar zijn
mond. Flitslicht! vol tong.

[p. 57]

 

Het schuiven van zijn adem aan mijn nek, ritselende wind ijl

 

lover. Levend en vol bloed is hij. En zwaar, vol slaap, ik hoor

 

hem dromen. Nu ik mijn jukbeen op zijn lichaam leg voel ik

 

het leven, beukend

 

de bloedklont die naar buiten wil. Dat enkel die hem spiest aan

 

mij! Wij overbrugden tijd en plaats, ontkrachtten de bezwaren

 

maar:

 

vlees blijkt breekbaar, bros oud glas. Bloed tekent barsten in

 

zijn lijf. Sijpelen is spieden. Onstuitbaar zoeken naar een snee een wond,

 

een mond om uit te kruipen. Uit een riolend labyrint wolkt dit

 

visioen: bloed klimt zich woest windstilte in.

[p. 58]

Het meisje strijkt

Het meisje strijkt.
Duwt met scharlaken handen
de kreuken uit zijn lijf.
Maakt hem steeds strakker.
Hij hijgt.
Het meisje kan niet stoppen.
Wrijft en wrijft.
Dwingt heng steeds platter.
Hij dijt uit over de peluw,
smelt in plooien over de rand.
Grijpt naar haar hand.
Het meisje duwt en strijkt en wrijft
tot hij voorgoed in de matras verdwijnt.