Parmentier. Jaargang 3

[p. 54]

Frans Budé

Wesp

Gif houd ik niet tegen
noch een wespedier achter
in de porie van mijn mond
Te plotseling draait zij er
een angel in. Zij dolt nog even
brult me tegen, zwelt mij in

Onder het klokken van water
sluit ik mijn ogen. Niets anders

dan dit venijnige dat mij doorboort
opeist en verzamelt, duldzaam
in mij verloren gaat

in talloos snelle keren
zichzelf daar voltooit

Wijnstok

Zeg mij niets over de schoonheid
van de bloedende wijnstok -
hij legt zich na het snoeien neer
blaast zich uit in takken, zichzelf
grijpend, splijtend, stortend

naar de aarde. Wat druipt, loopt af
bloedt in het zwart onder alle struiken
over mes en gaffel heen. Hij reikt
naar de uitgespreide aarde, volgt

de spiraal van licht, strevend naar een
afstand - alsof hij daar zich zelf ziet