Pan. Oostvlaams Bulletin voor Letteren en Kunst. Jaargang 20

[p. 22]

Na ‘Het Huis ten einde’

Van de traan

De duizendschone is verpoot
maar de zon gaat niet onder.
We wachten op de nacht
onder een romaans gewelf.

In mijn hals verkoelt de zefier
uit de gebleekte hemel.
Het huis ontstaat opnieuw
uit een kruising van
kosmische stralen boven mijn dood.
Als een traan op
de viersprong van
vergeten wegen.

Het najaar is in één ogenblik
als de moede schaduw van
de linde op onze meridiaan.
Ik herkende de koorts toen
zij liep over de weg met
de rode loper onder groene voeten.

Morse zendt een woord uit
als een woning met grote
dubbele vensterruiten.
Van verder verneem ik geluiden dan
een blindgeboren violist.

[p. 23]

 

Als er niet het bos was

 

zou de boom er zijn

 

zo niet een boom een blad

 

zo niet een blad de geur

 

van kaneel in de kamer.

 

 

 

De traan ontstaat zeer traag.

Jan VERCAMMEN

Van de vaas zonder bloemen

Een vogel zonder bestemming
die reeds ver is
roept mij toe
een wens te doen.
Dat gebeurde meer.

Dan beroep ik mij
dankbaar op mijn verlangen:
mijn dood ervaren in
een ogenblik van leven.

Maar afstand stolde snel
tot bevroren mist.
Een prille stilte
streelde mijn rechterhand.

Telkens had ik een droom
vol hunebedden.

Wees dus niet verbaasd
dat de vaas zonder bloemen
zo stil blijft staan.

[p. 24]

 

Een vogel zonder bestemming

 

komt ook morgen langs dit huis

 

en overmorgen,

 

al is chemisch uitgemaakt

 

dat er een milligram as was in

 

de melk van mijn moeder.

Jan VERCAMMEN

Van de lichtklok

In de lichtklok
om dit huis
klinkt uw kamaveda
door Mozarts nachtmuziek.

De parels zijn verborgen
in schelpen als uw ogen.
Er is altijd een nacht
die wij hermetisch sluiten
op de schuine regen
over rechte berberis.
Niets is onmogelijk,
Muriël.

Eens sluit ik alleen de nacht.
Maar gij bezit de sleutel reeds,
gij melkster die geen zegen
afgebeden hebt,
de blauwe druiventros ontdekt
en niet ervan gegeten,

[p. 25]

 

zodat mijn dood

 

dit huis herkent

 

als hij de lichtklok

 

binnentreedt.

Jan VERCAMMEN

Van het zeefbeen

Geen spier die zich voor
een woord meer spannen mag dan
desmodium in de wind.
Geen zenuw die meer woord
verwekken mag dan
een zwaluw op
de flank van een zadeldak.

Het zeefbeen tast langs elke weg
het woord op gensters af,
het woord met
de verlamde vleugels van
cyclamen, erfgoed van
alle spiegelflitsen
en echo's.

Maar laten wij lankmoedig zijn:
mijn lippen moeten nog aan
elkander wennen als toen
ik werd gebaard na middernacht.
Het is nu later nog.

Jan VERCAMMEN