De historie van Partinoples, grave van Bleys

Hoe de Grave te Bleys quam, ende hoe hy uyt onghenoechten² in een wildernisse ginck.
Capittel XVIII.

De Grave is soo langhe met droever herten ghereyst dat hy int Casteel van Bleys ghekomen is als een ellendich mensch; daer hy van sijn Moeder ende van allen den gheenen die daer waren seer wel ontfanghen was maer met kleynder blijschap, midts den grooten rouwe die sy aen hem saghen, want terstont als hem sijn Moeder sach, liep sy hem aenden hals om hem te kussen, maer de Grave stiet haer fellijcken met sijn vuyst op haren boesem, met grammen moede seggende: En spreeckt my niet aen, en helst of en kust my niet, want ghy hebt my een verrader gemaeckt met der hulpen van mijnen Oom den Koninck, ende eenen Bisschop dien ick eenen gloeyenden helm op sijn hooft soude doen stellen, konne ick hem gekrijgen. De Moeder haers Soons woorden hoorende, wert seer bitterlijck schreyende, tot hem segghende dat sy des geen schult en had. En siet my niet meer aen, sprack hy, want ghy al te samen verraders zijt. Van dese woorden was des Graven Moeder seer verslagen. Als de Grave met groote onghenoechten eenen langhen tijt te Bleys gheweest had, sonder eenigherhande nootdruft³ te nemen dan een weynich waters ende broot so wert hy seer kranck⁴, ende dacht in hem selven dat hy dwaselijck dede daer soo langhe te blijven want 't was hem pijnlijck dat hy so lange levende bleef,

2 verdriet, ellende.

3 voedsel.

4 zwak.

[p. 34]

ende 'twaer mogelijc dat sijn lief de Keyserinne gehoulijckt ware: mits den welcken hy liever hadde te sterven om sijn melancolie¹ te korten, dan in ongenoechten te leven, daerom peynsde hy dattet beter ware van daer ghescheyden ende in een ander lant gegaen, opdat hy van armoeden sterven mochte. Ende is met desen al heymelijcken uyt der Slote ghereden inde wildernissen van Ardennen, daer hy met veel pijnen in groote mistroosticheyt ende desperatie leefde.

1 zwaarmoedigheid, verdriet.