Pan. Oostvlaams Bulletin voor Letteren en Kunst. Jaargang 13

[p. 3]

Zingen

Voor blije Toon

ER loopt iets niet gesmeerd met de wereld. De jongeling kan niet meer zingen en de hardschreeuwers dreigen ons trommelvlies in te beuken. Waar vroeger de zwarte piano stond van bonne-maman, zit nu de kettingkijker. En verslindt het flikkerbeeld.

De bleke kindergezichten geven geen schaduw meer, de zon kruipt elke dag sneller naar haar einde, terwijl hart boven hart zich blijft opstapelen in flats.

En toch... en toch... De rode ballon die zich vastgeklemd heeft in een kinderhand. De tinteling en de twinkeling in een koppel vrijersogen. Het terras van een café waarop het bier staat te popelen van ongeduld. Een lach die opborrelt uit een mensengezicht. De reuk van frieten. Het windgefluister in de herfstbomen. Of de stem van de verpleegster die zegt: ‘Morgen ben je beter’. Of de bellefleurige meisjes die aan het rijpen zijn gegaan. Och, er is zo veel.

Een huis dat in een vijver te rimpelen ligt, de koninklijke roos die een vaasje is gaan wonen, de kinders en de vlinders en de eenzame ouderling, in wiens hart ik een goede mop heb gestrooid.

Ja, als ik er aan denk hoeveel moois er nog is, dan wil ik me haasten. Rapper, sneller. Want ik heb nog zo weinig gezien en er valt nog alles te doen.

Er is het schuchtere vlindermeisje dat haar eerste danspasje zet. Er zijn de vrienden. De familieportretten, de madonna's onder glazen stolpen en... ergens ook nog wel een... bonne-mamaatje.

Buiten is er het zalige dak dat zingt als het erop regent. En intussen beweeg ik, ik mag leven. Leven. Ik mag dromen van de orgelman die zijn handen vol muziek had en van het circus waar ik als kleine knaap zat te huiveren bij de schittering der pailletten. Dro-

[p. 4]

men van bolletjes-gordijnen en veel pluche. Echte pluche. In de kamers met lampen van kristal. En dikke deftige stoelen met kleine kreukelspreitjes. Het is net alsof de oude deuntjes nu allen hun warme armen om me heen slaan. Een ogenblik vergeet ik dat het park tot steen is geworden, ik sluit mijn ogen. Ik sluit de ogen en zie de wandelstok van grootvader, de paraplu van tante Ernestine en de ernst van bonpapa, die op zijn zakuurwerk kijkt. U moet zich dat voorstellen. De twee uitgestoken armen der piano en daarin... twee kaarsen... Niets meer. Ik geloof dat de mensen van tegenwoordig te veel praten, te weinig zingen, te weinig de ogen sluiten. Zij leven maar en leven maar, doch zij leven niet.

Hebben zij het al eens in hun hoofd gehaald een ballade te schrijven van de boeremeid, van de hoge hoed of de rijke...diligence!?

Daarom... ik weet niet of u dat ook hebt, maar als het avond is - zo dingele dingele deine dee -, dan wil ik een padvlinder zijn die op het snippertje ontflipt al wat boos is. Dan wil ik een glansje zon als een straaltje krans laten insluimeren in mij. En als dan een glinstertje traan flinstert in mijn ogen - een vleug romantiek die als een vleugeltje engel mij een flikflooitje komt liefkozen -, dan luister ik naar het liedje liefde. Liefde die loopt in de lucht... Luistert u dan ook?

Als een splinstertje verzilvering in uw hart dwarrelt, als schilfers schunnigheid zich van u afschudden... luistert u dan ook?

Zingt gij dan uw koldertje in de nok van de zolder van uw vrolijkheid? Want gij hebt het nodig: een tikkeltje te leven, een stippeltje verte te zien. Opdat gij opeens... ge-weet-niet-waarom-maar-ge-begint... te zingen. Zinderend te zingen uw gezichtje zon. Een ganse gamma stralen.

Ik weet niet of... Hebt u dat werkelijk nooit: dat holdertjeboldertje dartelheid, dat heugje en het meugje wilskrachtigheidsbloed al heb je geen sikkepitje verstand, al heb je geen snuifje gezondheid, en je hebt geen snufje schoonheid. Hebt u dat nooit-en-nooit dat u dat snippertje slippertjesliefde in uw flirtershart wilt aanranden?

[p. 5]

Kijk, dat heb ik soms. Dikwijls. Dat een golf gulpende vonken een korreltje en een kruimel... heerlijkheid uit mijn keien ketst. En dat is wat ik (met een grote krul genoegen) ook u wens die mij wilde lezen.

PIET WOLLAERT