De historie van Partinoples, grave van Bleys

[p. 5]

Hoe de Grave Partinoples doolde, ende rijdende door de wildernissen aenden oever vander Zee een schoon schip vant, daer hy in ginck.
Capittel III.

Aldus reet de Grave den gheheelen nacht door de wildernisse doolende, dien de wilde beesten verbeten souden hebben, maer de Keyserinne hadse soo besworen¹, dat sy hem niet schaden mochten. Ten lesten reedt de Grave Partinoples op een Rotzse om te sien oft hy eenich volk, huysen oft vyer vernemen mochte, maer hy en hoorde niet dan een groot gheruchte van water, mits den welcken hem wel dochte datter een Reviere ontrent was, daerom reet hy van der Rotzsen nae 't geruchte vanden water soo langhe dat hy aenden oever vander Zee quam, daer hy een seer groot schoon Schip sach liggen, maer hy en hoorde noch en sach niemandt daer binnen, ende riep met luyder stemmen tot die vanden Schepe²: maer niemandt en antwoorde hem, want dat

1 betoverd.

2 het scheepsvolk, de bemanning.

[p. 6]

was 't Schip dat de Keyserinne met haerder tooverijen besworen hadde ghelaten, ende sy sach hem seer wel. De Grave siende dat hem niemandt en antwoorde, en wist wat peysen vanden volcke des Schips, in hem selven denckende dat de lieden vanden schepe inder wildernissen gegaen waren, want op 't Schip lach een plancke tot aent lant. Doen leyde hy sijn peert over de plancke int Schip, daer hy 't metten toom aen eenen stijl bant [Aiij], ende ginck alle 't schip deur, maer hy en sach daer niemant binnen vant welcke hy seer verwondert was. Doen track hy de plancke int schip, om dat hem de wilde beesten niet verbijten en souden, ende ginck op een banck sitten slapen. Terstont als hij in slaepe was, gheboodt de Keyserinne de schippers 't seyl heymelijcken op te trecken ende soo soetelijck alst mogelijck ware te varen recht na 't kasteel, ende sy soude door reysen om alle dinck gereet maken tegen des Graven komste. De Keyserinne wech sijnde, haelden de schippers 't seyl op ende voeren al den nacht soetelijcken dattet de Grave gheensins ghewaer en werdt voor des anderen daeghs, dat hem de Sonne soo sterck int aensicht schijnende was dat hy seer verschrickende uyt den slaepe ontspronck, hem segenende¹, droevigh synde, om dat hy niet en sach dan water ende wolcken, ende en wist niet wie 't seyl opgetogen hadde, noch wie 't schip regierde want hy niemandt en sach dan sijn Peert dat van grooten hongher de plancken knaechde, mits den welcken hy bestondt te schreyen, segghende: O almachtich Godt weest mijn behoeder, want ick niet en weet hoe ick betoovert ben, of dat my Alven² oft eenige andere geesten verleyden. Aldus voer hy dry nachten ende dagen, dat hy noch sijn Peert en aten noch en droncken. Ende al so varende, sloech hy syn ooghen ten Hemel, seggende: Och waer ick op 't lant, ick mocht eenigen wech soecken te gane tot mynen Oom den Koninck van

1 het teken des kruises slaande.

2 elfen, boze geesten.

[p. 7]

Vranckrijck, maer lacen¹ neen ick, want ick niet dan water ende wolcken en sie. Des derden daeghs, wert hy een seer schoon blinckende kasteel siende, des hy van blijschappen op sijn knyen viel, onsen lieven Heere biddende, dat hy hem daer aen brenghen wilde, want in dry daghen en hadde hy geenderhande dinck gesien, dat hem eenich confoort² was, dan de tapijten ende ander kostelijcke cieraten ende Juweelen van gout ende silver die int schip waren. Ende ontrent tertie tijt³ is 't schip komen aen 't kasteel geheeten 't Gulden hooft, daer 't gangbert oft de plancke terstont op 't lant ginc. Als hy met 't peert op 't lant was, sat hy op 't peert om te rijden, want hy niet ghegaen en konde van flaute, mits dat hy in dry daghen niet gegeten en hadde. Ende 't peert bestont vastelijck al gaende te weyden, des de Grave niet voorts en konde gherijden, hoe seer dat hy met sporen sloegh⁴, mits den welcken hy wederom vanden peerde sat, ende afgheseten synde, sach hy aen alle hoecken maer hij en sach man noch wijf, peert noch Ezel, offe noch gheenderhande vee: hy en hoorde hane kraeyen, hont bassen, noch geenderhande klocken luyen. Ende verwondert synde van so schoonen Stadt te siene, seghende hy hem: ende syn oogen opslaende ten Hemel, seyde hy: Almachtighe Godt staet my by, ben ic ontslapen, oft droome ick, dat ick dit lantschap dus alleene sie sonder eenigerhande creature⁵? want alsmen slaept dan droomtmen dusdanige dingen: Maer ick geloof dat ick niet en slape want ic hebbe myn peert neven my. Ende siende ter Stadt waert, sach hy een schoon paleys met een hooge schouwe⁶, uyt de welck rooc quam, ende seyde: Daert rooct is gemeynlijc vier, ende daer moet immer eenich mensche by sijn diet ghemaeckt heeft, oft mijn sinnen bedrieghen my.

1 helaas.

2 troost.

3 omstreeks 9 uur v.m.

4 de sporen gaf.

5 schepsel, levend wezen.

6 schoorsteen.